– W drugim tomie esejów będą omawiane „smakowite”, jak zapowiada autorka, zestawienia rozwiązań artystycznych: Tycjan i Rothko, Tintoretto i Pollock. Brzmi ciekawie!
– Fakt. Ale smakowite…? To znaczy, że jak się beknie zeżartym Tycjanem, to powstaje Rothko? On jest taki eteryczny…
– A jak się klekśnie przetrawionym Tintorettem, to powstaje Pollock…
– No i mamy doskonały przykład kopro-dukcji w sztukach plastycznych!
——————————————
* kopro-dukcja – zob. słowniczek mrówkodzika.
– „Konstytucja 3 maja” Matejki. Jak to u nas. Na obrazie ogólny bajzel, władca i biskup do konstytucji obróceni rzecz jasna dupami, a króla w wejściu do jego własnej katedry wita… zagramaniczna księżniczka.
– A za co ty byś się przebrał na Hallowe’en, jakbyś był dzieckiem?
– Za nic. Dzieci to dość bezkrytyczne i szokująco wierne, choć wybiórcze, zwierciadła dorosłych. Są wystarczająco przerażające same z siebie.
– Popatrz, jakie święty Szymon de Rojas ma rączki! Małe a lubieżne.
– Wyśmigane od odmawiania różańca.
– Ta, chyba z dwóch dużych paciorków.
– A to co za pluskwiak?
– Gdzie? Tam pod ścianą stoi?
– Na ścianie wisi.
– Aaa, mówisz o tym obrazie. A ja myślałem, że mamy tu wspólnych znajomych.
– O, popatrz, August II, mój ulubiony król z dzieciństwa.
– Dlatego że był mecenasem sztuk i nauk?
– Nie. Dlatego że przypominał Louisa de Funèsa.
– Czyje to? Snijdersa?
– Tak, Snijdersa, wybitnego martwego naturysty.
mrówkodzik 