– Przywrócili rynkowi na siłę historyczny wygląd. Odtworzyli stare żydowskie getto według dziewiętnastowiecznej ryciny, na której był jakiś zawszony koń plus krzywe drzewo, a na nim sęp. I chyba wisielec. A zatem wyrżnęli zieleń i wyłożyli całość kostką Bauma.
– To się nazywa rekonstrukcja tkanki miejskiej.
– Daj spokój z tą rekonstrukcją tkanki, bo zaraz znów będzie coś o napletkach…
– A co to za drzewko?
– Wierzba przecież płacząca.
– A czemu ona płacze na żółto?
– Bo ma zapalenie spojówek. A gdyby na zielono, toby cię nie zdziwiło?
– Bo to taki naturalny kolor.
– Dla łez?!
– Dla drzewka.
– Cały dzień jestem wypluty. Chyba nic już nie zdziałam. Idę spać.
– Widzę właśnie… To może opowiem ci bajkę na dobranoc?
– Bajkę? Sam z siebie, nieproszony, niebłagany? Kombinujesz coś?
– Nie, po prostu bajkę.
– No to opowiadaj.
– Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami, za siedmioma górami, za siedmioma rzekami, za siedmioma morzami żył sobie dziczek. Dziczek wędrowniczek. Miał bardzo ładne babrzysko i znajomych w lesie, ale tęsknił za wędrówkami, więc postanowił wyruszyć w podróż na kraniec świata. I tak wędrował, wędrował, przepłynął siedem rzek i siedem mórz…
– Na statku?
– Wpław przepłynął, dziczki są pławne. I dotarł wreszcie do żołędziowego drzewa i się w nim zakochał. I chociaż się zakochał, to się nim wkrótce znudził i wyruszył dalej szukać krańca świata. Przemierzył całą ziemię, która okazała się okrągła, więc nie znalazł krańca świata. Nie odnalazł też więcej żołędziowego drzewa.
– I koniec?
– Uhm.
– No ładnie. Smutna bajka do tego z ponurym morałem. Mogłeś od razu podstawić naczynie i podciąć mi żyły.
– Jak to! Bardzo ładna!
– Ładna, ale smutna.
– No bo nie wolno porzucać drzewa żołędziowego…
…Bo czeka cię tylko bezsensowna tułaczka, a powrotów nie będzie? Ale z drugiej strony należy porzucić babrzysko, bo się nie znajdzie drzewa żołędziowego.
– Ale drzewo żołędziowe było tuż obok babrzyska…
– Przepływał rzeki! Morza! Wcale nie było blisko.
– Właśnie, że było, tylko on poszedł naokoło.
– A jak dzik jest zły, to jaki jest? Zły czy niezły?
– Ty, zobacz. Jak myślisz, co to za ptak wydzióbał tę dziuplę?
– Nie wiem.
– No ale powiedz.
– Nie wiem… Ryjówka dziuplówka ostrodzioba… gładkolica.
Na murze mojego dawnego liceum widnieje niezwykle motywująca grafika na kształt drzewa, które składa się ze słów wyrastających niczym konary, gałęzie i liście z pnia stworzonego przez rdzeń: „ucz-”.
Ktoś tę grafikę bardzo udatnie poprawił. Zupełnie jakby tę szkołę kończył.
Rabbio przegląda Mały leksykon przesądów (o tej książce będzie jeszcze mowa). Trafia na hasło „jesion”. Przeczytałem wczoraj od A do K, więc coś tam na temat jesionu kojarzę. Mówię:
– To drzewo poświęcone chyba Posejdonowi, robili z niego wiosła.
– Tak. I piszą, że odpręża węże.
– Co odpręża?
– Węże.
– Pokaż. Tu jest napisane: „odpędza węże”!
– Odpręża czy odpędza, wszystko jedno; w każdym razie unieszkodliwia.
mrówkodzik 