– Ha, właśnie się dowiedziałem, że Polska zakwalifikowała się do Euro. Kilka miesięcy po fakcie, mam refleks.
– A co to jest Euro?
– Okej, wygrałeś. To są mistrzostwa świata. Czy tam Europy.
– To się domyślam, ale w czym?
– W piłce.
– Aha. Myślałem, że w Miss Polonii albo Eurowizji.
– A powiedzże no, wiesz, kto to jest McCartney?
– Wiem.
– Cholera, to niedobrze.
– Czemu?
– Bo miałem nadzieję, że cię spytam, a ty z rozbrajającą szczerością odpowiesz, że nie wiesz, a wtedy ja powiem, że cię za to uwielbiam.
– Na pocieszenie dodam, że wiem od niedawna.
– Od bardzo niedawna…?
– Dziś od rana, bo w biurze się dowiedziałem.
– Uff! Jednak cię uwielbiam. Jesteś żywym dowodem na to, że muzyka i kultura popularna nie wszystkim zlasowała mózgi. A kim on tam był dokładnie?
– Jak to?
– Kim on tam był w tym zespole?
– Nie wiem. Ich było czterech, znam ze zdjęć, to jeden musiał śpiewać, drugi grać na gitarze, trzeci na perkusji, a czwarty na… pianinie.
– O, ciekawe! A na czym konkretnie on grał?
– On… McCartney… Nie wiem. Może śpiewał?
– Oni wszyscy śpiewali, o ile się nie mylę, i poza perkusistą, grali na gitarach.
– No co ty! Jak nudno. Same gitary? Słabo.
– Popatrz, ten pan tam w kaszkiecie to też jest ktoś znany, ale nie wiem kto.
– Agata Christie o życiu po pięćdziesiątce: „Jakże rozkoszowałam się ową drugą wiosną, która nastaje, kiedy człowiek kończy z życiem uczuciowym, z budowaniem związków, kiedy nagle – powiedzmy, po pięćdziesiątce – odkrywa zupełnie nowy świat, wypełniony myśleniem, studiami, lekturą. (…) Przez dłuższy czas życie osobiste pochłaniało całą energię, teraz znów można się rozejrzeć dookoła.”
– Czy ty nie masz wrażenia, że po trzydziestce już też tak jest? No, może nie z miłością, nie z życiem osobistym, ale z seksem.
– Seks? Seks? Jaki seks? Co to jest seks? Słyszałem kiedyś, że ludzie coś takiego uprawiają.
Skoro już o fonologiach, to taka anegdotka.
Nie miewał mrówk na studiach ambicji ocenowych, ale zależało mu na ocenach z dwóch przedmiotów, jego absolutnych koników, i to z fajnymi wykładowcami – chodzi o fonetykę opisową i fonologię angielską (patrz: poprzedni wpis) oraz fonetykę i fonologię francuską z bardzo sympatyczną prof. Alicją K. Poprawiałem czwórkę na piątkę. Profesorka zadała mi kilka pytań, ale widać, nie była pewna, czy ma mi tę piątkę ostatecznie dać (dysfrekwencja i dezynwoltura zamiast solidnego się przykładania ją turbowały). W końcu pyta:
– Co pan wie o fonologii generatywno-transformacyjnej?
– Czytałem Trubieckiego, Chomsky’ego, Halle’a i Perlina i muszę przyznać, że niewiele zrozumiałem.
– Ja też. Ma pan piątkę.
mrówkodzik 