– Byłem w kinie na trzyipółgodzinnym rosyjskim filmie, w którym nic się nie działo.
– Wyszedłeś?
– Nie miałem jak. Siedziałem w środku rzędu.
– To co zrobiłeś?
– Śmiałem się.
– Czemu?
– Z nudy. A potem płakałem.
– Ze wzruszenia?
– Bo nie mogłem wyjść.
– Jak się wracałem, żeby wyjąć notesik z płaszcza, to nagle wychynąłem zza kolumny i niechcący przestraszyłem naszą ulubioną panią szatniarkę, aż podskoczyła.
– W sumie można jej pozazdrościć. Ja chyba nigdy nie przeżyłem w tym gmachu równie silnych emocji…
– Z kim rozmawiałeś?
– A nic, dzwoniła do mnie matka.
– I co mówiła?
– Zaczęło się niewinnie, od zwykłego szantażu emocjonalnego…
– Są rzeczy nieprzetłumaczalne, zgoda. Ale warto próbować, bo może się okazać, że jednak są przetłumaczalne. Czasem zachować 80% oryginału to i tak więcej niż nie udostępnić go w ogóle…
– Wierzę na słowo. Takie sytuacje znam z relacji międzyludzkich. Kiedy dwie strony nie potrafią nazwać uczuć. Dopiero po latach, kiedy emocje opadną i nabieramy dystansu, sprawa okazuje się prosta.
– A, tłumaczenie z ludzkiego na człowieczy to już inna para kaloszy. Zwykle w błotnistej kałuży!
– I co dalej robisz?
– Och, nie wiem!!! Czy efektownie się żachnąłem?
– Bardzo.
– Ciekawe swoją drogą, czy „żachnąć się” jest związane z żachwą. Ona się w sumie tak miota, żacha. Jak myślisz?
– A co to jest żachwa?
– Zgaduj!
– Jakaś grupa ludzi? Coś jak żacy? Dziatwa? Ciżba? Taka grupa ludzi rozpaczająca nad czymś.
– Bo się żacha?
– No, no!
– Nie-e.
– Hm, to może jakieś urządzenie? Część urządzenia? Kolejny sworzeń albo brzechwa?
– To żyje.
– Zwierzątko? No to koniec, przed upływem godziny stąd nie wyjdziemy.
– Zgaduj.
– Raczej mi się nie kojarzy z oborą, stajnią, nic hodowlanego.
– Nie.
– Dzikie zwierzę?
– Tak.
– Leśne?
– Podmorskie.
– Jakiś jeden z tych rodzajów kiełbików?
– O! A co to kiełbiki?
– Coś takiego jak żachwa.
– Nie, nie jest to ryba. Popatrz, narysuję ci.
– Kurka.
– Ko, ko?
– Nie „ko, ko”, tylko kurka grzyb. Wygląda jak kurka.
– Bo nie umiem rysować. To jest taki koralowiec niby…
– Koralowe grzyby!
– Coś jakby jamochłon, znaczy.
– Znam jamochłony!
– One…
– Wywija ramiony*!
– „Od dawna poszukuję w sobie nieznanego pierwiastka, szukam języka wyrazowego, którym mógłbym najwierniej oddać emocje”…
– Kolejny, który mówi, że szuka nowych sposobów, by wyrazić emocje. I skucha. Bo w sztuce nie chodzi przede wszystkim o to, żeby wyrazić emocje, tylko żeby je wywołać. Inaczej artysta się naprzeżywa, a dla odbiorców już tego przeżycia nie starczy.
– Ja tego nie mogę słuchać, tu się ciągle zmienia klimat i wyraz.
– Powinieneś uważniej posłuchać tego koncertu, tobyś zrozumiał, jak funkcjonują emocje co poniektórych.
– W porównaniu z tobą on jest wręcz wodospadem, lawiną emocji.
– To prawda, dla mnie ideałem emocjonalności byłaby ameba.
– Ale ameba też…
– M a r t w a ameba.
– Co Dzik złączył, Rabbio niech nie rozdziela.
– Szalikiem złączył?
– To nasza stuła. Chociaż dla nas zamiast stuły mógłby być bandaż, ech.
– Czemu bandaż?
– No bo wiesz, łatwo nie jest.
– Hm, ale ten szalik po byłym kochanku też może być.
– Dla mnie w przeżywaniu sztuki analiza jest bardzo ważna, bo mi pokazuje rzeczy, których na pierwszy rzut nie widzę albo nie czuję.
– Mi raczej chodzi o kontakt z czystymi emocjami.
– W sensie: niezapośredniczonymi przez tekst?
– Na przykład. Bo analiza to… analiza.
– Fakt, niezbyt analityczna to definicja.
Może i wszyscy to już widzieli, ale i tak pomieszczam, bo mi się podoba.
– No tak, o emocjach to można pisać i pisać, jak ten Proust.
–Bo wiesz, ja bym chciał to tak syntetycznie ująć, pokazać…
– Najbardziej syntetycznie to pokazują Google.
mrówkodzik 