– Nie wiem, co naszło dzisiaj tego motorniczego, ale nie dał ludziom spokojnie wsiąść do metra. Nie trwało to długo, w środku było miejsce, a ten „Bitte zurückbleiben. Bleiben sie zurück! ZURÜCKBLEIBEN, BITTE!”. Więc powiedziałem głośno „Jawohl, Herr Obergruppenführer”. I nikogo to o dziwo nie zszokowało.
– Tu nawet jakbyś zrobił to ubrany w pasiastą piżamę z różowym szalikiem, toby nikt nie zauważył.
– Tu to pewnie lubią na flisaka: gruby pień w mokrym korycie.
– Lepiej tak niż po wenecku: cienka tyczka w błotnistym kanale.
– Wiecie, co to jest moonshine?
– Blask księżyca.
– A poza tym?
– Światło księżyca?
– A poza tymi znaczeniami świetlnymi?
– Nie wiemy.
– No pomyślcie. Co się robi przy blasku księżyca?
– Kopie mandragorę?
– Płodzi nieślubne dzieci?
– Ciśnie krew na macę?
– Rany boskie. Przy świetle księżyca pędzi się księżycówkę, czyli po prostu bimber!
– Tak jak Żydówki, co mają w drugą stronę?
– Co mają?
– No to.
– Usta?
– Nie usta. To drugie.
– Nie wiem co.
– Przestań robić dziwne miny i pomyśl. To w dole.
– O, to tak jak bankomat!
– Ładny. Gdzie go poznałeś?
– Na manifestacji KOD-u.
– No tak, sobie pedały zrobiły ruchomą pikietę!
– To te jedyne momenty, kiedy w Warszawie jest prawie jak w Berlinie.
– W jakim sensie?
– W takim, że zasięg Grindra kończy ci się na 200 metrach, bo w ich obrębie wyświetla ci już maksymalną liczbę użytkowników do wyświetlenia.
– Byłeś w Senegalu?
– Nie, ale mam miłe wspomnienia…
– Nie zgłębiajmy tematu.
– Tak, tam tylko czarna rozpacz.
– Brak ci dobrej woli.
– Skądże! Jestem wręcz ambasadorem dobrej woli LGBT!
– Czego?
– L G B T.
– Ty to chyba LT…
– To ty ją znasz.
– No jasne! Mieliśmy romans nawet.
– Jak to?!
– Byliśmy zakochani w tym samym chłopaku.
– Popatrz, tam leży nasza wielka rodaczka.
– Napoleon?
– Napoleonka?
– Neapolitana?
– Apollina?
– Pollena!
– Pisałem o tym na mrówkodziku dopiero co, zaglądasz do Internetu w pracy?
– Kochanie, ja w pracy jestem tak zapracowany, że nawet kompa nie mam czasu włączyć!
– Kurczę, ja wziąłem tylko garść tych cukierków na drogę…
– Nie martw sie, jest jeszcze czekolada, są kanapki.
– O, a gdzie są kanapki?
– W planie.
– Zdrowia, szczęścia, pojemności…
– Pojemności! Jak pięknie! A wieczorem dużo gości?
– Tak. A wiesz, że ten huragan, który nas wczoraj pchał i posuwał, to nazwali Juda? Na cześć Judy Tadeusza!
– Co robicie na kolację?
– Na początek gruszka z serem kozim zapiekane w cieście francuskim, a potem bakłażany z wołowiną i czymś tam.
– Cholera, on ma m n i e kochać za gotowanie, a skoro wy gotujecie lepiej ode mnie… Tak nie może być. Wobec tego jedno przesolimy, a drugie przypalimy.
– Wy tu macie pewnie specjalną wodę do podlewania kwiatów.
– Tak, wodę kwiatową.
– Och, doprawdy doskonale! Woda kwiatowa, wybornie! To rzecz praktykowana w mojej sferze!
– W jakiej sferze? Intymnej się zraszasz?
– A ty z kiedy jesteś?
– Z września.
– To wiele wyjaśnia.
– A jeszcze więcej zaciemnia. Jak dobry makijaż.
– Wyjaśnia. Wyjaśnią tą ciemność.
– A te gdzie się szwendają?
– One pojechały do Dżakarty.
– A to seksturystki!
– Skąd, one tam do pracy pojechały!
– A to sekssłużbistki!
– O, Marta znowu hałasuje na górze.
– Jaka Marta?
– Duch Marty.
– Duch? Hm… My też przedwczoraj słyszeliśmy jakieś hałasy. Baliśmy się pójść i sprawdzić. Stwierdziliśmy, że jak to jakiś zbrodzień, to zjemy kolację do końca, a potem wyjdziemy na spacer, żeby miał spokojnie czas się ewakuować.
– Mówię wam, to duch Marty.
– No dobrze, ale dlaczego akurat Marty?
– Bo jak wołam „Marta, uspokój się!”, to się uspokaja.
– Recenzowałem ostatnio australijską powieść, taką dla młodzieży żeńskiej i lubiącej nadprzyrodzone. Zlecająca mi to redaktorka przykazała, że mam się wczuć w dwudziestoletnią barmankę z Płocka.
– I jak?
– Barmance się nawet spodobało, ale bez szału.
– Ja czytam ostatnio „Pięćdziesiąt twarzy Greya”.
– O, i jak ci się podoba?
– Jakoś tak dziwnie się to czyta, choć całkiem fajnie przetłumaczone niektóre fragmenty. No, ale dobrze sobie czasem przypomnieć, co oficjalnie jest wyuzdane, ha, ha.
– Jezus Maria, jak on dmucha ten nos.
– Dmucha, jakby sobie robił lewatywę.
– Albo kolonoskopię.
– Możemy zwiedzić dom tego, no, jak on się nazywał?
– Jakos na „r”.
– Reichsführer?
– Reisefieber?
– Reichsführer Reisefieber, tak.
– A nie Kierkegarden…?
– Rockox!
mrówkodzik 