– Widzisz, i tak odkrywasz kolejne dna tych tekstów.
– Albo indukuję w nich prawdziwe dno.
*
– „Stulejka” kojarzy mi się z celebracją, urodziny, sylwester, bawmy się!
*
– To ona też mu robi ?
– No tak, to w końcu flecistka!
– Poprzeczna!
– Aaa, czyli do tego Żydówka?
– Taki mamy klimat.
– Oby nie na długo, oby nie na stałe.
– Przecież wiesz, że nic nie jest na stałe. Ani Trzecia Rzesza, ani IV RP.
– Rzecz w tym, że ja też nie jestem na stałe.
– Bardziej niż ja.
– Nikt nie zna dna ani gadziny.
– I skończyłam na dnie.
– Co to znaczy być na dnie?
– Mówić co innego, niż się robi.
[Stanisława Celińska w rozmowie z Krzysztofem Kwiatkowskim, „Wprost” 24/2014]
– „Śpij, dzieciątko, śpij, bo złapię za kij, pójdziesz tam, gdzie rośnie pieprz, bowiem buźkę masz jak wieprz…” – Nucę.
– To brzmi jak taka piosenka powstańcza, ale nie pamiętam tytułu… – wchodzi mi Rabbio we frazę.
– Szkoda, że mi przerwałeś, bo pewnie nie usłyszałeś końca.
– Usłyszałem! „Śpij, dzieciątko, śpij, bo jak nie to coś tam…”
– Widzisz, nie słuchałeś, tylko przerwałeś i zniszczyłeś mi puentę.
– Nieprawda!
– Prawda. Ale pamiętaj, kto komu przerywa, ten temu też przerywa… – mówię, starając się brzmieć groźnie i sentencjonalnie.
– Ojojojoj, ojojojoj! – wyzłośliwia się.
– Wygląda na to, że właśnie osiągnąłeś szczyt elokwencji i ja cię z tego dna podnosić nie będę.
– Daj mi się napić od siebie.
– Nie.
– Postawię ci potem.
– Ale ja nie potrzebuję.
– Nie bój się, nie jestem pedałem i nie mam syfa.
– Za to ja jestem pedałem i chętnie bym cię czymś zaraził.
mrówkodzik 