– Niepokoi mnie ten kefir w lustrze na twoim zdjęciu.
– A mnie niepokoją neutrina.
– Słyszałem. To gorsze niż to, jak uruchamiali CERN, cośmy siedzieli ze znajomymi, pijąc ruskiego szampana i czekając na koniec świata, rozwój sytuacji śledząc na jakiejś rumuńskiej stronie, bo tam często pojawiało się słowo dupa.
Żubr zasugerował, że mrówkodzik ma ochotę spędzić wieczór w sposób stosunkowo udany. Mrówkodzik na to:
– Poczułem, że zaciska mi się ręka na tej ścierce, którą trzymam. Ale nie wiedziałem, czy mam najpierw pieprznąć nią ciebie, czy siebie samego…
Opowiada rzeczy, w które – niektóre przynajmniej – sam nie wierzy.
[reporter tvn24 o Miedwiediewie; notabene, nie znam chyba drugiego słowa z czterema „ie”; za to kolekcjonuję słowa z więcej niż dwoma „ó” i z więcej niż czterema „y”, np. półgłówków, współkrólów, przybyłybyśmy, wyżyłybyśmy, ha; proszę o dostarczanie nowych]
Mrówk: Trzeba uważać, bo a tear to „łza”, a to tear to „drzeć”, „rozdzierać”.
Jeż T.: Na przykład szaty?
Mrówkodzik rozmawia ze znajomym Włochiszpanem o jakimś bardzo atrakcyjnym kolesiu i poznawaniu go głębiej.
Włochiszpan (w uniesieniu): … Y así podrás explorar sus raíces…!
Mrówkodzik (z powątpiewaniem): Ya, sus raíces nerviosas!
————————————————————————-
(I tak będziesz mógł poznać jego korzenie – Chyba korzonki nerwowe!)
– A kiedy masz czas? Zawsze jak próbuje się z Tobą umówić to zajęty jesteś ;-)
– Bo ja zajęty jestem. Muszę uporządkować sprawy. Przed śmiercią. Mam ci do oddania parasol.
– Co ty gadasz jaką śmiercią, no, a parasol by mi się przydał ;-)
Była taka seria kryminałów wyd. Czytelnik, zwana serią z jamnikiem.
Mrówkodzik zastanawia się głośno, czemu akurat jamnik zapatronował serii kryminałów. Na co Żubr odpowiada, nie bez racji:
– No bo jamniki są takie kryminalne.
Żubr: Ale ten czworokąt to naprawdę fajny był.
Mrówkodzik: Cieszę się twoim szczęściem.
Żubr: Szczęściem bym w sumie tego nie nazwał…
Mrówkodzik: No dobrze. To cieszę się twoim nieszczęściem. To zresztą byłoby bliższe prawdy.
– Pokażę ci, jak zrobić sos serowy.
– Okej, ale pozwolisz, że nie będę patrzył.
– Ej, weź, puść coś normalnego.
– Ci, co używają takich słów, to lubią dawać pedałom w mordę.
– Pierwszy raz trafiłem na Minę, gdy…
Mina, skądinąd nierówna, bywa bardzo ciekawa. Warto wspomnieć chociażby spopularyzowaną przez Luz Casal piosenkę Un año de amor (w Wysokich obcasach Almodovara):
w pierwotnej wersji Un anno d’amore:
Oraz późną, nostalgiczną, schyłkową, w nieco mahlerowski sposób symfoniczną piosenkę Ma come hai fatto:
Ma come hai fatto a trasformare il tempo
in un’attesa di rivederte
no non ha senso questa mia vita
e più ci penso e più è un filo
nelle tue mani
Kolejna książka z biblioteki Grossvatera W. – Długie pożegnanie Chandlera (wyd. Czytelnik – Seria z jamnikiem!), przetłumaczona przez Krzysztofa Klingera. Oto dwa cytaty:
Zawsze można się czymś zająć, jeśli człowiek nie musi pracować i liczyć się z tym, ile co kosztuje. Nie daje to prawdziwego zadowolenia, ale bogaci o tym nie wiedzą. Nigdy go przecież nie zaznali. Zresztą nie dążą do niczego usilnie, chyba że jest to przespanie się z czyjąś żoną, ale i to pragnienie jest blade w porównaniu z tym, jak żona hydraulika marzy o nowych zasłonach do jadalnego pokoju.
[jadalny pokój; w odróżnieniu od pokoi niejadalnych…]
No i to:
Przeważnie staram się zabić czas, ale czas umiera powoli.
Niniejszym pomieszczam fragmenty książeczki, znalezionej w mieszkaniu, będącej niegdyś własnością dziadka obecnego właściciela.
Jest to minipowieść, czy może raczej nowela erotyczna, nieznanego mi autora nazwiskiem Philippe de Jonas pt. Wieczory generała, przeł. Marek Puszczewicz, wyd. Prolog, 1993. [Interpunkcja cytatów oryginalna.]
Książka jest dziwna. Krótka, nierówna, koncepcyjnie mało spójna. Przypomina skrzyżowanie motywów z Pornografii Gombrowicza, stylistyki Zdeptanego kwiatuszka Firbanka, dosadności Żywotów pań swowolnych Brantôme’a i konstrukcji taniego powieścidła pisanego bardziej ku pokrzepieniu lędźwi niż serc.
A pomieszam, gdyż kilka z tych fragmentów jest śmiesznych, a kilka wcale niegłupich. Najpierw śmieszne, potem te trafniejsze.
Cóż cię upoważnia, kobieto niskiej kondycji, o śmiesznej, prowincjonalnej fryzurze, do szperania w plisach spódnicy generalskiej córy! […] Zabieraj natychmiast język z tabernakulum, które bezcześcisz!
*
W kuchni, gdzie [dwunastoletni] chłopiec zanurzał swój rogalik w miodzie, za kredensem stał wściekły i rozgoryczony parobek, który szybko i ciężko sapał. Chłopiec ujrzał go dopiero, gdy ten skoczył na niego. Parobek stłumił jego krzyk twardą dłonią. Drugą ręką ściągnął majteczki i wysłał na zwiady dociekliwy paluch, po czym odwróciwszy dziecko, przyjął postawę stosowną, by dokonać na nim najstraszliwszego wymuszenia.
*
Wolę małżowinę niźli k… (w tym miejscu gra słów nieprzetłumaczalna na francuski, więc tym bardziej na polski).
[sic! – przypis tłumacza wpisany w tekst!]
I moje dwa ulubione fragmenty:
Któż bowiem może być bardziej skłonny do czułych ustępstw, niż dusza jeszcze drżąca po wielkich żalach?
*
Sądząc po [jego] upodobaniu do poniżania mnie powinnam zgadnąć, iż pewnego dnia będzie szukał własnego upodlenia.
Skoro już się znęcam nad buddyzmem, to spójrzmy na tych, którzy mienią się jego wyznawcami. (Nie mówię o ludziach wyznających etykę buddyjską czy jej elementy, tylko o tych, którzy dumnie mienią się buddystami par excellence). Większość znanych mi akurat dumnych buddystów, to używający alkoholu, narkotyków, tytoniu, bywający w nocnych klubach, w tym seksklubach, jedzący mięso, klnący jak szewce promiskuityczni geje. Pomyśleć tylko, jak idzie im wypełnianie zaleceń Ośmiorakiej Ścieżki, jednego z najważnejszych filarów buddyzmu…
[Dzisiaj kolejny odcinek poszukiwań duchowych. Piękna buddyjska Sutra Serca, która zdaje się równie wiele wnosząca wartościowa, co przepisy starotestamentowej Księgi Powtórzonego Prawa.]
Maha Pradżnia Paramita Hridaja Sutra
Bodhisattwa Awalokiteśwara,
Praktykując głęboko Pradżnię Paramitę,
Postrzega pustkę wszystkich pięciu skandh
I uwalnia się od wszelkiego cierpienia i niepokoju.
Siariputro,
forma nie jest różna od pustki,
pustka nie jest różna od formy.
To, co jest formą, jest pustką,
A to, co pustką — formą.
[…]
Siariputro,
Wszystkie dharmy są puste;
Nie pojawiają się ani nie znikają,
Nie są skalane ani czyste,
[…]
Dlatego dla bodhisattwy zagłębionego w Pradżni Paramicie
Umysł nie jest przeszkodą;
[…]
Wszyscy buddowie trzech czasów,
Polegają na Pradżni Paramicie
I osiągają Annutara Samjak Sambodhi.
[…]
Dlatego głoś mantrę Pradżni Paramity,
Głoś mantrę, która brzmi:
Gate gate paragate parasamgate bodhi svaha
—————————————————–
Faktycznie, dla bodhisattwy umysł nie jest najwyraźniej przeszkodą.
Kiedy czytam fragment o pustce i formie, przypominają mi się słowa Malaklpisy Młodszego o sensie i bezsensie (patrz jeden z poprzednich wpisów z 23 września):
Wszystkie twierdzenia są w pewnym sensie prawdziwe, w pewnym sensie fałszywe, w pewnym sensie bez sensu, w pewnym sensie prawdziwe i fałszywe, w pewnym sensie prawdziwe i bez sensu, w pewnym sensie fałszywe i bez sensu oraz w pewnym sensie prawdziwe, fałszywe i bez sensu.
I jak tu się nie zgodzić?
Zespół Cotarda – rzadko występujące zaburzenie towarzyszące czasem ciężkiej depresji, objawiające się występowaniem urojeń nihilistycznych o rozbudowanej, absurdalnej treści (zanik narządów, rozpad organizmu, przekonanie o własnej śmierci). Obserwuje się także pobudzenie psychoruchowe, silny lęk oraz obniżenie czucia bólu i skłonności samobójcze (suicydialne). Należy do obrazu chorobowego wystepującego najczęściej w depresji inwolucyjnej.
Nazwa schorzenia wywodzi się od nazwiska Jules’a Cotarda (1840–1889), francuskiego neurologa, który jako pierwszy opisał to schorzenie jako le délire de négation.
W publikacji tej Cotard opisał przypadek panny X, która początkowo zaprzeczyła istnieniu boga i szatana, oraz niektórych części swego ciała, i kazała nazywać się Mademoiselle X. Później utrzymywała, że jest martwa i skazana na wieczne potępienie i nie może już umrzeć naturalną śmiercią.
[za wikipedią]
– And what about Louis Vuitton?
– I’m afraid we might not have Louis Vuitton in Warsaw…
– No Louis Vuitton?! Burn down the city!
– Marzę o klawesynie, ale jeszcze trochę pomarzę, zanim się dorobię, obawiam się. Znam kilka osób, które mają w domu, i zazdroszczę im tak, że kiedyś mogę zrobić którejś krzywdę.
Zabić dla klawesynu… cóż za piękny gest – choć potem pewnie trudno by ci było wynieść go z domu ofiary.
mrówkodzik 