– Patrz! Tu chyba był kokon larwy mola zbożowego.
– Nie był, tylko jest! W środku się jedna gąsieniczka kokoni! Ślicznie!
– Czy ja wiem, czy ślicznie… Tłuste i upasło się na naszej kaszy, mące, bułce tartej z pewnością.
– No popatrz, to jest przecież cud życia!
– Tak, tak, od poczęcia do naturalnej śmierci. I to jest ten czas: na tę drugą.
– No dobrze, zeksterminuję.
– To się pospiesz, bo widzę że nasz żyrandol też się kokoni. Nie wiem, co się zeń wykluje, ale wolę nie sprawdzać.
– Ten kościółek całkiem, powiem ci, niczego sobie.
– Ale, ale: wiesz kto tu mieszkał?
– Już się boję…
– Sam święty Stanisław Kostka!
– Mlask, mlask.
– Nie mlaszcz jak polski dziad pielgrzymkowy.
– Mlask.
– Nie dziamgaj pobożnie.
– Mlask. To z myślą o dalekiej ojczyźnie.
– No chodź już, nie stójmy tu dłużej, bo się całkiem przepoczwarzysz.
[zob. też w kanał przed snem (I) oraz w kanał przed snem (II)]
– O jakich robakach była mowa?
– No właśnie nie wiem. Jakichś glebowych czerwiach toczących gnijące ciało? No ale to nie są robaki.
– Jak to?
– W sensie biologicznym to są larwy owadów, a owady to nie robaki.
– No to co to są robaki? Na przykład… Ślimak?
– Skoro ośmiornica to, sensu latiore, gad morski, to czemu nie.
– No to ja już nie wiem. Skoro ślimak to nie robak, to może… płaz?
– Zgadzam się, ślimak jest rozpłazczony, bardziej niż jakaś żaba, a traszka to już w ogóle.
– No, żaba to ma przynajmniej nogi. A on?
– On co ma?
– A on nie. On się tak płazi, a nie łazi. Płazińcem jest.
Niekompletny tekst znalazłem między innymi na portalu maluchy.pl, w sekcji teksty piosenek dla dzieci. Tu cytuję kilka strof za dokładniejszym źródłem.
Choćbym się w cielesnéj kochał krasie,
I ona się w szpetność zmieni w czasie;
Ach, niestała
Piękność ciała,
Wczoraj się świeciła, dziś sprochniała.
Zmieni się cielesna śliczna barwa,
Będzie z niéj plugawa śmierci larwa,
A z pięknego
Nic brzydszego
Nie masz nad człowieka umarłego.
Ten, co cię za życia umiłował,
Ręce twoje mile, twarz całował,
Już z daléka
Nos zatyka,
Twarz, oczy odwraca, precz uciéka.
– Ty. Złośliwa. Mała. Mendo.
– Nie jestem złośliwą małą mendą.
– Nie. To ja nią jestem. Ty jesteś prawdziwą wielką szują.
Mrówkodzik rozmawia w pubie z jakimś kolesiem o odkryciu polskich paleobiologów (ten tetrapod). Rozmówca mrówkodzika, tłumacząc, skąd pochodzi znalezisko, mówi (niefortunnie patrząc na jakiegoś typa wchodzącego właśnie do sali):
– Ta larwa wyszła spod Kielc.
mrówkodzik 