– Dziewczynka na siedzeniu przed nami ma własne robaczki.
– Jakie niby robaczki?
– Kwaśne robaczki! Żelki.
– Ooo, to może…
– Nie! Nie wolno zabierać dziewczynce żelków.
– Ale może da mi jednego…
– Dzieci często boją się obcych brodatych mężczyzn.
– O! To może da mi wszystkie?
– Mam dla ciebie deser, jak będziesz grzeczny.
– Wiem, raffaello!
– A skąd wiesz? I cała niespodzianka na nic.
– Wiem, jak tylko wszedłem do pokoju, to poczułem, że było jedzone. Znalazłem też okruszki.
– No dobra, skoro już wiesz, to masz.
– Gdzie je schowałeś? Tutaj?
– No, przecież widzisz, skąd wyjmuję. Nie, wiesz, jestem czarodziejem: schowałem gdzie indziej, a wyjmuję stąd. No dobra, tak naprawdę to schowane było gdzie indziej. Zmieniałem miejsca ukrycia.
– Ha, a jednak! Ja jakiś czas temu trafiłem na nie w szafce i się przez trzy dni zastanawiałem…
– …Czy ci się śniło, czy naprawdę znalazłeś?
– …Czy to ty je tam schowałeś, czy to ja je ukryłem przez tobą, i sobą. Chodziłem tam, sprawdzałem.
– I doszedłeś do jakichś wniosków?
– Do żadnych. Ale przez ostatnie dni nie sprawdzałem, bo jakbym sprawdził, tobym wiedział, że to ty ukryłeś, bobym widział, że zniknęło.
– Janet Baker jest dla mnie absolutnie niezrównana w tej pieśni. Już w pierwszym wersie wyśpiewuje cały jej charakter, opowiada ten smutek, tę nadzieję na nadzieję.
– To prawda. Ale posłuchaj też sobie wykonania Caballé.
– Nie żartuj, ona nagrała Morgen Straussa?
– Tak, i to kilka razy.
– I może jeszcze zmiksowała te nagrania ze sobą i sprzedawała, do każdej płyty kulka lodów gratis?
– Albo mała paella!
Mmm stwierdza:
– Od rana męczy mnie straszna feblesa.
– Na feblesy i wapory są karesy i amory!
Rabbio docieka z ożywieniem:
– Krakersy?
mrówkodzik 