– Czujesz te lipy? Pachną jak szalone.
– Przy ich zapachu wstyd mi moich perfum.
Archives for posts with tag: noc
Булат Окуджава – Песенка o моей жизни
А как первая любовь – она сердце жжет.
А вторая любовь – она к первой льнет.
А как третья любовь – ключ дрожит в замке,
Ключ дрожит в замке, чемодан в руке.
А как первая война – да ничья вина.
А вторая война – чья-нибудь вина.
А как третья война – лишь моя вина,
А моя вина — она всем видна.
А как первый обман – да на заре туман.
А второй обман – закачался пьян.
А как третий обман – он ночи черней,
Он ночи черней, он войны страшней.
Bułat Okudżawa – Piosenka o moim życiu
Pierwsza miłość to – krew, co w sercu wre,
Druga miłość wprost do tej pierwszej lgnie,
Trzecia miłość to klucz, co w zamku drży,
I walizka w dłoń, i trzaśnięcie drzwi.
Pierwsza wojna to strony dwie bez win,
Druga wojna to wina jednej z nich,
Trzecia wojna – dziś winien jestem ja,
Winien jestem ja, każdy prawdę zna.
Pierwsze kłamstwo jest jak poranne mgły,
Drugie kłamstwo jest jak pijany wid,
Trzecie kłamstwo jest czarniejsze niż noc,
Straszniejsze niż noc i niż wojny mrok.
[tłum. mrówkodzik]
– Nie mogę dociec, co pan redaktor miał na myśli. O której on to pisał?
– Czekaj… Jakoś po dziesiątej. Tak, u niego to już jest ten moment upojenia, kiedy składnia wypowiada posłuszeństwo.
– Popatrz, w ministerstwie przy via Nazionale się świeci. W środku nocy!
– Pewnie pracownicy wysiadują tam miliony nadgodzin, bo nie ustają w próbach ustalenia, po co w zasadzie tylu jest ich tam zatrudnionych.
Спускалась ночная прохлада,
Природа в затишье дремала.
В аллее заглохшего сада
Я друга к себе поджидала.
Мы долго бродили по саду,
Смеялись, болтали, шутили.
И нам навевало отраду,
Когда мы друг друга любили.
Деревья от бури дрожали,
С рассветом заря занималась.
Мы холодно руки пожали
И молча навеки расстались.
– Nie wiem, po czym jest gorszy kac moralny: po mądrym czy po ładnym.
– Jak to?
– No, jak się obudzisz z mądrym, ale brzydkim, czy ładnym, ale głupim.
– A to tylko takie opcje są do wyboru?
– Zwykle tak. Chociaż pewnie mógłby też być ładny i mądry?
– Taki to mógłby nie zechcieć zostać na noc…
– Ta płacząca ikonka wygląda raczej (zwłaszcza na miniaturce), jakby się śliniła na smutno.
– „Ślinić się na smutno” – bardzo przydatne określenie! Choćby na gorączkę sobotniej nocy. A dokładniej jej ostatni etap, nad ranem, w klubie, gdy nadchodzi last minute i ogólna wyprzedaż.
– A ty co?
– A nie wiem.
– Idziesz do domu?
– Nie, byłem wczoraj.
Nun der Tag mich müd gemacht,
soll mein sehnliches Verlangen
freundlich die gestirnte Nacht
wie ein müdes Kind empfangen.
Hände, lasst von allem Tun
Stirn, vergiss du alles Denken,
Alle meine Sinne nun
wollen sich in Schlummer senken.
Und die Seele unbewacht
will in freien Flügen schweben,
um im Zauberkreis der Nacht
tief und tausendfach zu leben.
– Co za powietrze!
– Letnie.
– Aż noc zatyka.
– Co się dzieje?
– A nic. Chciałbym już być niewidzialny.
– A co byś wtedy robił?
– Nie wiem. Siedziałbym dalej.
– Rozstaliśmy się, a ja pogrążyłem się w żałobie. Wokoło nieprzenikniona ciemność. Myślałem, że on też tak będzie cierpieć, i ta wzajemna żałoba będzie nas do siebie zbliżać. Doprawdy, byłem rzeźbiarzem żałoby. A ten znalazł sobie nowego. Po tygodniu! I wszystko nagle stało się jasne. Jak można tak szybko zapalać światło!
Co za Sachs!
Des Nachts arbeiten
macht Beschwerden;
wenn ich da
munter bleiben will,
da brauch’ ich Luft
und frischen Gesang:
drum hört, wie der dritte
Vers gelang!
[…]
Die Kunstwerk’, die ein Schuster schuf,
sie tritt die Welt mit Füssen!
Gäb’ nicht ein Engel Trost,
der gleiches Werk erlos’t,
und rief mich oft ins Paradies,
wie ich da Schuh’ und Stiefel liess!
Doch wenn mich der im Himmel hält,
dann liegt zu Füssen mir die Welt,
und bin in Ruh’
Hans Sachs, ein Schuh-
macher und Poet dazu!
– Książki otwierające oczy są ważne i potrzebne. Ale skąd potem wziąć książkę, która pozwoli mi te oczy zamknąć?
[Znajomy opisuje swoje przebudzenie.]
Ranek w cudzym mieszkaniu po wspólnej nocy. Chłopiec puszcza gramofon, z którego idą dziwne dźwięki, jakby coś się spieszyło.
– Uwielbiam słuchać tego rano – powiada. – To Ariadna na Naksos.
–Tak – odpowiadam, zerknąwszy – ale na przyspieszonych obrotach.
– Opowiesz mi bajkę?
– Znowu bajkę?
– Nie denerwuj mnie, bo zobaczysz! Opowiadaj!
– Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siedmioma morzami, za siedmioma rzekami żył sobie dziczek. Dziczek miał, jak wiadomo, znajomych i babrzysko, ale go wszystko… wkurwiało. Znajomi go wkurwiali, babrzysko go wkurwiało, las go wkurwiał, nawet ptaszki go wkurwiały.
– Ptaszki też? Dziwne…
– Cicho bądź. I tak chodził dziczek w tę i we w tę, nie wiedząc, co zrobić z tym wszystkim. Udał się więc w daleką podróż. Wędrował i wędrował, gubiąc się i wracając, jak to dziczki mają w zwyczaju, aż dotarł wreszcie do wróżki.
– Wróżki Hirsuty?
– Hirsuta to była księżniczka, nie przerywaj, o tym będzie w innej bajce. I powiedział wróżce, że go wszystko wkurwia. Zabrał ją ze sobą i pokazał jej swój problem: las, ptaszki i inne zwierzęta w lesie. Wtedy wróżka dała mu czarodziejską fujarkę. I dziczek zagrał na tej fujarce, i ona uśpiła wszystkie zwierzęta.
– I co dalej?
– Nic. Uśpiła je. Na amen.
– Były nieżywe?
– Tak.
– A wróżka?
– Nie, na wróżki nie działa.
– Znowu przerażająca bajka! Jak ja mam po tym zasnąć? A byłem już śpiący… No dobra, skoro ty tak, to ja tak: i wtedy dziczek poprosił wróżkę, żeby też mu zagrała na fujarce, i ona mu zagrała i też usnął, i miał wreszcie spokój.
– Jak sobie chcesz.
– …
– Śpisz?
– …
– Śpisz?
-…
– Śpiiisz?!
Wprawdzie to nie Tomáš Král z Collegium 1704, ale posłuchać warto. Wykonanie koncertowe, lecz – mimo drobnych niedoskonałości – życzyłbym sobie wielu równie mądrych i ciekawych realizacji studyjnych. Dyryguje oraz tu i ówdzie śpiewa znakomity Gérard Lesne.
Kubatura gigantycznego holu ponoć większa niż watykańskiej bazyliki Św. Piotra, budowla szczodrze ozdobiona kolumnami oraz posągami rzymskich i greckich prawodawców. Marmury, kute żelazo, a na szczycie ogromna złota kopuła, która góruje nad miastem, tym bardziej że gmach zbudowano na wzniesieniu. Taki sąd mógł sprawić sobie tylko naród, który ma na sumieniu przynajmniej jedno większe ludobójstwo, mówię; na sumieniu albo w planie, poprawiam się w myślach. Do samego środka wejść nie można, krążymy więc wokoło i po dostępnych arkadach. Wołam: „Hejhoo!”, ale echo nie odpowiada; pewnie woli trzymać gębę na kłódkę. Nawet tynk, który próbuje uciec z osypujących się sufitów, chwytają metalowe siatki. Między statuą Demostenesa a figurą Cycerona leniwie płyną wieki i strużka moczu. W powietrzu nieomal czuć paremie; wydają się namacalne, twarde i zimne jak posadzka, na której u podnóża monumentalnych schodów śpią bezdomni.
mrówkodzik 