Rozmawiamy o Hanekem i staniu w kolejce.
– Ha. Za miłością. Kolejka. Fajne.
– Stoi się, stoi, panie, za miłością.
– Ja – kurwa – zazwyczaj stoję i jedyne, co mogę wystać, to miłość do siebie. To jak kałuża moczu w kolejce, przy której ni widu, ni słychu o toalecie, szalecie, kiblu.
– Ha, będziemy mieli słodziutką fioletową łazienkę wypełnioną dziełami sztuki!
– Jak… Pochwa Leni Riefehstahl!
– A nie jak Leni Rusis?
Po obejrzeniu iluś tam retabulów i innych dzieł sztuki sakralnej weszliśmy do łazienki w podziemiach muzeum i wykrzyknęliśmy równocześnie:
– Tryptyk Duchampa!
w pałacu biskupa Ciołka
– To tak jakbym ja miał mieć cipę.
– Wyobraziłem sobie ciebie z cipą. Hm, ja może wyjdę do toalety i skończę sobie wyobrażać.
Znajome wrażenie zagubienia, rozległe szkolne niewyspanie. Piasek pod powiekami, dyskomfort w żołądku. Wiesz, że masz podkrążone oczy, nawet bez patrzenia w lustro. Odklejenie od rzeczywistości, jakby się trochę wypiło albo przypomniało sobie złą wiadomość. Raczej to drugie: uczucie powierzchownego znieczulenia w parze z utrwalającym się lękiem.
Dzwoni dzwonek. Nie mogę znaleźć swojej klasy. Podchodzę do różnych ludzi, nie poznaję twarzy, chociaż niektóre są całkiem ładne. Do tej szkoły przeniósł się specjalnie dla mnie Piotrek, ale jestem na niego pogniewany, bo z jednej strony dziwnie się czuję z tym, że zadał sobie nieproporcjonalnie duży trud przyjścia tu za mną, a z drugiej jestem zazdrosny, bo siedzi w łazience i podrywa jakiegoś równolatka.
Wreszcie natrafiam na grupkę dziewczyn. Są ubrane w sukienki balowe jak na studniówkę, mają fikuśne fryzury i mocny makijaż. Popijają szampana z długich kieliszków.
– Ej, nie wiecie może, gdzie jest moja klasa?
Wskazują gestem na pozostałe dziewczyny siedzące i stojące w strojach wieczorowych. Rzeczywiście, poznaję. Ze zdziwieniem zauważam wśród tych osób twarze znane raczej z klubów niż z liceum, ale nie wnikam.
Wchodzę do klasy. Pracownia polonistyczna, nauczycielki jeszcze nie ma, na biurku leży otwarty dziennik. Koleżanki i koledzy już siedzą normalnie ubrani w ławkach częściowo ustawionych w podkowę.
Jest gorące popołudnie. Wstaję i pytam:
– Jaki my mamy miesiąc? Czasem nie sierpień?
– Nie, czerwiec.
– To już po maturach? Dlaczego jesteśmy w szkole?
Koleżanka prostuje:
– Bo mamy maj.
Inna poprawia:
– Mamy marzec, matury za pasem.
Kolejna uściśla:
– Tak, mamy kwiecień.
– Rany boskie, ja się w ogóle nie uczyłem. Ale zaraz, ja już to chyba zdawałem. Czy my tego nie zdawaliśmy?
Cisza.
– No, mówcie, ręka w górę, kto zdawał.
Wszyscy podnoszą ręce.
– A kto z was zdał tę maturę?
Zdecydowana większość podnosi ręce.
– To dlaczego teraz jesteśmy w szkole? Co to jest w ogóle za szkoła?
Koleżanka odpowiada z miną taką, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie:
– Sześcioklasowe technikum.
– Że co? W której jesteśmy klasie?
– Czwartej.
– Ale dlaczego?!
Agnieszka, która siedzi przede mną z nosem w zeszycie zapisanym wzorami matematycznymi, odwraca się i odpowiada rezolutnie:
– Bo daje to nam nowe możliwości zdawania na przykład fizyki, chemii na maturze.
– Ale po co?
– Żeby studiować na politechnice.
– To się kupy nie trzyma. Dobrze chociaż, że ty też z powrotem tutaj, Agnieszko.
– Muszę iść do toalety.
– Idź.
– Chciałem iść.
– A te rybiki to w jakim celu żyją w ogóle?
[Jeż T. rozkminiając inwazję pojedynczego rybika* na jego łazienkę.]
———————-
* rybik cukrowy w wikipedii.
mrówkodzik 