Archives for the month of: Październik, 2014

„Przekładaniec” to recenzowane czasopismo naukowe poświęcone przekładowi jako zjawisku kulturowemu, gatunkowi literackiemu, formie komunikacji międzykulturowej oraz sztuki.

[Źródło]

*

Dużo bardziej stanowczo wypowiada się natomiast, gdy rozmowa wraca do wspólnego mieszkania młodych przed ślubem.
– Stanowi to samookaleczanie ich miłości. Już sam rozum ludzki podsuwa niemożliwość jego akceptacji, wykazując, jak mało jest przekonywające „eksperymentowanie” na osobach ludzkich, których godność wymaga, aby były zawsze i wyłącznie celem miłości, obdarowania bez jakichkolwiek ograniczeń czasu czy innych okoliczności – mówi arcybiskup.

[Źródło]

*

Działania Rafalali miały przecież charakter obronny (a prawo do obrony koniecznej przewiduje również Kodeks karny), stanowiły odpowiedź na przemoc werbalną i próbę odebrania godności, czyli czegoś, co przynależy każdej istocie, nawet kosmicie. Poza tym, szklanka wody nikomu jeszcze nie zaszkodziła, a niektórych otrzeźwiła. Chyba że byłby to wrzątek, ale nie był.

[Bartosz Żurawiecki, „Replika” 51/2014]

*

…rosną sobie w Polsce maczo, którzy się dowartościowują antykobiecymi tekstami. A jest ich wielu, gdzie nie posiejesz, tam jakiś łeb wychyli.

[Grażyna Plebanek, źródło]

*

Czy naprawdę Muzeum Historii Żydów Polskich ma opowiadać historię przez pryzmat polskiej walki narodowowyzwoleńczej i uzasadniać swoje istnienie trąbieniem wsiadanego?

[Joanna Krakowska, źródło]

*

Zestawienie najlepszej niemieckiej orkiestry z najlepszym polskim chórem pod batutą charyzmatycznego dyrygenta zaliczanego do światowej czołówki, do tego zaś dwie kompozycje dla swych twórców emblematyczne i ze wszech miar genialne – czyż trzeba dodatkowej rekomendacji?

[Źródło]

– Widzisz ten napis, „TARGI KIELCE”? Przeczytałem go „TRAGIKIELCE”.

– To miał być argument ad meritum, ale wyszło tylko ad me.

[…] Dzisiaj też nic tędy

nie jeździ. Spokój; i brzozy podrosły,

gałęzie są wyżej, a to tylko lepiej.

Nie będą wadzić. Nawet moje stare

rakiety ciągle (tylko naciąg trzeba

by pewnie sprawdzić) czekają w piwnicy,

 

aż zaczniemy grać. Aż Gruby utyje,

przybierze znowu kształt krągłej baryłki

i wróci z Francji. Aż Zającowi znów

będą się krzywić niesforne jedynki

i przestanie się bawić w dyrektora

banku. Aż Loli (z którą pewnego dnia

zrobiłem prawie trzy tysiące odbić;

przerwaliśmy, bo było całkiem ciemno)

znów zarysują się pod bluzką dwie małe

piersi, a my trzej założymy się, czy

już nosi stanik. […]

 

[Z wiersza Zagrajmy jeszcze raz Szymona Słomczyńskiego]

***

Имя твое — птица в руке,
Имя твое — льдинка на языке.
Одно-единственное движенье губ.
Имя твое — пять букв.
Мячик, пойманный на лету,
Серебряный бубенец во рту.

Камень, кинутый в тихий пруд,
Всхлипнет так, как тебя зовут.
В легком щелканье ночных копыт
Громкое имя твое гремит.
И назовет его нам в висок
Звонко щелкающий курок.

Имя твое — ах, нельзя! —
Имя твое — поцелуй в глаза,
В нежную стужу недвижных век.
Имя твое — поцелуй в снег.
Ключевой, ледяной, голубой глоток…
С именем твоим — сон глубок.

[Marina Cwietajewa]

– Kropla drąży skałę. Zwłaszcza kropla kwasu.

– Poświęcam ci właśnie wpis.

– A nie zjesz ze mną?

– Zjem. Jestem gotów poświęcić dla ciebie notkę, którą ci poświęcam.

– Dzięki twojej ostatniej działalności zainteresowałem się jidyszyzmami. Wiesz, że tego w polszczyźnie jest od cholery?

– Domyślam się, ale nie umiem żadnego wymienić.

– To w większości zapożyczenia leksykalne, typu „bajgiel”, „rejwach” albo „belfer”. Są też charakterystyczne składniowe, mylenie biernika z dopełniaczem w dopełnieniu i tak dalej. Jak w dowcipie o żydowskim pedofilu, który mówi: „Chłopczyku, chcesz kupić cukierek?” Ale i tak najlepsze są w angielskim. To nagłosowe powtórzenie schm- jest właśnie z jidysz!

– Na przykład?

– Na przykład moody – schmoody, albo marathon – schmarathon, Boston – Schmoston.

– Po polsku też tak można! Wrocław – Szmocław, Kraków – Szmaków…

– Warszawa – Szmarszawa? Hm…

– Ale! Katowice – Szmatowice!

– Ha! I Kielce – Szmelce!

– Ja to nawet bym chciał, żeby mi ktoś namalował portret. Ale taki eskpresjonistyczny, żeby było widać ogólną ideę i klimat, ale twarz to tak za dokładnie lepiej nie.

– A dlaczego?

– No bo mam taki jakiś nieforemny ryj.

– Przestań, masz śliczny ryj!

– Śliczny ryj!? I co jeszcze mam, powabne cielsko?

– Uroczy nochal!

– Czarujące ślepia…?

– Zgrabne giry.

– Delikatne łapska.

– Subtelne paluchy!

– Dziwiłam się tłumaczowi filmu, że osoba grająca na harfie to dla niego harfiarz, a nie harfista.

– Bo nie Shylock tłumaczył!

– À propos Shylocka – wczorajsze tłumaczenie Kupca Weneckiego nie dorównywało wprawdzie koszmarowi przekładu Elektry i Moby’ego Dicka, ale były cudeńka w stylu „Worse and worse” ==> „Gorzej i gorzej”. Aż zgorzejesz do reszty.

– „Stonowano religijne tło konfliktu, a przede wszystkim Czajkowski bierze w obronę Shylocka. Jego dramatyczny monolog wyjaśniający motywy postępowania został przesunięty do końcowej sceny w sądzie, gdzie dochodzi swych praw. Widz ma zaś świadomość, że jest człowiekiem odtrąconym przez innych.”*

– Biedny ten widz, taki odtrącony. Może to przez Czajkowskiego, którego monolog musi dochodzić swoich praw w sądzie.

– „W tle zaś już czai się nazizm i Shylock doświadcza pierwszych objawów nienawiści do Żydów. W tej sytuacji ucieczka z domu jego córki Jessiki z chrześcijaninem Lorenzem nie jest li tylko, jak u Szekspira, romantycznym wątkiem miłosnym.”

– To naprawdę dramat – Żyd, który zaczyna nienawidzić swoich współbraci. Dobrze chociaż, że Jessice udało się uciec z domu jego córki, bo dzięki temu wątek miłosny może być romantyczny.

– Ty, a może to on jest jedyną osobą, która zrozumiała reżyserię?

– To znaczy to, że nie wiadomo, kto jest podmiotem, a kto dopełnieniem?

– „Fortel pozwalający wybronić Antonia przed okrutną karą u Szekspira pojawia się znienacka i dla happy endu. Opera uświadamia nam, że większość ma zawsze rację, a ci, którzy są inni, przegrywają.”

-Happy endu nie będzie.

 

———————————————-

* Źródło cytatów.

– Jak wchodzę do pokoju nauczycielskiego, to mówię, że mnie swędzi z rana prodiż. Wszyscy myślą, że to taki żarcik, a ja tak naprawdę.

– Ekwador ma to w nazwie.

– A co ona znaczy? Aequus to „równy”, d’or to „złoty”. Czyli co, „równy złotu”?

– Ciekawie kombinujesz! Dodam, że écu, czyli odpowiednik escudo, tudzież scudo, to tarcza, a zatem…

– Złota tarcza!

– A ty jesteś w wieku Rabbia?

– Tak.

– Czyli Rabbio starszy.

– Pół roku młodszy.

– A, to w tym samym wieku.

– Widziałeś? Z jakichś niepojętych względów szatnia się tutaj nazywa garderoba.

– Bo w Krakowie każda dama jest solistką i chce mieć garderobę!

– Kiedy w krakowskiej filharmonii puszczają przed koncertem prośbę o wyłączenie telefonów, nienagrywanie i niefotografowanie, to mam wrażenie, że zaraz dodadzą: „i niemodlenie się do bogów cudzych przede mną”.

– Nie zgadzam się z Bernhardem na poziomie zasadniczym, bo on nie znosi malarstwa. Przychodził do Kunsthistorisches, żeby siedzieć przed portretem Tycjana i szukać wad.

– To i tak nieźle, bo ja prędzej szukałbym powodu, żeby w ogóle na niego patrzeć.

Po takich frazach trafiano w ostatnim miesiącu przez wyszukiwarki na mrówkodzika:

 

dlaczego przymiotniki i przyslowki w reklamie kluski w rosole wystepuja czesto w stopniu najwyzszym

napiszę dalszy ciąg przygód pinokia

lep na kleszcze

ooo sex muskularni filmy

jak narysowac mrownika?

gejowska gąsienica na mykonos

podkładki stołowe ikea

negliz wiersze

rzygownik deszcz

womitiera

zdanie o dzik

studio miniatur te limfocyty w tych krwinkach

drugie dno dusiolka

 

 

– Byłeś w Senegalu?

– Nie, ale mam miłe wspomnienia…

– Nie zgłębiajmy tematu.

– Tak, tam tylko czarna rozpacz.

– Brak ci dobrej woli.

– Skądże! Jestem wręcz ambasadorem dobrej woli LGBT!

– Czego?

– L G B T.

– Ty to chyba LT…

%d blogerów lubi to: