– Bosh, ten facet jest tylko o siedem lat ode mnie starszy… Jak zauważycie, że zaczynam zdradzać podobne objawy, proszę, zabijcie mnie.
– Starczy odciąć ci wtedy net. Za kilka lat będzie to nowa oficjalnie zatwierdzona przez medycynę forma śmierci klinicznej.
– Janda zapytana, co przez śmierć Wajdy straciła Polska, odpowiedziała, że wszystko. Powiedziała: „Ja się czuję, jakby pół Polski umarło”. Rzyg patosu który się wylewa z mediów od 24h to jest moc. Wajda to świetny artysta. Frapuje (fapuje) mnie, jak zupełnie ludzie nie widzą, że to jest śmieszne, co oni wypisują teraz. W sensie, patos tysiąc, zero jakiegokolwiek kurde wyczucia czy coś.
– Jak dla mnie w ostatnich dekadach eksświetny, ale z dużymi zasługami. Mnie frapowało, jak jego fapowała jego watencja*. Okej, bywają gorsi (np. Stasiuk) i głupsi (np. Olbrychski) , ale on też popadł w wieszczenie późne i to chyba dość wcześnie. Aktorzy po śmierci reżysera zachowują się jeszcze gorzej niż krytycy piszący o książce poetyckiej – ci drudzy chcą za wszelką cenę udowodnić, że są co najmniej trzy razy bardziej poetyccy niż opisywany tekst, a ci pierwsi sprawiają wrażenie, jakby odgrywali rolę życia. To znaczy śmierci. I to nie jest w ich wykonaniu eutanazja.
————————————————-
* Watencja – zob. słowniczek.
– Tak się zastanawiam, czy dla buczących na ministra Glińskiego w filharmonii i innych instytucjach kultury też „nie będzie gwizdów, będą szubienice”?
– A co, myślisz, ze zalegalizują eutanazję?
– Ale że przymusową?
– Gdzie tam przymusową. Skróciliby nam tylko cierpienia. Faktyczne zawieszenie zamiast tkwienia w zawieszeniu.
– A to nie. Na miłosierdzie trzeba sobie zasłużyć.
– Ta knajpa jest zbyt serio. Brakuje jej cudzysłowu.
– Powinni puszczać stare hity mix, a nie tylko stare hity.
*
– Potasem się uśmierca.
– Co?
– No tak, podaje się coś nasennego, na przykład etorfinę, a potem wstrzykuje chlorek potasu.
– Chyba chlorek kutasu.
*
– Nie patrz tak na mnie.
– To łamie moje serce?
*
– Ja ci nie powiem.
– Dlaczego nie?
– Bliska ciału koszula.
– Dejaniry chyba.
*
– Tu ktoś napluł. Nie brzydzisz się?
– Ale nie wiem, kto napluł.
– Aha, to nie wiadomo, czy zetrzeć, olać, czy zlizać?
– Łaa!
– Co się dzieje?
– Nic, zepsułem.
– Ale co?
– A przestraszyłem się pajączka, uszkodziłem go niechcący i musiałem dobić.
– Ech.
– No co chcesz. Jakbym nie dobił, tobym był okrutny, a tak tylko niezdarny.
Więc którą opcję wybierasz? Szybką i bezbolesną? Powolną i przerażającą?
Czy mozolne tłuczenie kijem po łbie, aż padniesz?
– Ciekawe, czy oni uczą roboty też popełniać samobójstwo, jak coś zrobią źle.
– Tak, resetują się.
Wychowawczyni w podstawówce mówiła coś o konieczności udzielenia przez nas pomocy dziewczynie z klasy, która miała dość poważne problemy. Wychowawczyni przemówiła, siląc się na oficjalny styl:
Celem pomożenia Małgosi…
a ja zrozumiałem:
Celem pomorzenia Małgosi…
Skamieniałem w szoku, póki – po dłuższej chwili – nie zrozumiałem, że chodzi o pomoc skierowaną do Małgosi, a nie o pomór dokonany na Małgosi.
mrówkodzik 