– „Helena egipska” jest super! I wszystko się dobrze kończy.
– To dziwne uczucie. Happyendowe opery Straussa są jak wtedy, kiedy budzisz się po nocy wypełnionej perwersyjnym seksem, po którym mógłbyś wręcz mieć wyrzuty sumienia, a tu się okazuje, że towarzysz tych grzesznych przyjemności materializuje się jako twój mąż leżący obok ciebie w łóżku.
I starsze (chyba lepsze):
– Och, zabrzmiało co najmniej, jakbyś planował „i żyli długo i szczęśliwie”.
– Nie jestem przekonany ani do „długo”, ani do „szczęśliwie”. „Żyli” budzi trochę mniej wątpliwości, a względnie najbezpieczniejsze jest tutaj chyba „i”.
– „Stonowano religijne tło konfliktu, a przede wszystkim Czajkowski bierze w obronę Shylocka. Jego dramatyczny monolog wyjaśniający motywy postępowania został przesunięty do końcowej sceny w sądzie, gdzie dochodzi swych praw. Widz ma zaś świadomość, że jest człowiekiem odtrąconym przez innych.”*
– Biedny ten widz, taki odtrącony. Może to przez Czajkowskiego, którego monolog musi dochodzić swoich praw w sądzie.
– „W tle zaś już czai się nazizm i Shylock doświadcza pierwszych objawów nienawiści do Żydów. W tej sytuacji ucieczka z domu jego córki Jessiki z chrześcijaninem Lorenzem nie jest li tylko, jak u Szekspira, romantycznym wątkiem miłosnym.”
– To naprawdę dramat – Żyd, który zaczyna nienawidzić swoich współbraci. Dobrze chociaż, że Jessice udało się uciec z domu jego córki, bo dzięki temu wątek miłosny może być romantyczny.
– Ty, a może to on jest jedyną osobą, która zrozumiała reżyserię?
– To znaczy to, że nie wiadomo, kto jest podmiotem, a kto dopełnieniem?
– „Fortel pozwalający wybronić Antonia przed okrutną karą u Szekspira pojawia się znienacka i dla happy endu. Opera uświadamia nam, że większość ma zawsze rację, a ci, którzy są inni, przegrywają.”
-Happy endu nie będzie.
———————————————-
* Źródło cytatów.
mrówkodzik 