– Rozmawialiśmy właśnie o tobie.
– A w jakim kontekście?
– No jak to, młodych chłopców!
– To znaczy tych, do których ja należę, czy tych, którzy do mnie należą?
– Kto to dzwonił do drzwi?
– A co, obudził cię?
– W sumie nie spałem, czytałem.
– A, to dobrze. Jakiś chłopak.
– Czego chciał?
– Nie aż tak interesujący, żebym chciał z nim dłużej gadać.
– Aha. A jak wyglądał?
– Chciał mnie o coś tam pytać, ankieta jakaś.
– I powiedziałeś, że nie masz czasu.
– Tak. Że nie jestem zainteresowany.
– I co?
– A co miało być… Okej: i wtedy on odwrócił się, i odszedł. A gdy tak stąpał, oddalając się w blasku zachodzącego słońca, krzyknąłem za nim cichuteńko: „Kocham cię…!”.
-…I opowiadał mi o takim chłopaku, który wszedł w relację z jakimś profesorem bardziej taką mentor-uczeń, o ile dobrze pamiętam. Profesor umarł i zostawił testament, na którego odczytanie została zaproszona miejscowa profesura oraz rzeczony młodzieniec. I wyobraź sobie, że wszystko – w tym liczącą dziesięć tysięcy tomów bibliotekę – otrzymał chłopak, a jaśnie panowie profesorowie obeszli się smakiem. Skubaniec kazał ich zaprosić tylko po to, żeby się dowiedzieli, że nic nie dostaną!
– Miał poczucie humoru.
– A kto po nas odziedziczy nasze bezcenne zbiory, jak umrzemy leciwie?
– No nie wiem.
– Myślisz, że znajdziemy sobie chłopca na starość?
– A na co mi chłopiec na starość! Bardziej by się przydał profesor na młodość.
– Wiesz co, my to jesteśmy chyba w idealnym wieku.
– Trzydziestka to doskonały wiek, prawda. A czemu ci to teraz przyszło do głowy?
– Bo patrzę na ludzi dookoła i myślę, że to fajnie mieć znajomych i dwudziestoletnich, i dwadzieścia lat starszych.
– Jedni i drudzy mają coś do zaoferowania.
– I to nie zawsze to, czego się po jednych czy drugich spodziewamy…
– Można się mile zaskoczyć w obie strony.
– Mam nadzieję, że za dwadzieścia lat też tak będziemy mieć.
– To znaczy, wtedy, czterdziesto- i siedemdziesięcioletnich znajomych?
– Nie. Nadal dwudziesto- i pięćdziesięcioletnich.
– Oho, wygląda na to, że zaczął się najazd emerytów.
– Nie tylko emerytów, spójrz, tam jest młody chłopak z rodziną.
– Tak, rodziną złożoną z babci, babci, babci i cioci.
– To jest piosenka o misiu?
– Nie, o ślicznym chłopięciu i gorących całusach.
– A nieprawda, to jest o futrzanym misiu, słuchaj: fur miś!
[Znajomy opisuje swoje przebudzenie.]
Ranek w cudzym mieszkaniu po wspólnej nocy. Chłopiec puszcza gramofon, z którego idą dziwne dźwięki, jakby coś się spieszyło.
– Uwielbiam słuchać tego rano – powiada. – To Ariadna na Naksos.
–Tak – odpowiadam, zerknąwszy – ale na przyspieszonych obrotach.
– Trafiłem na piosenkę z lat 70., gdzie wokal brzmi jak u małego molestowanego chłopczyka. Odkryłem, o dziwo, że śpiewa to kobieta. Niestety.
– Mam przy sobie ciasto kopiec – mówi Vrublini, ale dla pewności dopytuję, powątpiewając, że przyniósł ze sobą na wernisaż kopiec kreta:
– Ciasto kopiec?
– Ciasto kopiec.
– Ciasto kopiec? Kreta?
– Nie, ciasto kopiec – w swoim mniemaniu wyjaśnił, ale ja nadal słyszę to co przedtem.
– No mówię, że ciasto kopiec.
– Nie ciasto kopiec, tylko ciasny chłopiec – do mojego mózgu dociera kolejna wersja. Dociekam, żeby sprawdzić, czy zrozumiałem:
– Jaki ciasny chłopiec?
– No czarny, czarny ciasny chłopiec. – Zatem pojawiają się jakieś konkrety.
– Czy on powiedział „ciasny chłopiec” czy „ciasto kopiec”? – podejrzliwy wobec własnego słuchu pytam towarzysza z naprzeciwka.
– Tak – odpowiada z przekonaniem.
– Co tak?
– Ciasny kopiec.
– Ale jaki ciasny kopiec?!
– Czarny.
– Czarny ciasny kopiec?
– Nie, czarny ciasny chłopiec.
– Tu, patrzcie, tu mam! – przerywa z rezygnacją Vrublini i macha nam czymś przed nosem: to czarny c i e n k o p i s, który przez cały czas trzymał w ręce.
– Rany boskie, ty widziałeś tego ślicznego chłopaka? Ale się spojrzał!
– No… Zostałeś jego idolem.
– I jego fanem!
– …Ma taką specjalną beczkę na solankę, żeby przed wędzeniem zanurzyć mięso.
– To rewelacyjna sprawa takie domowe wędliny.
– Ale ty wiesz, ile on tego ostatnio nawędził? Trzydzieści cztery kilo! To jest tyle co… Co… Co dziesięcioletni chłopiec!
– Zaśpiewałbym sobie jakąś kantatę.
– Ja też.
– Taką kantatę moglibyśmy zrobić.
– Ja bym tym chłopcem mógł być.
– A ja dyrygentem, będę cię bił.
[rzeczony chłopiec, którym miałbym być, pojawia się przy 15’55”]
Szukałem czegoś do recenzji książki i trafiłem na stronę essentielle.be. Przemyślna maszynka zasugerowała mi w okienku reklamowym następujące potencjalnie interesujące mnie tematy:
essentielle.be/love-sexe/parfum-anus-de-garcon-disponible-au-japon-57799.html
Les Belges parmi les plus longs pénis d’Europe • Essentielle.be
Florence Foresti parodie Dior! • Essentielle.be
– Aż tak ci się podoba? Dla mnie jest za mało męski jak na dresa, a za ostry jak na chłopca. Nie moje decorum.
– Jest idealny. Doskonały. Dochodziłbym z nim czternaście razy. Dwa razy po prostu, a pozostałych dwanaście widząc, jak bardzo tego nie chce.
– I stoi w tym metrze taki chudy, biedny, blady, w tych okularach większych niż twarz, optycznych, i w koszulince, w kratkę, zestresowany taki, i widać, że to jedna wielka nieśmiałość, niepewność, zagubienie, i nic tylko go wziąć na ręce, na rękach nosić. Płacząc.
Wchodzisz i mijasz jakieś rzeźby greckie, jacyś starożytni atleci i inne piękne męskie. Przy jednej stoi dwóch młodzieńców, pięknych jak ta figura. Jakieś 18 lat pewnie mają. Ubrani w jakiś garniturek bardzo granatowy, bardzo eleganccy, pewnie z jakiejś cholernie drogiej szkoły. Jeden rudy i piegowaty, taki jak lubisz, śliczny. Drugi jakiś Pakistańczyk chyba, śliczny jak w Mojej pięknej pralni (albo jeszcze ładniejszy). Stoją, oglądają, przyglądają się każdemu szczegółowi anatomii tej rzeźby, chodzą dokoła, znowu oglądają, komentują, na koniec łapią się za rączki i idą dalej.
[znajomy o wizycie w British Museum]
– Nie pokażę ci chłopaka, który chce się ze mną spotkać.
– Pokaż.
– Nie.
– No pokaż.
– Ale ja nie wiem, czy ja się z nim spotkam.
– Pokaż.
*
– Ale on ma trzynaście lat!
– Osiemnaście…
– Ale wygląda na trzynaście lat!
– Mam kryzys wieku średniego! Mam kryzys! Wieku średniego!
*
– On pisze dobrą polszczyzną. Ma maturę. Albo będzie miał.
– Niech najpierw skończy gimnazjum.
– Spierdalaj.
– Nie zapomnij mu potem podciąć żył i wypić tej życiodajnej krwi.
– Ja miałem ostatnio jedenastoletnią dziewczynę. Tzn. jedenaście lat ode mnie młodszą.
– Nie martw się, ja powiedziałem coś kiedyś głośno o moim ośmioletnim chłopaku. Tzn. takim, z którym byłem przez prawie osiem lat.
– Podejrzewam, że od popadnięcia w pedofilię uchroni cię twój nieznośny nawyk rozmawiania.
mrówkodzik 