– A ty jaki masz akcent po francusku?
– Trudno powiedzieć. Nie-Francuzi myślą czasem, że jestem Francuzem. A Francuzi, że Belgiem lub Kanadyjczykiem, zależy, ile przedtem wypiłem. Im więcej, tym bardziej kanadyjsko ponoć brzmię. A jako że mówili mi to rodowici Francuzi, to wciąż nie mogę się zdecydować, czy powinienem się tym martwić czy raczej z tego cieszyć…
– Napiszmy, że mimo upływu lat wciąż nie są wstanie się nauczyć…
– Przestań, to za ostro.
– No to jak to powiedzieć. Że mają problemy…?
– Nie pisz, że mają problemy. Napiszmy o… trudnościach! Niech się poczują docenieni.
– Swędzi cię?
– No chyba!
– To się podrap. Albo lepiej saneczkuj przed nim.
– „Coo ty robisz?!” – „Nie przejmuj się, to komplement”.
– Ogoliłem się, upiąłem wysoko włosy i założyłem rurki. Brzuchaty pan w metrze nazwał mnie „nastoletnią ciotą“. Jest rodzaj mowy nienawiści, który człowiekowi po trzydziestce może sprawić szczerą radość.
– Specyficzne te komplementy.
– Tak. W mniejszym stopniu są komplementem, a w większym – testem dla adresata.
– Popatrz, przystojny był.
– Kto to?
– Peter Pears.
– Przystojny? No weź. To teraz już będę pamiętał, że „przystojny” nie jest w twoich ustach komplementem.
– No, no, co za kreacja!
– A co, odpańciowałam się na imprezę u was.
– Przyznaj się od razu, że się gdzieś potem wybierasz.
– Skąd, ubrałam się lekko, bo widziałam, że będzie sporo ludzi i domyślałam się, że będzie gorąco…
– Niepokonana!
– Tak. A jak szłam tutaj do was od autobusu, to mijałam dwie starsze panie. Idę sobie, jak to pańcia, macham torebką, palę papierosa, i jedna staruszka mówi do drugiej: „Popatrz no, dziwka!”, a druga na to: „Jej wypada, to nastolatka!”.
– A wyobrażasz sobie mnie z nim?
– Ciebie mogę sobie wyobrazić z kimkolwiek!
– To ma być komplement?
– Tak, bo jesteś taki… pojemny.
– Wiesz, jak wygląda Anne Hathaway?
– Nie znam.
– Taka, ładna, mi się podoba. Wygląda jak Liza Minelli.
– Nie wiem, czy to taka dobra rekomendacja.
– No dobrze: wygląda jak Liza Minelli, gdyby nie była facetem.
– Czy on czasem nie ma na imię Karol?
– Tak, ma.
– Ha! Powinien się poczuć skomplementowany, gdyby wiedział, jaką ja mam pamięć do imion.
– Powinien?
– No jasne! Raz, raz!
– O, chyba przytyłeś.
– Ciocia też nie młodnieje.
*
– Świetnie wyglądasz. Przystojny taki. W tym garniturze. Mógłbyś częściej…
– Dziękuję, babciu! Urodę przecież mam po tobie.
– Jesteś piękny jak kwiat lotosu!
– Ale nie aż tak powykręcany.
– Jesteś piękny jak żyto!
– Jak garść świeżo zerżniętego żyta!
– Męsko wyglądasz, na ulicy bym się z tobą pokazał.
– Homofob!
Żubr wdział najlepszą koszulę i podziwia się w lustrze przed wyjściem:
– No, wyglądam dobrze.
Jego matka na to z przekonaniem:
– Wyglądasz nieźle.
Do żony krewnego mrówkodzika przyszła kiedyś jej teściowa. Miała na sobie nowo kupioną mało twarzową, dość kiczowatą garsonkę.
Teściowa staje przed lustrem i podziwiając się ewidentnie, pyta stremowaną i zakłopotaną młodą synową:
– No, kochanie, i jak wyglądam?
– Wygląda mamusia… korzystnie…
– Wyzwalasz we mnie chyba jakiś syndrom ofiary. No, ale ty się chyba na tym lepiej znasz.
mrówkodzik 