– Ja niby coś takiego mówiłem?
– Nie, to ja mówiłem.
– Kiedy?
– Zapisałeś przecież.
– Gdzie zapisałem?
– No, pamiętasz taką świnkę, gdzie udostępniasz swoje posty?
Archives for posts with tag: mrówkodzik
– Znając polski program „Matura to bzdura”, nie sądzę, żeby taka niewiedza jakoś szczególnie wyróżniała Amerykanów. Problem w tym, że oni wybierają człowieka, który może nacisnąć czerwony guzik, a Polacy – nie.
– Jeszcze by tego brakowało żeby u nas był ten guzik. Pan to ma naprawdę te upodobania do bizzaries, normalnie…
– Kiedy wszyscy główni gracze dysponują bombą atomową, to trzymają się nawzajem w ryzach. Nie żebym był za proliferacją uzbrojenia – po prostu szukam dobrych stron.
– A pan se wyobraża Maciora z guzikiem?
– Maciorę może nie, ale lochę czy odyńca – tak. Dziki to bardzo powściągliwe zwierzęta, co nie znaczy jednak że pozbawione zdrowej dozy fantazji. „Dziki pływają doskonale. Lubią się przemieszczać drogą wodną, znane są relacje mówiące o tym, że pływają między Trójmiastem a Helem. Marynarze widują je w wodzie nawet w odległości kilku kilometrów od brzegu*.”
– Mrówkodziki!
– One również są pławne. Aczkolwiek nie aż na takie dystanse. Wolą siedzieć jesienią na plaży, słuchając Mahlera, i patrzeć nocą w morze. „Pływanie wyczynowe to podróże dla dzików bez wyobraźni”, mawiają.
– Wiedziałeś, że nas już zekranizowali? Ciekawe co z piętnastoma odcinkami deleted scenes.
– Genialne! Chociaż mam cichą nadzieję, że deleted scenes światła dziennego nie ujrzą..
– Wystarczy, że widziały już światło nocne.
E: – Wiesz, że – zainspirowana twoim wpisem o carbonarze – postanowiłam sama też zrobić?
M: – Ja też ostatnio zrobiłem. Wyszła mi niewiele lepsza niż znajomemu w tym wpisie.
R: – A z jakiej ty jesteś szkoły?
E: – W jakim sensie?
R: – No bo są dwie szkoły robienia carbonary. W jednej…
M: -… Wolno używać śmietany.
E: – A w drugiej?
M: – W drugiej sos robi się tylko z wody i snobizmu.
– Pisałem o tym na mrówkodziku dopiero co, zaglądasz do Internetu w pracy?
– Kochanie, ja w pracy jestem tak zapracowany, że nawet kompa nie mam czasu włączyć!
Mrówkodzik skończył dziś dwa lata.
Zmieniał się przez ten – zaskakująco dynamiczny – czas razem ze mną, no, powiedzmy, że dreptał za moim świńskim truchtem, przechodzącym czasami w sprint, który kończył się zadyszką. Będąc z tyłu, sygnalizował to i owo z właściwym sobie niedostatkiem wyrafinowania. Przede wszystkim podkreślił boleśnie, że właśnie i tylko tutaj da się popoprawiać przeszłość, naprawić literówki, cofnąć grube błędy, wywalić całe fragmenty, opóźnić jedne wpisy, antydatować drugie. Z tagowania bieżącej przyszłości i sortowania przyrastającej przeszłości nie płynie jednak tyle pewnego, sytego spokoju kronikarza, na ile bym liczył.
A to dlatego, że dostęp do tego katalogu jest poniekąd jak wypatrywana przez pacjenta diagnoza – po jej wygłoszeniu następuje przeważnie wielkie nic, od czysto frazeologicznego po jak najbardziej dosłowne. Na początku jest może radość albo smutek, euforia albo zniechęcenie, ulga lub zatrwożenie (te dwa ostatnie, paradoksalnie, ściśle współpracują), ale to chwila, a dalej? Dalej mamy do czynienia z jedną z wielu odmian niczego: nic się nie zmienia albo naprawdę wszystko się zmienia, chociaż nic się nie zmieniło, albo nic się nie zmienia, chociaż tyle się zmieniło, względnie: wszystko się diametralnie pod każdym względem zmienia, ale wtedy to już że ho. To się odnosi do tu i teraz oraz niedaleko i wkrótce.
W szerszym sensie nic jest i tak zawsze na horyzoncie, który przecież kiedyś przestaje oddalać się wraz z ruchem obserwatora naprzód. Wtedy pewnie coraz dokładniej widać detale tego, co się ma przed sobą, i całokształt tego, co się ma za plecami, o ile można się w ogóle odwrócić. Tak czy inaczej ta świadomość nie jest, przypuszczam, specjalną niespodzianką, i niewiele niby zmienia, ale znowu: niewiele zmieniając, wiele zmienia i tak dalej. O ile dalej… Oczywiście, nie przesadzajmy, mrówkodzik jest o wiele za ruchliwy jak na kamień nagrobny, co nie znaczy, że nie kuśtyka niekiedy mementem, pokwikując epitafiami, choć przecież często bryka skocznie i – zachowując wszelkie (czy aby?) proporcje – z fantazją.
Na żywym dziku nie da się podzielić skóry, z czego wypływa tyleż otucha, co zwątpienie. Nie dziwne, że te także są nierozłączne, skoro są dwustronnym żądłem tego samego błędu. Są zabawkami Oczekiwania, które wyrastało w rodzinie patologicznej. Jedną siostrą Oczekiwania jest bowiem Nadzieja, drugą – Obawa. Obie po przejściach z systemem edukacyjnym, na koncie z wyrokami za poważniejsze przestępstwa. Za ojca mają Brak (nie był notowany), ale są z różnych matek: Nadzieję wykarmiła Ułuda (puszczała się i handlowała prochami), a Obawę – Wątpliwość (myślała, że jest cnotliwa, ale to jej nikt nie chciał, żyła więc z szantażu); możliwe, że obie były, jak zwykle, pod wpływem i stąd niezrównoważenie potomstwa. O matce Oczekiwania wiadomo niewiele. Niektórzy twierdzą nawet, że było podrzutkiem do okna życia i nie poznamy jego prawdziwych rodziców, wiadomo nam za to o surowym, acz niezbyt konsekwentnym wychowaniu, jakie otrzymało w rodzinie, która je przyjęła i, co ważniejsze, którą ono uznało za własną.
Jak do tego doszło? Co się wtedy działo? Co będzie z nim dalej? Na razie daruję sobie odpowiedź, chociaż daruję sobie to nie jest chyba, nomen omen, najszczęśliwsze sformułowanie.
Rabbio: Kobiety lubią to robić, ale nie potrafią.
Mrówkodzik: Co ty powiedziałeś? Wyszło szydło z worka. Mosznowego.
Rabbio: Ale ja nigdy…
Mrówkodzik: Uff!
Wiewiór: Spadło ci szydło z serca?
Wpisawszy w google „mrówkodzik” (tak, wiem) trafiłem na dwie takie strony. Nie mam bladego pojęcia, o co chodzi, ale jestem zachwycony.
Pasyjką w telefonie jest boksy diagnostyczno oraz innymi środkami i czyż nie wyuczyliśmy się do indyka abdullaha z pełną rehabilitacja i porzyczaniem u mrówkodzika. Prace skończono Świnoujście apartamenty stwierdzał omikron — miała spotkać u camapa się nie wyjętych reklam. Tym cechem kątów wygięć wtórnych pozostają niepojęte uczucia przerażenia pan natychmiast wraca do rosnącej lawiny. Trzech występnych cór w rodzaju szałasu przy nim bez nowych ponadto obiektywu o kącie samotnego obieżyświata
[źródło: ALejKa ELeKtryzujących artykułów]
Hormonalne po rozwodzie z pierwszym wielkim wzięciem cieszyły się pogarszają jeszcze dłuższą kilka dziesięcioleci przedłużyć ich figle i opinię. Planet walczących u mrówkodzika oraz hunahpu i ixbalanque wstąpili do nieba i bez ubrania. Początkiem niewoli grecji vii dodano honorowy przez regionalnych dań przygotuje państwu udany urlop www.
[źródło: Ear Blog]
[i wygląda na coś podobnego do tego zagadkowego tekstu]
Mrówkodzik doczekał się portretu, a nawet dwóch. Autorem pierwszego jest Vrublini (kapelutek zasugerowany przez portretowanego). Drugi portret to autoportret.
– Bo widzisz, nieprecyzyjność i dezynwoltura w jego działaniach wskazują na to, że nie uważa mnie za godnego przeciwnika. A na bucie najłatwiej się pośliznąć.
Mrównik nazywa się po grecko-łacińsku Orycteropus afer, co można przetłumaczyć jako Grzebonóg afrykański. Łatwo jednak skojarzyć przymiotnik afer z rzeczownikiem aper – dzik. Używa się też nazwy prosię ziemne (kalka z niderlandzkiego aardvark, por. ang. earth pork), co wzmacnia skojarzenie z dzikiem, czyli knurkiem leśnym.
Mierzy ponad dwa metry, co teoretycznie mogłoby budzić szacunek, ale po odjęciu ogona nie jest już takie imponujące.
Mózg mrówników ma niewielkie rozmiary, półkule są słabo pofałdowane. Mrówniki mają węch lepiej rozwinięty niż jakikolwiek inny ssak.
Język mrównik ma długi o skórze stwardniałej, co czyni go poniekąd odpornym na ukąszenia owadów.
Mrównik prowadzi nocny tryb życia. Dzień spędza w wykopanych przez siebie jamach (kilku). Z nory wyłania się późnym popołudniem lub tuż po zachodzie słońca i wędruje nawet całkiem daleko od domu, huśtając długim nosem na boki, aby wyczuć pożywienie.
Jego tryb życia jest również samotniczy, więc jest mu raczej smutno, choć nie powie, żeby się nie przyzwyczaił. Trochę.
W niewoli dożywa 24 lat.
Może spać na plecach, na boku, żerować lub stać wypchany w muzeum.
mrówkodzik 