– A co tu masz?
– Jemiołę.
– Skąd?
– Z drzewa, ścinali znowu.
– O, zdobyczna! Wyłudna! Mejn jidysze mistełe!
– Po angielsku to jest mistletoe?
– Tak. A po niemiecku… Mistel. Tak sobie teraz pomyślałem, że jeśliby potraktować to jako archaiczne zdrobnienie, to byłoby od słowa Mist.
– A co to jest?
– Gnój.
– No właśnie.
– No właśnie? Teraz już rozumiem aluzję!
Szukałem synonimu do słowa „gnój” (w znaczeniu: „podły człowiek”), ale nieco mniej wulgarnego. Oto co zaproponował mi Word (niemalże w tej kolejności):
Tęp, męcz, zamęcz, dręcz,
Nękaj, znękaj, gnieć i rań,
Trap, poszturchuj, mórz i głódź,
Uderz, pastw się, krzywdź i zgnój.
Sugerował też:
Upraw, użyźnij, nawieź, nawóź,
ale te brzmią mniej dramatycznie i nie tak melodyjnie.
– Co to leci?
– Kantata 101.
– Bach, Lohengrin, Salome, Menda w Korycie*, arie koncertowe Mozarta… Ale masz rozrzut… Jak rozrzutnik do gnoju!
——————————————
* Czyli Medea w Koryncie Johannesa Simona Mayra.
A oto rzeczona kantata:
[Polecam zwłaszcza fragment 15’51” z odjechaną modulacją. I w ogóle całą kantatę, bo mamy w niej piękną symetryczną konstrukcję z wyjątkowo dużą reprezentacją chorału:
1. chór z chorałem
2. aria
3. chorałorecytatyw
4. aria z (chorałem instrumentalnym)
5. chorałorecytatyw
6. duet (z cytatem chorałowym)
7. chorał
a szczególnie kręcące są te chorały zmiksowane z recytatywem]
R.M. Rilke w pierwszych wersach „Lamentu nad Jonatanem” napisał:
Ach sind auch Könige nicht von Bestand
und dürfen hingehn wie gemeine Dinge.
Tłumaczy się to dosłownie samo, i to rytmicznie. W zasadzie przekład filologiczny jest już skończenie dobry:
Ach więc królowie także są nietrwali
i mogą odejść jak zwyczajne rzeczy.w
Mieczysław Jastrun, literat krakowski, przełożył to następująco:
Ach więc królowie także są nietrwali
i muszą sczeznąć zwyczajnie zgnojeni.
mrówkodzik 