– Głodny jestem. Opowiedz mi przynajmniej, co jadłeś w owym prawie prestiżowym lokalu.
– Hummus z grillowanymi warzywami i zupę z dyni.
– Obosz, od tego chodzenia na marsze aborcyjne zostałeś ekofemoweganką! A dostałeś do tego zen gotowany na parze i blanszowane chi?
– Przestań, mają tam też w karcie schabowego z ziemniakami.
– Chyba po to, żeby wiedzieć, że jak ktoś go zamówi, to trzeba go wyprosić.
– Możesz mi wyjaśnić, czemu pisze się takie utwory jak ten? To brzmi jak muzyka do „Potopu” albo czegoś!
– Nie wiem. Stylizacje u polskich tuzów kompozycji są jak amatorska drag queen – niby wszystko na swoim miejscu, ale na kilometr widać, że to chłop przebrany za babę.
– Dziesiąty dan to stopień oznaczający osiągnięcie ideału na drodze karate. W praktyce przyznawany pośmiertnie.
– Jakoś mnie nie dziwi, że dla tego narodu osiągnięciem ideału jest śmierć.
– Co za facet z tego kelnera!
– To pokaż mu, na co cię stać.
– Taa, chyba klęczeć!
Я тот, которому внимала
Ты в полуночной тишине,
Чья мысль душе твоей шептала,
Чью грусть ты смутно отгадала,
Я тот, чей взор надежду губит,
Едва надежда расцветет,
Я тот, кого никто не любит,
И все живущее клянет.
Я бич рабов моих земных,
Я царь познанья, царь свободы,
Я враг небес, я зло природы,
И, видишь, – я у ног твоих!
Тебе принес я в умиленье
Молитву тихую любви,
Земное первое мученье
И слезы первые мои.
– Wiesz, że – IT’S OFFICIAL! – jesteśmy starymi dziadami? Od pół godziny gadamy o chorobach!
– Przynajmniej nie jesteśmy pradziadami, bo przedtem przez pół godziny gadaliśmy o perwersyjnym seksie, i to takim, który faktycznie uprawiamy…
– Ty, w ogóle wchodzę do kibla, a tam się dwóch typów całuje.
– Aha… A ty wiesz w jakim klubie jesteś?
– Ja jestem modelem i szanuję granice moralne!
– I co, działo się?
– Działo, działo, i to jakie!
– Chyba mam zapalenie wsierdzia.
– Co ty tam znowu bajdurzysz?
– No, bo mam taką małą kropeczkę krwi pod paznokciem, a to może być objaw bakteryjnego zapalenia wsierdzia. Jak u Mahlera.
– Hm, skoro tak, to pisz jak najszybciej „IX symfonię”, z pominięciem ośmiu poprzednich.
– Aaa, ktoś tu chce zostać po mojej śmierci lejdi-wdową.
– No raczej! Nawet zmienię imię na Camilla.
– Wiesz, Lady Camilla to się kiepsko kojarzy w sferach arystokratycznych.
– Niby czemu? Lady Camilla Panufnik jest prawdziwą personą!
– Rzecz w tym, że z Camillą zdradzał swoją świętą żonę brytyjski następca tronu. A król Szwecji wywołał skandal romansem z podobną do seks-lalki piosenkarką zwaną La Camilla. To prawie jak Lady Camilla.
– No to co! Zostanę Camillą, a książęta będą mi dawać swoje klejnoty.
– W to nie wątpię. To może od razu zmień sobie imię na Pippa? Brzmi wymownie. Poza tym po łacinie to jest jakieś ropuszysko.
– I do fajki pasuje jak ulał!
– Zamówiłam taksówkę z tego waszego numeru. Podjechał taki duży samochód, bo ja wiem, na dziewięć osób. Więc czekam dalej. Ale on też czeka, kierowca do mnie kiwa, więc podchodzę i okazuje się, że to moja taksówka.
– Czarny van z przyciemnianymi szybami? Strach się bać…
– Dokładnie. Wsiadam. Jedziemy, a on sobie coś grzebie między nogami. Ja udaję, że nie widzę, że wyglądam przez okno, szukam pasów bezpieczeństwa, a on grzebie i grzebie. Ze trzy minuty tak grzebał, a potem zakrzyknął: „A, znalazłem!”.
– Wiesz, to nie było się chyba czego bać, skoro on musiał między nogami trzy minuty grzebać, żeby znaleźć.
– Miałam to na końcu języka!
– No, sama widzisz.
– Powiedz ty mi, jakiej płci jest ta młoda osoba przy sąsiednim stoliku?
– Nie mam pojęcia.
– Oni chyba mówią po szwedzku.
– Aaa, o znaczy, że ta osoba nie ma płci i nie będzie miała, dopóki nie stanie się pełnoletnia i nie zdecyduje.
– Wygląda na to, że w weekendowe wieczory na Piazza Cavour gromadzi się sporo rzymskich chłopców w wieku gimnazjalnym.
– Watykan rzut kamieniem. Pewnie purpuraci mają tu centrum stomatologiczne.
– Jak to?
– No, w sensie, że przychodzą tu wyrywać mleczaki.
– Czytam interesujący artykuł i zastanawiam się, jak pogodzić dwie rzeczy: postulat, że sztuka powinna bulwersować, z postulatem, że ma nie obrażać.
– Mi jest dość trudno już z samym „sztuka ma”. Taki początek zwykle budzi moje obawy.
– Moje również. Zwykle potwierdzone w całej rozciągłości już w drugim zdaniu.
Skórzana kurtka opięta na mięśniach – od 500 złotych wzwyż
Czarna sportowa beemka – ze 200 tys. złotych
Rejestracja zaczynająca się na CWL – bezcenna
– Wiedziałeś, że gmach ABW jest na Rakowieckiej?
– Co za wymowna lokalizacja. Z Aleją Szucha też nie gorzej. Ministerstwo Edukacji w dawnym gmachu Gestapo. To może jeszcze założymy więzienie w Oświęcimiu?
– Nie można założyć.
– Też tak uważam!
– Nie można, bo tam już jest więzienie.
– To na przykład też jest chyba Włoch.
– Skąd wiesz?
– Popatrz, jak gestykuluje.
– Aaa, to on te okulary ma po to, żeby sobie oczu nie wydłubać!
– Daj spokój.
– Ale co? No naprawdę miło mi się z tobą gada.
– Ja odróżniam, kiedy ktoś jest zainteresowany, a kiedy przez grzeczność próbuje nie bełtnąć.
– Moje tłumaczenie wiersza Schuberta przypisali komu innemu, a tłumaczenie wiersza Blake’a – mnie, choć to Barańczak.
– No widzisz, nic w przyrodzie nie ginie.
– Fakt. Poza, kurwa, prawdą.
– Niewłaściwy autobus przyjechał o godzinie, o której nie powinno być żadnego, ale jedzie w dobre miejsce. Witamy w Indiach!
mrówkodzik 