uśmiech sardoniczny

– Dzień dobry! Wstajesz wreszcie?

– Hmmm…

– Nina Andrycz nie żyje.

– To czemu mi od razu nie mówisz, zerwałbym się z łóżka natychmiast. Nareszcie. Chociaż nie: kilkadziesiąt lat za późno. Nienawidzę jej.

– Ja też.

– Ale wcale nie za to, że była złą aktorką. Jak pomyślę, ile ta nomenklaturowa miernota agresywna wygryzła i zniszczyła dobrych aktorek…

– Na przykład Eichlerównę.

– A kto to był?

– No właśnie.

– Poza tym wiesz, jakie ona koszmarne wiersze pisała?

– Domyślam się.

– To była aktorka pełną gębą. Nawet poezja w jej wykonaniu to był dramat.

 * * *

Nina Andrycz

Tancerka

Cały ciężar rozgrzanego ciała
na dwóch palcach oprzeć umiem.
Oto wbiegam, lecę nad tłumem
aż nierealnie biała
tajemnicza, bo niema
łabędzica z muzycznych jezior
Czajkowskiego
Szopena.

Prócz baletmistrza uczą mnie elfy
pedagodzy najmilsi, choć kapryśni.
Już oddałam im lustra z Wenecji
oddam jeszcze złote beryle
ale wiem –
elfy mogą mnie opuścić
mogą zniknąć.

Tak w jednodniowej glorii motyla
dwoję się między lotem a bólem.
Zamiast dzieci mam dobre sezony.
Boję się szału jak Niżyński
ciemnych schodów
górskich przełęczy.
Ale broni mnie uśmiech
ten piruet na twarzy
młodzieńczej
raz na zawsze.

[z tomu To Teatr, 1983]

kolekcja FAIL/WINTER

 

 

 

 

 

 

 

 

[pojemnik na odzież używaną przy moim śmietniku]

gejometria wykreślna

– Jako trójkąt mi się to nie widzi. Prędzej może jako dwójkąt.

– Dwójkąt?

– No, bo nic prostego w tym nie widzę.

bród w bród

– Znajomy mi zwrócił ostatnio uwagę à propos hipsterstwa, że jak facet ma brodę, to jest fajny, o ile ma tatuaże i jest biały, bo jak jest Arabem, to wszyscy mają inne skojarzenie.

– Racja, w arabskich kulturach to raczej kobiety mają tatuaże…?

– I brody.

statystyki LXXXI [z parestezjami]

Najciekawsze frazy, po których trafiano przez wyszukiwarki na mrówkodzika w ostatnim miesiącu. Wytłuszczam co tłustsze.

 

czemu mrowieją usta

nie gorąca krew a chłód psychiki to atut

otwor w dupie geja

jelenić cos komus co znaczy slang

serce w lodówce

jebadło to łóżko?

co to rimmingiem

pozdrowienia przez kupe wegla znaczenie sloganu

cipka w mrówkach

wibratory plac konstytucji

emocje a emotikony

antyteza ortopedia

tryl na klarnecie

Słuchamy Daphne Straussa. Śpiewa Hilda Güden.

– Ach, co za głos. To sopran dramatyczny?

– Ha, najlepsze jest to, że liryczny! Takie są właśnie te niemieckie śpiewaczki: w punkt, bez żadnych podjazdów.

– Uwielbiam. Nie to co ta wczoraj, d r a m a t y c z n y  sopran.

– Jak miała taką górkę, to łee, łeee!

– Górka górką, ona w środkowych dołach tak wchodzi, jakby macała w poszukiwaniu straconego dźwięku. W któryś dźwięk przecież w końcu wejdzie. Albo i nie.

– A jak śpiewa „Biegnie słuchać w lasy knieje dziewczę niby kwiat”, to tam powinna być jakaś atmosfera, dziewczę i kwiat, a u niej jest po prostu: „biegnie”, „słuchać”, „lasy” „knieje”, „dziewczę”, „kwiat”.

 

– Ale powiedz, ładna ta Daphne, nie?

– Bardzo ładna! Ona właśnie ładna jest. Taka po prostu miła, do słuchania. Nie to co Salome.

– Albo Elektra. Albo Die Frau ohne Schatten, która jest jak dwie poprzednie, ale dwa razy dłuższa.

– Noo, z Salome jazda jest ostra jak zatemperowanym klarnetem w odbyt!

 

 

 

[die den Frommen] ist bereit

– Czy ty nie musisz się zbierać?

– Tak.

– Zbierasz się?

– Taak.

– Czy ty nie mówiłeś półtorej godziny termu, że musisz wychodzić?

– Taaak, muszę.

– Aha, musisz. Alle Menschen müssen sterben. Wszyscy ludzie muszą umrzeć.

– Kiedyś.

bieżączka

– I co, odpisała ci coś?

– Wiesz, no nie odzywała się ostatnio, ale może ona dostała biegunki od tych wszystkich 120 kaw pitych ciągle na mieście i nie może. To są tak zwane sprawy bieżące!

skarga kasacyjna na smród z kibla

[Celem powiększenia uprasza się o kliknięcie]

„Dokonano montażu biofiltrów z wkładem aktywnym degradującym nieprzyjemne zapachy oraz doszczelniono infrastrukturę prowadząc do kasacji wyziewów.”

dresem!

– Przez pewien czas spotykałem się z takim basem.

– I co?

– I nic, ale pod wpływem mojego towarzystwa zaczął się zmieniać, nosić inne ciuchy i został…

– Kontratenorem?

balsam[ico] dla duszy

– Wiesz, że Mirella Freni i Pavarotti oboje są z Modeny?

– No co ty, pomyślałbym, że Freni jest z Neapolu, ma taką sosową urodę, jak z reklamu włoskiego fixu do spaghetti.

– Nie, z Modeny są, urodzili się w tym samym roku i mieszkali po sąsiedzku. Ich matki pracowali…

– …Pracowali? W Białymstoku?

– Pracowały w tej samej fabryce. Mieli też tę samą mamkę!

– Niesamowite! Co ona musiała mieć w tym swoim mleku?

– Ocet?

kolejki, koleiny

Rozmawiamy o Hanekem i staniu w kolejce.

– Ha. Za miłością. Kolejka. Fajne.

– Stoi się, stoi, panie, za miłością.

– Ja – kurwa – zazwyczaj stoję i jedyne, co mogę wystać, to miłość do siebie. To jak kałuża moczu w kolejce, przy której ni widu, ni słychu o toalecie, szalecie, kiblu.

bloody difference

Pokazuję Rabbiowi jeden z moich ulubionych odcinków South Parku (ten, w którym posąg Maryi Panny krwawi z odbytu, obejrzeć można np. tutaj). Na ekranie pojawia się nauczyciel[ka] Pan[i] Garrison. Rabbio docieka:

– To jest ciota? Czy gender studies?

krzesło dla pana?

– To niby Ionesco, ale dla mnie jednak mało tam jest do śmiechu.

– Aha, aha, czyli taki bardziej Beckett: udajemy, że chcemy sobie ogolić pachy, ale idziemy za stodołę i tą samą żyletką podcinamy sobie żyły.

tempora i mores

– Nie lubię mieć na jednym talerzu zakąski, zupy, dania głównego i deseru. A jeszcze bardziej nie lubię, jak ktoś mówi mi, że to najsłuszniejszy sposób jedzenia i kto tak je, zasługuje na doktorat z filozofii.

– Talerz z instrukcją obsługi jest niebezpieczny. Można podważyć, spojrzeć pod spód, można i się oburzyć. Z drugiej strony – chyba w smutnych czasach żyjemy. Takiej nieufności.

– Od wpatrywania się w talerz przez całą kolację można nie zauważyć ciekawszych rzeczy naokoło. Poza tym to nieładnie bawić się jedzeniem.

Plorans plorat in nocte, et lacrimae eius in maxillis eius

Wprawdzie to nie Tomáš Král z Collegium 1704, ale posłuchać warto. Wykonanie koncertowe, lecz – mimo drobnych niedoskonałości – życzyłbym sobie wielu równie mądrych i ciekawych realizacji studyjnych. Dyryguje oraz tu i ówdzie śpiewa znakomity Gérard Lesne.

powody do rozpaczy

– Abbado umarł, słyszałeś?

– Słyszałem, przykre, ale tak to jest, ludzie umierają, normalna kolej rzeczy. Niech zgadnę, wrzuciłeś coś na walla?

– Wrzuciłem… Ale nie adagietto z V symfonii, tylko andante z VI, no bo wiesz, to ostatecznie nic niezwykłego, ludzie umierają.

– No to dobrze. Dla mnie jak umiera ktoś starszy, z ogromnym dorobkiem, to jest co najwyżej moment, żeby się ucieszyć, ile po sobie zostawił, a nie rozpaczać. Co innego, gdyby umarł ktoś młody. To może być powód do rozpaczy.

– Tak, na przykład Agata Zubel.

δόξαι ε’

Rabbio był w dzieciństwie święcie przekonany, że wieczne światełko jest zawieszone w kościołach tak wysoko, ponieważ jest to magiczna lampa, w której mieszka dżin, a niedostępne położenie zapobiega pocieraniu jej przez wszystkich. Istnieje niejasne podejrzenie, że dżinem tym mógł być Jezus lub Bóg.

*

Jako młody chłopiec Rabbio także nie przestawał się dziwić, co Matka Boska robiła w Nazarecie, Betlejem i w ogóle Ziemi Świętej, skoro przecież wiadomo, że jest Polką i mieszka w Częstochowie.

*

Mrówkodzik przez większość czasów przedszkolnych i wczesnoszkolnych był absolutnie pewien, że podniebiosy to podniosłe pieśni religijne, skoro „aniołowie się radują, podniebiosy wyśpiewują”.

*

Analogicznie mrówkodzik trwał w przekonaniu, że w jednej z kolęd wierni mówią o sobie, że byli winnicami, z czego dziecięce przeświadczenie, że winnica to coś powiązanego z winem i winą jednocześnie, niejako synonim pijanego winowajcy („wzgardzony, okryty chwałą, żeśmy byli winnicami” – nikt nie zauważył, że się Bóg narodził, bo wszyscy byli narąbani).

*

Babcia prowadzała Żubra (dzieckiem) na msze do kościoła. Kiedy na końcu padała formułka: „Bogu niech będą dzięki!”, to Żubr był przekonany, że wierni wyrażają w ten sposób radość, że to się wreszcie skończyło.

Kochane Bravo!

Przeglądając zalegle nieodczytane wiadomości na fejsbuku, trafiłem na taką sprzed ponad pół roku:

Witam.Przepraszam ze pisze ale chcialam sie zapytac o kontakt do Dr EwyIwan.Mieszkam w Uk sa na necie informacje ze Dr przyjmuje tutaj w Angli ale na nr ktore widnieja nie moge sie dodzwonic.Bardzo bym byla wdzieczna o jakikolwiek kontakt do Dr.Pozdrawiam.

Chodzi oczywiście o dr Ewę Iwan-Chuchlę, której poświęciłem już był na mrówkodziku obszerny wpis – szczególnie polecam go wszystkim entuzjastom poezji, muzyki i medycyny.

rozmówki polsko-murzyńskie

– A ty się z nim po jakiemu komunikujesz, po angielsku czy po niemiecku?

– Po angielsku, doskonale się dogadujemy, czasem coś tam mnie poprawia, ale dajemy radę. Bo moja profesorka mówiła, że to łatwy język jest, taki murzyński. Więc sobie gadamy po murzyńsku.

– No wiesz co…!

– No dobrze: po afroamerykańsku.