– Byłem w kinie na trzyipółgodzinnym rosyjskim filmie, w którym nic się nie działo.
– Wyszedłeś?
– Nie miałem jak. Siedziałem w środku rzędu.
– To co zrobiłeś?
– Śmiałem się.
– Czemu?
– Z nudy. A potem płakałem.
– Ze wzruszenia?
– Bo nie mogłem wyjść.
– W wikipedii czytam, iż Herbert Zbigniew „słynął z formalnego perfekcjonizmu, czego dowodem, że każdy wiersz i każda proza poetycka ma po kilka lub kilkanaście wersji”.
– Że co? Co to za bzdurna logika?
– I jaki perfekcjonizm formalny? Treściowy, jeśli już, ale formalny?
– Co to, wdowa Herbertowa pisała…? Po pijaku…? Nogą…?!
– Jeśli na Ziemi ważysz 100 kilo, to na Marsie tylko 38.
– Jutro się przeprowadzam!
– Ciekawe, czy na Marsie są pączki…
– Na pewno są pączki! I trzeba ich zjeść trzy razy więcej, bo ważą trzy razy mniej!
– Wyglądam obiadu… uu…uuuuu!
– Ty już chyba umarłeś z głodu, bo wyjesz jak duch.
– Jestem w magazynie, tu czas płynie dwa razy wolniej i dwa razy szybciej jednocześnie, przez co jest się cztery razy bardziej głodnym!
– Polski zachłyst współczesną poezją amerykańską jest jak szał na coca-colę za Gierka.
– Ale jest różnica: coca-cola spowszedniała i stała się tym, czym jest, czyli zwykłym napojem. A polscy epigoni poetów amerykańskich wciąż czczą poetycką Hamerykę.
– No. Stawiają na barze szklankę rozgazowanej coca-coli i myślą, że to święty Graal i wszyscy się upoją.
– I to działa. Kwestia marketingu. Gdyby mieli silniejszą głowę i mniej smaku, byliby wymarzonymi twórcami reklam.
– Szkoda, że dzień żałoby narodowej w Polsce nie jest przynajmniej dniem wolnym od pracy.
– Jeszcze większa szkoda, że dzień pracujący w Polsce nie jest wolny od żałoby narodowej.
– Dasz radę to przeczytać?
– Z tej odległości? Żartujesz! Nie te lata.
– Oj tam. Ja wprawdzie przeczytam, ale gdyby ktoś mnie to przeczytał na głos, tobym nie dosłyszał.
– Miał dostać Nobla, a dostał hopla.
– Powiedziałeś „mikcja”, a co ty wiesz o medycynie?
– Dość, żeby powiedzieć „mikcja”.
– Spoko, no to dlaczego po piwie się sika?
– Bo objętość płynu jest spora, alkohol zwiększa diurezę, lupulina jeszcze bardziej…
– A możesz opisać te mechanizmy dokładniej?
– Ej no, ja umiejętnie rozkładam nogi, ale wjechać musisz sam!
– Na co się tak patrzysz?
– Na wszystko.
– Czyli na co?
– Na to.
– I to jest wszystko?
– No.
– Co się tak szczerzysz?
– Bo popatrz, jaki uroczy. Ma włosy jak szczoteczka!
– Szczoteczka do czego?
– Do zębów przecież, dlatego się szczerzę!
– Z tłumaczeniem piosenek jest jak z przebieraniem się za kobietę. Może to wypaść ciekawie, imponująco, wspaniale, ale zwykle i tak widać, że to kostium.
– Zawsze tak masz, czy tylko ze mną?
– Zwykle tak mam, ale bardziej z tobą.
[od 41’58”]
ЛЮБАША
Ах, не нынче уж я приметила,
что прошли они, красны дни мои.
И в груди болит, ноет вещее,
злое горе мне предвещаючи.
Нет, нет! не тот, не тот со мной,
не тот со мной он теперь.
Нет, нет, не тот, не тот со мной.
Да, разлюбил он меня.
БОМЕЛИЙ
Много в мире есть сокровенных тайн,
Много темных сил неразгаданных;
Но в науке ключ к этим тайнам дан.
Но ключ к ним дан, к ним дан светом знания.
– A co tam z naszym maczo-kolegą?
– Podrywam go ostatnio intensywnie.
– Tak? A co w tym kierunku robisz? Nic nie mówiłeś.
– Bo nic nie robię.
– I to działa?
– Najskuteczniej. Wystarczy odpowiadać półsłówkami albo nie odpowiadać wcale i zaraz jest się gotów oświadczyć.
– Proszę nie zdejmować butów, nie trzeba!
– Lepiej zdejmę, bo jest naprawdę straszne błoto na dworze.
– No dobrze. A czego się pan napije? Kawy? Herbaty?
– Herbatę poproszę.
– W filiżance czy może być w kubku?
– Może być w kubku, i tak już zdjąłem buty.
– Chciałbym mieć w związku wolną rękę.
– Uważaj, bo zaraz będziesz mieć tylko rękę…
– Czytałem znów „Opowieść o miłości i mroku”…
– O mosznie w lochu?!
mrówkodzik 