– Ha, moja pierwsza edycja na japońskiej Wikipedii! Dodanie daty śmierci osoby, której dotyczyło hasło. Mam nawet za to podziękowanie od innego użytkownika.
– Ooo, to patrząc na to, jak niektórzy się sadzą w swoich biogramach, możesz odtąd twierdzić, że masz na koncie szereg japońskojęzycznych artykułów naukowych z dziedziny tanatologii, które otrzymały prestiżowe wyróżnienia.
– A w ogóle to specjalizuję się w dalekowschodniej kaligrafii!
– Oraz, oczywiście, w rysownictwie map. Pardon: mang.
– Mam totalnie nieobiektywny stosunek do symfoniki Brucknera.
– Nie musi być obiektywny. Mi zwykle wystarcza, żeby nie był czołobitny.
– Nie mogę nie polubić, jeśli znęty nad Lisztem zostały mi zadedykowane!
– Ja już sam nie wiem, co to będzie – niedawno zaczęły mi się podobać sonaty fortepianowe Schuberta, te ostatnie, łyknąłem też Meyerbeera, jeszcze tylko polubię Haydna, i droga do Liszta otwarta. A potem to już tylko Johannowie Straussowie, Mykietyn i Rubik.
– Cudowna wizja! Może Ci się jednak uda zatrzymać na tym Haydnie.
– Jak to mówią: zaczyna się od jednego skręta, a kończy się na heroinizmie; zaczyna się od kieliszka wina, a kończy się na denaturacie; zaczyna się od lekcji muzyki, a kończy jako pracownik instytucji kultury, oświaty lub nauki!
– I nie wiadomo, co gorsze!
– Wiadomo za to, co przyjemniejsze.
– Czyżbyś sugerował, że powinnam zmienić instytucję?
– Może się okazać z deszczu pod rynnę… Najważniejsze, żeby wybrać sobie właściwy klimat. Pogoda i tak będzie mniej lub bardziej zmienna. Ja tam lubię deszcz.
– I tu się zgadzamy.
– Możemy złożyć parasole i podać sobie ręce.
– Przy najbliższej deszczowej okazji.
– W piątek idziemy z chłopakami do teatru na „Matki i synów”.
– O, oglądałem ten film, fajne całkiem. Nawet nie wiedziałem, że to na podstawie sztuki.
– A ja nie wiedziałam, że jest film!
– Nazywa się chyba „Nasi synowie”.
– O, Julie Andrews i Hugh Grant, Jezu, jacy młodzi wszyscy…
– Straszne, nie?
– To mało powiedziane. Jakbym paliła, tobym teraz poszła na papierosa. A tak to nawet nie mam na co pójść.
– Nic tylko zejść na psy. Skoro na chorobę płuc nie ma jak!
– Jedno mnie tylko pociesza – oni wszyscy są starsi ode mnie, a ostatnio tak rzadko mi się to zdarza, że trzeba odnotować.
– To jest mięta z rumiankiem?
– Chyba tak.
– Czy herbata z miętą?
– Nie wiem, może tak.
– To mięta z rumiankiem czy herbata z miętą?
– Kubek i tak jest po kawie, więc i tak czuć kawą!
– Wiesz, że – z drobniutkimi wyjątkami – nie lubię pierwszej szkoły wiedeńskiej.
– Ja tylko Beethovena. Nienawidzę go, jakby mnie wielokrotnie zgwałcił w przeszłym życiu.
– Ale aż tak?
– Tak. Czekasz aż to się wreszcie skończy, a tu nie, raz za razem się to powtarza, łup, łup, łup, wali i cię dobija.
– I pewnie chodzi o tobie plotka, że jesteś jego kochanką?
– Protegowaną.
– O, a protegowana to jaki rodzaj seksu jest?
– Nie wiem, na pewno jakiś okrutny.
– Dziwiłam się tłumaczowi filmu, że osoba grająca na harfie to dla niego harfiarz, a nie harfista.
– Bo nie Shylock tłumaczył!
– À propos Shylocka – wczorajsze tłumaczenie Kupca Weneckiego nie dorównywało wprawdzie koszmarowi przekładu Elektry i Moby’ego Dicka, ale były cudeńka w stylu „Worse and worse” ==> „Gorzej i gorzej”. Aż zgorzejesz do reszty.
– Zobacz, jak się nazywa ta miejscowość!
– Roffofyca!
– Tiaa, nauka dykcji, lekcja minus piąta.
– Bo ja pfecief mówię pfef dwa robaki.
– Jak ten, co sobie wsadzał kamienie do ust.
– Ten taki, no, Sokrates?
– Fokratef nie.
– Demostenes!
– Demoftenef. A nie Damoklef?
– Damokles to sobie wsadzał miecz!
E: – Wiesz, że – zainspirowana twoim wpisem o carbonarze – postanowiłam sama też zrobić?
M: – Ja też ostatnio zrobiłem. Wyszła mi niewiele lepsza niż znajomemu w tym wpisie.
R: – A z jakiej ty jesteś szkoły?
E: – W jakim sensie?
R: – No bo są dwie szkoły robienia carbonary. W jednej…
M: -… Wolno używać śmietany.
E: – A w drugiej?
M: – W drugiej sos robi się tylko z wody i snobizmu.
– Tak, właśnie. A słowik naprawdę przesadza, i to od lat.
– Taki przywilej miłości.
– Zanieczyszczenie hałasem. W punkt.
– Ależ pięknie śpiewa ten słowik u was!
– Daj spokój, on przesadza.
– Co ty, gdybym miał takiego słowika na balkonie, tobym umierał z miłości, czy jak tam.
– Ale co wieczór?!
– No, jak co wieczór, tobym pewnie wreszcie umarł.
– O, widzę, że oskubujesz butelkę. Ja też tak mam. Jak piwo się poci, to zdejmuję z niego etykietkę.
– Żeby mu ulżyć?
– Weź, przestań!
– To co w końcu: weź czy przestań?
– Weź przestań, bo dziś mnie wszystko… no, denerwuje mnie. Bardzo. Nawet to, że musiałam użyć 3 kropek, mnie denerwuje. A musiałam, żeby pokazać stan emocjonalny, nie używając jednakże na piśmie takich słów, któreś już z moich ust słyszał był. I dwa razy po sobie użyłam słowa „użyć”. Teraz już 3 razy. A nawet 4. (I tutaj padają te słowa, co to wiesz.)
– Będziecie robić odnowienie przysięgi małżeńskiej?
– Tak, może w tym domu weselnym niedaleko?
– A na dole tego domu urządzimy darkrum!
– Taki ze wstępem tylko dla mężczyzn?
– Ależ skąd, poprawny politycznie, koedukacyjny.
– Eee, to nie darkrum, tylko burdel.
– Widzę, że po dzisiejszym koncercie uczucia mamy mieszane.
– Niestety nie wstrząśnięte.
mrówkodzik 