– Mam dla ciebie deser, jak będziesz grzeczny.
– Wiem, raffaello!
– A skąd wiesz? I cała niespodzianka na nic.
– Wiem, jak tylko wszedłem do pokoju, to poczułem, że było jedzone. Znalazłem też okruszki.
– No dobra, skoro już wiesz, to masz.
– Gdzie je schowałeś? Tutaj?
– No, przecież widzisz, skąd wyjmuję. Nie, wiesz, jestem czarodziejem: schowałem gdzie indziej, a wyjmuję stąd. No dobra, tak naprawdę to schowane było gdzie indziej. Zmieniałem miejsca ukrycia.
– Ha, a jednak! Ja jakiś czas temu trafiłem na nie w szafce i się przez trzy dni zastanawiałem…
– …Czy ci się śniło, czy naprawdę znalazłeś?
– …Czy to ty je tam schowałeś, czy to ja je ukryłem przez tobą, i sobą. Chodziłem tam, sprawdzałem.
– I doszedłeś do jakichś wniosków?
– Do żadnych. Ale przez ostatnie dni nie sprawdzałem, bo jakbym sprawdził, tobym wiedział, że to ty ukryłeś, bobym widział, że zniknęło.
– Patrz, mam taką aplikację do listy zakupów. Jak się wprowadzi przepis na coś, to ona sama przypomina, jakie składniki trzeba kupić.
– Ja też mam taką aplikację, nazywa się karteczka, którą wkładam sobie do portfela.
– U mnie nie działa, bo w momencie, gdy wyciągam karteczkę, to od razu ją gubię, a że muszę się skupić na tym, żeby nie zgubić portfela, to nie mam szans na jej odnalezienie.
– Grał tam ten aktor, no ten, co się nazywa jak taki zespół… Iron Maiden?
– Jeremy Irons…?
– O, to, to!
– Moja matka twierdzi, że w podwarszawskim szpitalu, w którym mnie powiła na początku lat 80., różowe kocyki były dla chłopców, a niebieskie dla dziewczynek. (Na co dowodem może być to, że faktycznie przez wiele lat zachował się w domu różowy kocyk, który najpierw był mój, a potem jamniczki.) Czy to właśnie właśnie z tego powodu jestem tym, kim jestem?
– Jak się nazywał ten film? „Ucz, módl się i pracuj”?
– „Jedz, módl się i kochaj”.
– A, zrobiłem protestancką wersję.
mrówkodzik 