Znajomy proponuje koledze wieczór kinowy.
– Chcesz obejrzeć jakiś film?
– A jaki?
– Piratów z Karaibów?
– Nie.
– To może jakiegoś Almodovara?
– Nie.
– No to co?
– A wszystko jedno.
– Od kogo to masz?
– Co mam?
– Ten kwiatek.
– Storczyk? Od… Faceta.
– Faceta?
– Mojego tajnego drugiego lepszego faceta.
– Aha. Fajny jest?
– O, bardzo. Kwiat symbolizuje delikatność i wrażliwość, a orchidea kojarzy się z orchis – jądro. Widzisz, jak potrafi żonglować symbolami i włada językiem?
– Aha… Znam go?
– Nie znasz… A może znasz?
– Poznaj mnie!
– No nie wiem… On by się chyba nie zainteresował…
– Aha!… Mam identyczne.
– O! Od kogo dostałeś?
– Od… Nikogo. Sam sobie kupiłem.
– Sam sobie kupiłeś storczyka?
– Nie storczyka, osłonkę.
– Aaa, osłonkę. A od kogo masz storczyk?
– Jaki znowu storczyk? Po co mi storczyk?
– Twarz do dupy.
– Ale jakie ciało!
– Ja starszą panią jestem, mnie ładne ciało jebie.
– Pierwszy raz trafiłem na Minę, gdy…
Mina, skądinąd nierówna, bywa bardzo ciekawa. Warto wspomnieć chociażby spopularyzowaną przez Luz Casal piosenkę Un año de amor (w Wysokich obcasach Almodovara):
w pierwotnej wersji Un anno d’amore:
Oraz późną, nostalgiczną, schyłkową, w nieco mahlerowski sposób symfoniczną piosenkę Ma come hai fatto:
Ma come hai fatto a trasformare il tempo
in un’attesa di rivederte
no non ha senso questa mia vita
e più ci penso e più è un filo
nelle tue mani
– Kiedy mnie pralka wysiadła i nie mogę prać. Poza tym nie mam kochanka.
– Na pranie soksów ustnie może kogoś najmij? Jakąś praczkie, co na tarze swych pooranych szkorbutem dziąseł twe brudne myśli przechechła?
– E tam, naleję sobie jeszcze kieliszek wina i nie pójdę spać, a obudzę się już rano.
– Mam to samo. Przypadłość singlowych neofitów. Ja nie umiem kłaść się spać. Najniepotrzebniejszymi głupotami tę chwilę odwlekam. Niczym zawleczkę granatu kwiatu sekretu mojego drżącego ciała.
mrówkodzik 