Spójrz, jak się pięknie bawimy w tę noc sylwestrową!

Rozmowa przy choince

No, co tam słychać na świecie? – A chujnia, że szok. –
Chujnia, że szok, tak uważasz? – Tak właśnie uważam.
Jak tylko mogę, z tą chujnią bez przerwy się zmagam.
I dzień po dniu bezustannie upieprzam się z nią. –

Powiedz mi, co dalej będzie? – A gówno i już. –
Gówno? Czy dobrze rozumiem? – Tak, dobrze rozumiesz.
Ja już od dawna niezmiennie się taplam w tym gównie.
Rzucę karierę i spieprzam w Bieszczady co tchu. –

Co teraz? Co z nami będzie? – A w dupie to mam. –
W dupie to masz, mówisz serio? – Tak, kurwa, serio.
Tak długo w tej dupie siedzę, że wszystko mi jedno.
Brzmi niewesoło, lecz prawda to jest bez dwóch zdań. –

Da się z tym wszystkim coś zrobić? – A posłać w pizdu.  –
Posłać w pizdu, jesteś pewien? – W chuj przekonany. –
Jaki masz dowód, że ten twój plan jest wykonalny? –
Weźże się odpieprz, kobieto, i nie truj mi znów. –

Myślę, że ten nowy rok coś dobrego nam da.
Spójrz, jak się pięknie bawimy w tę noc sylwestrową! –
Słuchaj, naprawdę zaczynasz już wkurwiać mnie zdrowo,
Więc, bez obrazy, dziewczyno, spierdalaj, raz dwa. –

Może chcesz ze mną zatańczyć? – Zdurniałaś, czy co?
Ty wciąż nie widzisz, że nic między nami nie będzie?
Walc dobiegł końca, więc bardzo cię proszę o rękę.
Ale nie twoją, ty moją mi oddaj, i won!

[słowa: Giennadij Smirnow według tekstu Jurija Lewitanskiego do piosenki z filmu „Moskwa nie wierzy łzom”; tłumaczenie: mrówkodzik; oryginał przeróbki tutaj]

Ля-ляляля ляляля ляляля ля-ля…

 

Что происходит на свете? – А просто хуйня. –
Просто хуйня, полагаете вы? – Полагаю…
Я ведь и сам, как умею, хуйнёю страдаю;
Эта хуйня просто поработила меня.

Что же за всем этим будет? – А будет пиздец. –
Будет пиздец, вы считаете? – Да, я считаю.
Я ведь давно эту жизнь пиздецом называю.
Брошу карьеру и нахуй уеду в Елец.

Что же теперь с нами будет? – Опять поебень. –
Вновь поебень, полагаете? – Да, полагаю.
Сквозь поебень я свой жизненый путь пролагаю.
Трудно бывает, но я в этом смысле кремень.

Что же со всем этим делать? – А нахуй послать. –
Нахуй послать, вы уверены? – Да, блядь, уверен. –
Чем подтвердите что план ваш действительно верен?
Аай… Что ж вы пристали то, женщина, ëб вашу мать.

Нет, я надеюсь на лучшее в новом году.
Здесь так прекрасно среди новогоднего бала… –
Слушай ты, что то изрядно меня заебала,
Не обижайся, но шла бы ты, девка, в пизду.

Можно вопрос, вы танцуете? – Нет, я пою.
Pазве не видите, мы не подходим друг другу.
Кончился вальс, так уж дайте, сударыня, руку.
Да не свою, идиотка, мою, блядь, мою.

Ля-ляляля ляляля ляляля ля-ля…

Кончился вальс, так уж дайте, сударыня, руку.
Да не свою, идиотка, мою, блядь, мою.

tykająca bomba

– A co tam ma ten zegar?

– Wskaźniki: temperatury i wilgotności.

– A tam na górze co ma? Jakiś trzeci wskaźnik?

– A wiesz, że nie wiem. Sprawdzę… Eee, to tylko napis. Esperanza.

 

bo fantazja jest od tego, by obawiać się na całego

– Bo z zakochaniem jest jak z fantazją o gwałcie.

– Niby chcesz, ale jednak nie chcesz?

– Żeby cię ktoś zgwałcił.

Na barykady!… Tfu, miało być: jedno bacardi!

– Jej Perforacyjność pisze, że szykuje skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność organu.

– Jakiego organu? On swój członek męski chce podać do sądu?

– Nie, chodzi o organ administracyjny i dostęp do informacji publicznej. A dalej pyta z wyższością: „A jak wy spędzacie wieczór?”

– A, to podobnie. My również liczymy na to, że jakiś niedowidzący nastolatek dotknie nas po genitaliach.

byle zdać (się na łaskę nagrody)

– No dalej, pytaj, rób ten test.

– Ale to nie jest test.

– A będzie nagroda?

– Yyy…

– To nie zdam! Bez sensu.

eдва надежда расцветет

Я тот, которому внимала
Ты в полуночной тишине,
Чья мысль душе твоей шептала,
Чью грусть ты смутно отгадала,

Я тот, чей взор надежду губит,
Едва надежда расцветет,
Я тот, кого никто не любит,
И все живущее клянет.

Я бич рабов моих земных,
Я царь познанья, царь свободы,
Я враг небес, я зло природы,
И, видишь, – я у ног твоих!

Тебе принес я в умиленье
Молитву тихую любви,
Земное первое мученье
И слезы первые мои.

nadzieja matką trupich

– Niesamowite, że recenzent potrzebuje aż tygodnia, by nie przeczytać pracy i dać cztery plus.

– Może trafiłeś na jakiegoś młodego, któremu jeszcze zależy… I czyta.

– On był już, kiedy moja mama studiowała. Ma pewnie już z 60 lat, jak nie więcej.

– Może idealista?

– Już prędzej prokrastynacja do poziomu „po co robić coś dzisiaj, skoro jutro może umrę”.

 

 

pobudki i pobudka

– A co to leci?

– After Midnight.

– Nie znam. To nie dla mnie. Nie te lata.

– Właśnie. After to ja mam we własnym łóżku z nadzieją, że się obudzę rano z kimś ładnym.

– A ja z nadzieją, że się w ogóle obudzę.

 

 

 

haft (krzyżykowy?)

– I co, jakiś ładny ten chłopak?

– Tobie by się podobał. Ale to niestety jedno z tych ciotowideł  z pierścionkiem różańcowym.

– Orrany, typ oazowy? Kleryk z gitarą byłby dla niego parą?

– Tak, a jego hobby to haft geometryczny.

– I co tak haftuje, Maryjkę, Jezuska?

– Owszem, haftuje. Ale robi też ciekawe rzeczy, takie abstrakcje.

– To, co wymieniłem, to są abstrakcje.

fallacia orientis

– Toż to Żyd.

– I to spedalony Żyd!

– Czyż jest coś gorszego?

– Czarny spedalony Żyd.

– Fuu! A dużego ma?

cała sala klika z nami!

– Rany boskie, kto wytrzyma cały koncert złożony tylko z utworów Varèse’a i Zappy?

– Może berlińskie cioty na to lecą?

– No, może tak, to mogą być supersnobki.

– Albo wietrzą okazję – skoro będzie taka nuda, to cała sala odpali Grindra…

 

 

wycofywanie się rakiem

– No przyznaj, nieźle cię wymęczyła przez te lata.

– Dobrze chociaż, że nie jest już chociaż moją szefową.

– Ale czy tobie potrzebna ta praca?

– Trochę potrzebna, mam tam jeszcze parę rzeczy pożytecznych do domknięcia.

– No rozumiem.

– Ale ostatnio zadzwoniła i z obłędem w głosie mówi, że musimy się spotkać, bo ona coś bardzo ważnego musi mi powiedzieć.

– Może chce ci powiedzieć, że chce cię zwolnić!

– Może.

– To powinieneś jej postawić szampana i ostrygi!

– Nie wiem, może chce mi powiedzieć, że ma raka.

– Oj?

– Raka nadziei!

 

 

argumentum ex faba

– Mam właśnie przeżycie mistyczne. Bób istnieje.

– Łączę się w uniesieniu. Adorowałam dziś, zanosząc przy okazji modły do siedzących po prawicy jego św. Dilla i św. Garlicka.

– Ja odrzucam bałwochwalczy kult świętych i wyznaję dogmat o Jedni. Składam mu tylko w ofierze kryształ Soli Przeczystej.

– Ty monofizyto bobologiczny!

prezenteroamoeba

– Właśnie po raz pierwszy w życiu zobaczyłem w akcji prezentera pogody z TVN Macieja Dolegę. I nie wierzę. Nie wierzę w jego wymowę (zespół gulgotań i seplenień), w jego fonetykę (niepoprawne uproszczenia w wymowie), w jego intonację (dresiarz podrywający niunie na dysce), w jego poruszanie się (coś między rozkołysaną bielanką a instruktorem salsy) ani w jego strój (akurat na popołudniowego drinka na jachcie w Saint-Tropez). Jestem człowiekiem o wiele za małej wiary jak na oglądanie telewizji.

a/varia LXXIII [z późnego okresu kreteńskiego]

Niedawno świat obiegła informacja, że Muzeum Historii Naturalnej z Nowego Meksyku z pomocą naukowców udało się spreparować dźwięki wydawane przez dinozaura z późnego okresu kreteńskiego.

[Beata Chomątowska, źródło]

*

Maca pomoże w zachowaniu Twojej naturalnej aktywności seksualnej i energii. Obudzi Twój popęd seksualny po ciężkim dniu, by zapewnić miły wieczór.

[reklama, źródło]

*

Uniesiona nadzieją życia w wolnej Polsce, bardzo wcześnie rozpoczęłam karierę w biznesie, łącząc ją z nauką i wychowaniem córek, jestem w szczęśliwym związku z partnerem, który docenia i szanuje moją osobę.

[Katarzyna Elżbieta Pawlak, źródło]

*

W finale XVII Konkursu Chopinowskiego znalazł się Polak. 20-letni Szymon Nehrling pochodzi z Krakowa, na fortepianie gra od 5. roku życia.

[„Fronda, źródło”]

*

I dopiero wszystkie te wymiary naraz, współtworzone przez setki osób, kształtują konkursowy czas – mierzony miarą metrów i fraz artystycznych interpretacji, którym wszyscy oddajemy się bez reszty.

Dziękując wszystkim za wielki trud i bezprecedensowe efekty, proszę, byśmy potraktowali je jako zachętę do dalszego wspólnego przeżywania muzyki, nie tylko w perspektywie następnego Konkursu Chopinowskiego.

[Artur Szklener, źródło]

*

Jest to pierwsza na polskim rynku woda smakowa marki dziecięcej. Dzięki brakowi słodzików i bardzo niskiej kaloryczności, stała się doskonałą odpowiedzią na potrzeby rynku.

[reklama, źródło]

*

Przypomniała mi się kampania z 2007 roku, otrzymałem wówczas kilka ważnych dla mnie i jak sądzę dla moich wyborców (wtedy i dziś) wsparć od znakomitości świata kultury. Niektóre z nich chcę przypomnieć. Szkoda, że nie ma już wśród nas Marii Fołtyn znakomitej śpiewaczki, reżyser operowej i niestrudzonej propagatorki twórczości Stanisława Moniuszki. Popierając moją kandydaturę, powiedziała wówczas o mnie: „Prawdziwy meloman, miłośnik i znawca książek, prawdziwy Polak, człowiek wspaniały. Takich posłów potrzeba Sejmowi Rzeczypospolitej. Takim jest właśnie Rafał Skąpski.” Tyle Maria Fołtyn o mnie, aż tyle. Mario, dziękuję Ci za te słowa, dziękuję Ci za przyjaźń.

[Rafał Skąpski, źródło]

*

Istnieją dwie wersje pochodzenia nazwy miasta, jednak najbardziej prawdopodobne jest pochodzenie od nazwy „skwierczącego” kwiczoła – łownego ptaka z rodziny drozdów.

[wikipedia, źródło]

*

Blog pepsieliot.com, nie jest jedną z tysięcy stron zawierających tylko wygodne dla siebie informacje. Przeciwnie, jest to miejsce, gdzie w oparciu o współczesną wiedzę i badania, oraz przemyślenia autorki rodzą się treści kontrowersyjne. Wręcz niekomfortowe dla tematu przewodniego witryny. Jednak, to nie hype strategia, to potrzeba.

Info tu wrzucane służy wyłącznie do celów edukacyjnych i informacyjnych, czasami tylko poglądowych, i niekoniecznie wyraża zdanie założycielki bloga, tym bardziej nigdy nie może zastąpić opinii pracownika służby zdrowia. Takie jest prawo i sie tego trzymajmy.

[źródło]

*

Na książkę Bronki Nowickiej składa się czterdzieści parę niewielkich próz, gęsto unerwionych, momentami wręcz przeczulonych, na tyle poetyckich, że do zmiany w wiersze pewnie wystarczyłaby zmiana zapisu – na poszarpany z prawej

[Maciej Woźniak, źródło]

imponderabilia demonstranda LIV (but don’t let LIVe)

1. Wiara nadzieje na miłą ość

Szukam kogoś kulturalnego , wierzącego, miłego i mającego wartości wyższe niż szybki sex .
Szybki sex-plebs niepotrafiący czekać , sex po dłuższej znajomości – wygrana duszy i ciała .

2. Przesiadka

dlaczego, ale to dlaczego Wszyscy przesiadujemy na fellow?!
Nie ma innej możliwości się poznać niż ten portal?

3. Herbert na pikiecie

Tak to tak
Nie to nie
proste ?

4. Choć pot spód

Czas się trochę spodzić

5. Pomięta w odmętach

Wszystko staje sie odgrzanych bełtem, który nie zniknie z mojej głowy, nie ważne jak szeroko sie uśmiecham gdzieś tam siedzi krzywa menda, która wszystko pamięta.

6. Fuckit hora

Młody na chwilę

7. Kynekologia

Im wiecej gejowek i gejow poznaje tym bardziej kocham kundle.

8. Wahrlich, Antlitz, o du meine Sorge

Zdjęcia które mam ukazują moją osobę, nie znajdziesz tam nagiego mojego oblicza.

9. Circus vitiosus

Hej. Na sam poczatek napisze tylko ze poswiecilem troche czasu na to by tu cos napisac wiec uszanuj to i przeczytaj to zanim napiszesz, unikniemy dzieki temu nieporozumien i straty czasu.

10. Świerzop i dzięcielina [pała!]

Otwarty chlopak. To ze lubie dresy, nie oznacza, ze lubie spoconych facetow. Wszystko ma byc czyste, swieze!

11. Nie jest milczeniem

Poznałem tzw.”dzidzie”. Dużo jej się chce, nie zawsze wie czego, czasami tego i owego. Dzisiaj jest w sosie, a jutro siedzi na bigosie, który sobie sama nawarzyła.
Chłopcy to sa tacy mali radarowcy, szukają namierzają a potem się cofają, no bo przypadkiem coś sie może okazać – np. odpowiedzialność.
Panowie to już wszystko wiedzą, no i siedzą nic z tym nie robiąc – samo się zrobi no bo przecież jak ma coś być to będzie.
Starsi panowie to już wszystko wiedzą, ale niczego nie doświadczyli, więc ciągle im się coś zdaje…
No a cała reszta to reszta…

na co?

– Jest coś głęboko optymistycznego w tym utworze. A dokładnie w tym, czego w nim nie ma. I to pod wieloma względami. Jest w tym ulga i nadzieja jednocześnie, a te nie tak znowu chętnie chodzą w parze. Jest niedosyt, usprawiedliwienie dla apetytu, ale nie ma głodu. Ten kontrapunkt jest jak szczepionka.

 

 

 

kartoflisko to nie wszystko

– No i co po tej Idzie? Parę ładnych kadrów i dobrzy aktorzy, o ile akurat słychać, co mówią. I tyle.

– Ładne zdjęcia, to prawda.

– Ale to za mało jak na cały film. I ten morał, że przeczysta nowicjuszka, zakosztowawszy rozkoszy ziemskiego życia, wraca jednak do boga. Maszerując w habicie przez kartoflisko przy akompaniamencie Ich ruf zu dir, Herr Jesu Christ w tempie defiladowym.

– Najwyraźniej ta transkrypcja fortepianowa, chyba Busoniego, to jest aktualnie taki kawałek Bacha, który obowiązkowo musi być w filmie. A najciekawszy wątek, czyli sędzia, ucięty – ex machina. A przecież ona powinna się zaangażować w sprawę restytucji…

– Śmiech śmiechem, ale to jest denne, że ją tak uśmiercili bez wyjaśnień.

– Wygodne. Zamiast prowadzić i konsekwentnie budować postać, zrzuca się to na widza. Żeby on załatwił to za twórcę.

– To bardzo przemyślne. Bo jak się człowieka w coś wciągnie, jak się odbiorca zaangażuje, to wcześniej czy później zacznie mu się podobać. I to wcale nie dzieło, nie; tylko własna aktywność odbiorcy, jego twórcza działalność zamiast działalności twórczej autora.

 

 

auf Wiederscheinen

 

Und morgen wird die Sonne wieder scheinen,
und auf dem Wege, den ich gehen werde,
wird uns, die Glücklichen, sie wieder einen
inmitten dieser sonnenatmenden Erde…

Und zu dem Strand, dem weiten, wogenblauen,
werden wir still und langsam niedersteigen,
stumm werden wir uns in die Augen schauen,
und auf uns sinkt des Glückes stummes Schweigen…