– Prawda historyczna to chyba taka wartość asymptotyczna – nieosiągalna, ale dążyć warto…
– Historyk jak Syzyf ciągnie ten kamień i ciągnie, wiedząc, że nie dociągnie…
– A niektórzy wystrzeliwują się z tym kamieniem z metodologicznej katapulty. Lądują różnie. I czasem sporo zniszczą.
– On jest trochę nudny. Nic tylko by chciał na Mojżesza.
– Na Mojżesza?
– Na Abrahama?
– W sensie misjonarza.
– No. Po bożemu.
– Czyli jak? Od przodu?
– Od przodu, od tyłu, wszystko jedno.
– Ja czasem myślę, że jesteśmy za grzeczni. Nie rozpychamy się łokciami, i mamy placek. A raczej tego placka nie mamy, tylko patrzymy przez szybkę, a zza otwartych na pozór drzwi dolatuje jedynie zapach.
– Zapach placka! Jak ładnie.
– Nie mówiłem, czy to cukiernia czy obora.
– Świadomość przychodzi dopiero w trakcie konsumpcji. To znaczy jedzenia – lub bycia zjadanym. Ze wszystkimi tego następstwami gastroenterologicznymi.
– I wracamy do placka.
– Z placka powstało, w placek się obróci.
– Placek, nawet obrócony, jest plackiem. Placek to nie medal. On ma z obu stron jedną stronę.
– Tamten fajny.
– A nie wiem, nie przyjrzałem się.
– Ja też nie widziałem awersu.
– Bywają takie znajomości, że widzi się głównie rewers.
– Bywają i takie.
– Nie jestem ich wielkim fanem.
– Ja też nie. One są takie… Jednostronne.
– Przypomina mi to definicję słowa „rzecz”, o której pani Hołówka, jak byłam na 1. roku, opowiadała – rzecz to coś, co ma drugą stronę.
– Czyli „ale” jest rzeczą. Mówi się „ale z drugiej strony”.
– Tak. Ale i medale.
mrówkodzik 