– Do dzieła! Świat stoi przed otworem!
*
– Nie chlastać mi się tu.
– Czym?
– Wargami.
– Sromowymi?
– Homo, sromo, nie wiadomo!
– Emo?
– Emo to przy nich lux torpeda.
*
– Ej, co wy wyprawiacie?
– Znasz nas dość długo, by patrzeć na to przez różowe okulary 3D.
– A jakie to są 3D?
– Trzy razy „dupa”.
*
– Angielski jest na trzeźwo dla mnie bardzo łatwiej.
– Kocham cię!
– Mów dalej, gorzej już nie będzie.
*
– Ty się tak na niego nie patrz. Ma takiego samego. I faceta.
*
– Z nieba mi spadłeś!
– Ale, jak widać, do piekła.
*
– Co się wyginasz?
– To był ukłon. Takie moje hommage.
– O masz, ci los.
– To prawda, że tutaj przychodzi taka elita, śmietanka?
– Prawda. Do café „Po Schodkach” zresztą też, ale taka… Rozrzedzona.
– Wyszedłem i tuż przed drzwiami psiknęli mi gazem pieprzowym w oczy, ale miałem okulary.
– I co, pobili cię? Okradli?
– Nie pobili, nie okradli. Psiknęli i zwiali.
– Dziwne.
– Wcale nie dziwne. Kryptociotki. Zaatakowali mnie symbolicznie, po pedalsku.
– W jakim sensie?
– No gazem po oczach? Tak to się bronią kobiety. Dres jak atakuje, to wali z pięści.
– Ależ to campowe!
– Czy on czasem nie ma na imię Karol?
– Tak, ma.
– Ha! Powinien się poczuć skomplementowany, gdyby wiedział, jaką ja mam pamięć do imion.
– Powinien?
– No jasne! Raz, raz!
– Aż tak ci się podoba? Dla mnie jest za mało męski jak na dresa, a za ostry jak na chłopca. Nie moje decorum.
– Jest idealny. Doskonały. Dochodziłbym z nim czternaście razy. Dwa razy po prostu, a pozostałych dwanaście widząc, jak bardzo tego nie chce.
– Całkiem ciekawy był ten typek sprzed jakiegoś czasu. Taki koło 40stki. Wiedział dużo o Wagnerze, to intrygujące.
– Tak, to mój przyjaciel. Wybitna postać.
– Z określeniem „wybitny” jest trochę tak jak ze „sławny”: Jeśli ktoś jest wybitny/sławny, to nie trzeba tego zaznaczać. A jeśli trzeba – to znaczy, że nie jest. Ale to nie zarzut.
– Jest bardzo interesujący. Z wielu względów. Dla mnie głównie ze względu na swojego dziadka.
– My tam zawsze wpadamy tylko na jednego!
– No tak. Ale po siedmiu.
– Co tam?
– A nic.
– Przytulam.
*
– Cześć.
– Cześć.
– Wy się chyba znacie.
– Możliwe. Pewnie stąd.
– A nie ze spraw zawodowych…?
– Przepraszam, muszę iść.
*
– Popatrz, jakie on ma plecy!
– Po co komu takie plecy, na co?
– Żeby mógł na mnie nasikać!
– I tak tańczyli.
– O, jakie to romantyczne!
– Cholernie. Tańczą jeden na jednego, a trzeci w pamięci.
– Straszna z niego kurwa.
– Kurwa wędrowniczka?
– Nie. Dziwka stacjonarna.
– Masz gdzieś jakiś profil?
– No co ty! Nie bawię się w takie rzeczy.
– Bo ja mam.
– Gdzie?
– Tu i tu.
– Jaki masz nick?
– Taki i taki.
– Oka, to do ciebie napiszę.
– A ty miałeś dłużej faceta? Kiedy?
– Miałem[,] prawie osiem lat.
– De gustibus non est disputandum… Rozumiesz to w ogóle?
– Certe, si vis, latine loqui possumus…
– Pff, a myślałem, że jesteś inteligentny.
– Bardzo jestem zadowolony z życia, że cię poznałem.
– Przestraszyłem się.
– Czego?
– Że mógłbyś mnie pobić.
– E tam, masz taką methemoglobinemię po poppersie, że jeszcze byś padł.
Ostatnio w Café „Po Schodkach” działy się rzeczy niezwykłe. Był jeden półdługowłosy, strasznie nawalony koleś (co nie jest znów takie niezwykłe). Bardziej niezwykli byli jego przeciętnie nastukani towarzysze – ładny blondynek o zjawiskowo dolichocefalicznej czaszce podkreślonej progenią (długa głowa z wysuniętą żuchwą) i około czterdziestoletni człowiek, który mówił, że studiował filozofię i teologię, jak również był kiedyś w zakonie michalitów. Przytoczył mi nawet najważniejszą tradycyjną modlitwę braci michalitów:
Sancte Michaël Archangele, defende nos in prœlio. Contra nequitiam et insidias diaboli esto præsidium!
co się przekłada:
Święty Michale Archaniele, broń nas w walce. Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź nam obroną!
Ale do rzeczy. Ów półdługowłosy był tak porobiony, że gadał straszne bzdury i robił dziwne miny, a w którymś momencie bełkotał, leżąc na podłodze w korytarzu. Jak zareagowali koledzy?
Młodszy trzymał bełkoczącego, a starszy, po łacinie, odprawiał nad nim… egzorcyzmy.
mrówkodzik 