– Znasz takie ćwiczenie na rozładowanie stresu? Trzeba zrobić zaciętą minę i z wściekłością wypowiedzieć słowo BĄBELEK. Wybuchasz śmiechem i napięcie mija.
– Znam, kiedyś działało. Ale odkąd pojawiły się madki ze swoimi bąbelkami, kontrast między wściekłym tonem a niewinnym znaczeniem słowa poszedł się grzebać.
– To co, idziemy?
– A nie lepiej zawołać taksówkę?
– No co ty, to dziesięć minut marszu.
– No nie wiem.
– Co to za mina?
– Przeciwpiechotna!!!
– Nagle poczułem, że jak natychmiast nie pojadę chociaż na trzy dni do Włoch, to zwariuję.
– Myśmy wczoraj kupili, w dobrej cenie, bilety do Włoch. Na luty…
– Na razie robię, co mogę.
– Tyle w tym energii, mimo patologii zatok i krtani!
– Prawda? Bardzo też lubię to , głównie ze względu na efekt komiczny pt. „Mała dziewczynka pod postacią małego chłopca śpiewa obok dużej dziewczyny pod postacią wielkiej baby”.
– Ta babka robi takie miny i tak gestykuluje, że gdyby nie rozmawiała właśnie przez telefon, drąc się przy tym niemiłosiernie, można by pomyśleć, że posługuje się językiem migowym.
– Orrrany, widzieliście tego kolesia w szaliczku?
– Tego, co chodzi z taką wykręconą miną i z tym nosem, jak jakiś Francuz?
– Tak, to ten nadęty, co wygląda, jakby zaraz miał wysrać idealnie foremne croque-monsieur.
Stłukłem kubek, mój ulubiony, kupiony z Mmm tuzin lat temu, zanim jeszcze zamieszkaliśmy razem, wyłowiony za psie pieniądze na przecenie, na wagę. Ciepłobrązowy, pojemny, smukły, proporcjonalny, z białym gładkim wnętrzem wywijającym się ku krawędzi. Włosi brzeg naczynia nazywają labbri – usta, tak samo jak brzeg rany.
W podobny sposób rozbiłem niedawno bardzo ładny dzbanuszek do mleka ze sklepu wszystko za pięć złotych. Jeden i drugi spadł na podłogę przy odstawianiu po umyciu na suszarkę. Przeceniona równowaga, środek ciężkości nie tam, gdzie trzeba, trochę mokro, ślisko. I leci.
Kubek spada, patrzę przez chwilę, jakbym zastanawiał się, czy nie powinienem zlekceważyć, przełknąć, wyjść, zostawić, ale – nie wzdychając chyba – przyklękam, żeby pozbierać skorupy. Są duże, mają bardzo ostre krawędzie. Minę muszę mieć niepewną; przykucnięty, ociągam się z sięgnięciem po kawałki. Nie jest mi smutno, nie jestem zły. Jestem co najwyżej zdziwiony.
– Coś pękło?
Patrzę na niego trochę nieprzytomnie, trzymając w rękach kawałki potłuczonego naczynia, i nagle dociera do mnie, że powinienem i, co ważniejsze, mogę odpowiedzieć:
– Nie, złożyło się.
Jest taki chłopak, który sam znakomicie określił swoją minę i w ogóle sposób bycia jako:
Przepraszam za wszystko i boję się.
Myślę, że to wiele wyjaśnia.
– Ej, weź, puść coś normalnego.
– Ci, co używają takich słów, to lubią dawać pedałom w mordę.
– Pierwszy raz trafiłem na Minę, gdy…
Mina, skądinąd nierówna, bywa bardzo ciekawa. Warto wspomnieć chociażby spopularyzowaną przez Luz Casal piosenkę Un año de amor (w Wysokich obcasach Almodovara):
w pierwotnej wersji Un anno d’amore:
Oraz późną, nostalgiczną, schyłkową, w nieco mahlerowski sposób symfoniczną piosenkę Ma come hai fatto:
Ma come hai fatto a trasformare il tempo
in un’attesa di rivederte
no non ha senso questa mia vita
e più ci penso e più è un filo
nelle tue mani
mrówkodzik 