– Przypatrz się temu z lotu ptaka.
– Ale po co?
– Bo z góry lepiej widać całość.
– Może i z góry widać mózg, ale z dołu za to jaja.
*
– Mutatis mutandis.
– Jakie mutanty?
– Dostosowane do sytuacji.
– Dzięki, ja nie ćpam.
*
– Prawda nas wyzwoli, zbawi, a przynajmniej rozbawi!
– Hmm. Zbawi – rozbawi. Ten stosunek nie jest przypadkowy.
– W odróżnieniu od całej masy innych stosunków.
– Tak się zastanawiam, czy dla buczących na ministra Glińskiego w filharmonii i innych instytucjach kultury też „nie będzie gwizdów, będą szubienice”?
– A co, myślisz, ze zalegalizują eutanazję?
– Ale że przymusową?
– Gdzie tam przymusową. Skróciliby nam tylko cierpienia. Faktyczne zawieszenie zamiast tkwienia w zawieszeniu.
– A to nie. Na miłosierdzie trzeba sobie zasłużyć.
– Do dzieła! Świat stoi przed otworem!
*
– Nie chlastać mi się tu.
– Czym?
– Wargami.
– Sromowymi?
– Homo, sromo, nie wiadomo!
– Emo?
– Emo to przy nich lux torpeda.
*
– Ej, co wy wyprawiacie?
– Znasz nas dość długo, by patrzeć na to przez różowe okulary 3D.
– A jakie to są 3D?
– Trzy razy „dupa”.
*
– Angielski jest na trzeźwo dla mnie bardzo łatwiej.
– W duszy mi gra, tak, cierń mnie w serce lub dupę kłuje, znajomy, który mnie nieźle zna, powiedział, że to w sumie wszystko jedno i że to dla mnie dobrze.
– Jak kole, to na pewno dobrze. Abo przynajmniej niewygodnie. Jak się tak nie da wysiedzieć, to można wstać i popatrzeć na wszystkich z góry. Można splunąć albo i nawet pocałować w czoło.
– Można jedno i drugie.
– Szklanka w połowie pełna czy w połowie pusta?
– Podobny dylemat bywa ze szklankami całkowicie pełnymi. Czy pustymi.
– Byle tylko były całe. Do całych przynajmniej można nalać.
– Z pustego w próżne.
– Z pełnego w puste. A w pęknięte się nie da.
– Powietrzu wisi, czy pęknięte, czy nie.
– To sobie nim oddychaj, a ja się napiję.
– He, co do pęcherza nie będziesz już miał wątpliwości, czy jest pełen czy pusty.
– Nad wodą widać tylko sałatę, kapustę tych glonów, a nie da się powiedzieć, co jest pod spodem, bez zanurzania się.
– A jak się zanurzyć, to to, co pod wodą, okazuje się całkiem proste?
– Często tak, ale za to nie do opisania językiem, którego używamy do opisywania tego, co jest nad wodą.
– Bo pod wodą jest tak, jakby – na przykład – wyłączyć światło.
– Tak, to by dużo zmieniało.
– Ale nie dla niewidomego.
Mrówkodzik skończył dziś dwa lata.
Zmieniał się przez ten – zaskakująco dynamiczny – czas razem ze mną, no, powiedzmy, że dreptał za moim świńskim truchtem, przechodzącym czasami w sprint, który kończył się zadyszką. Będąc z tyłu, sygnalizował to i owo z właściwym sobie niedostatkiem wyrafinowania. Przede wszystkim podkreślił boleśnie, że właśnie i tylko tutaj da się popoprawiać przeszłość, naprawić literówki, cofnąć grube błędy, wywalić całe fragmenty, opóźnić jedne wpisy, antydatować drugie. Z tagowania bieżącej przyszłości i sortowania przyrastającej przeszłości nie płynie jednak tyle pewnego, sytego spokoju kronikarza, na ile bym liczył.
A to dlatego, że dostęp do tego katalogu jest poniekąd jak wypatrywana przez pacjenta diagnoza – po jej wygłoszeniu następuje przeważnie wielkie nic, od czysto frazeologicznego po jak najbardziej dosłowne. Na początku jest może radość albo smutek, euforia albo zniechęcenie, ulga lub zatrwożenie (te dwa ostatnie, paradoksalnie, ściśle współpracują), ale to chwila, a dalej? Dalej mamy do czynienia z jedną z wielu odmian niczego: nic się nie zmienia albo naprawdę wszystko się zmienia, chociaż nic się nie zmieniło, albo nic się nie zmienia, chociaż tyle się zmieniło, względnie: wszystko się diametralnie pod każdym względem zmienia, ale wtedy to już że ho. To się odnosi do tu i teraz oraz niedaleko i wkrótce.
W szerszym sensie nic jest i tak zawsze na horyzoncie, który przecież kiedyś przestaje oddalać się wraz z ruchem obserwatora naprzód. Wtedy pewnie coraz dokładniej widać detale tego, co się ma przed sobą, i całokształt tego, co się ma za plecami, o ile można się w ogóle odwrócić. Tak czy inaczej ta świadomość nie jest, przypuszczam, specjalną niespodzianką, i niewiele niby zmienia, ale znowu: niewiele zmieniając, wiele zmienia i tak dalej. O ile dalej… Oczywiście, nie przesadzajmy, mrówkodzik jest o wiele za ruchliwy jak na kamień nagrobny, co nie znaczy, że nie kuśtyka niekiedy mementem, pokwikując epitafiami, choć przecież często bryka skocznie i – zachowując wszelkie (czy aby?) proporcje – z fantazją.
Na żywym dziku nie da się podzielić skóry, z czego wypływa tyleż otucha, co zwątpienie. Nie dziwne, że te także są nierozłączne, skoro są dwustronnym żądłem tego samego błędu. Są zabawkami Oczekiwania, które wyrastało w rodzinie patologicznej. Jedną siostrą Oczekiwania jest bowiem Nadzieja, drugą – Obawa. Obie po przejściach z systemem edukacyjnym, na koncie z wyrokami za poważniejsze przestępstwa. Za ojca mają Brak (nie był notowany), ale są z różnych matek: Nadzieję wykarmiła Ułuda (puszczała się i handlowała prochami), a Obawę – Wątpliwość (myślała, że jest cnotliwa, ale to jej nikt nie chciał, żyła więc z szantażu); możliwe, że obie były, jak zwykle, pod wpływem i stąd niezrównoważenie potomstwa. O matce Oczekiwania wiadomo niewiele. Niektórzy twierdzą nawet, że było podrzutkiem do okna życia i nie poznamy jego prawdziwych rodziców, wiadomo nam za to o surowym, acz niezbyt konsekwentnym wychowaniu, jakie otrzymało w rodzinie, która je przyjęła i, co ważniejsze, którą ono uznało za własną.
Jak do tego doszło? Co się wtedy działo? Co będzie z nim dalej? Na razie daruję sobie odpowiedź, chociaż daruję sobie to nie jest chyba, nomen omen, najszczęśliwsze sformułowanie.
mrówkodzik 