– Czytam, że krawcy z Teatru Wielkiego w Łodzi szyją maseczki.
– O, to fajnie. W Teatrze Wielkim w Warszawie to mogliby się tym zajmować przez cały czas, bo przecież Treliński woli kupować kostiumy u Armaniego…
– Mogliby też szyć knebelki. Dla chudych wyśtoparconych prostytut Trelińskiego. Dzięki temu nie mogłyby jeść i byłyby odpowiednio szczapowate, jak mistrz dyrektor lubi, a przy okazji nie mogłyby śpiewać, z korzyścią dla nas wszystkich.
– A ty wiesz, że moja babcia, to była trochę taka szamanka.
– Jak to?!
– No, na przykład jak kogoś ugryzła żmija, to ona go ratowała.
– Serio? Skąd to umiała? Wysysała jad? Przykładała zioła?
– Gdzie tam. Zaciskała pasek na nodze i wzywała pogotowie.
– A siostra Chmielewska? Ona chyba sporo dobrego robi.
– Robi, ale też ślepo idzie za myślą Jana Pawła II i ją propaguje.
– A z jakiej ona jest wspólnoty?
– Chleb Życia.
– Ha! Ciekawe, czy uświadamia potencjalnych beneficjentów tego „chleba życia”, że nieodłącznie wiąże się z nim kielich zbawienia…
– Skoro nie wiadomo, co tym rządzi, istnieje szansa, że rządzi przypadek. Skoro przypadek czasem działa na korzyść – to dlaczego nie miałby pomóc wam?
– Przypadek ponoć pomaga tylko umysłom przygotowanym. Tak twierdził Paskal. Mam ochotę założyć, że miał rację.
– I potem nazwano jego imieniem ułomny system programowania głupich maszyn… W sumie to może zadziałać.
– Myślę w przyszłości o pomocy chorym, bezdomnym zwierzętom…
– No, nieźle. Niedługo zasłużysz na przydomek Kocia Mama. Albo lepiej: Kocia Ciocia. Ciekawe tylko, z czego będziesz żyć. Villas to przynajmniej te jakieś tantiemy miała…
– Ale serio, te koty, które teraz mam, są naprawdę niesamowite, mam z nimi taki kontakt jak nigdy z żadnym zwierzęciem. Założyłbym jakąś fundację, pozyskiwał środki…
– No bo to jest kwestia karmiczna. Wszystkie koty z twojego życia wcielają się w kolejne koty, bo mają dziewięć żyć, i dlatego kolejne egzemplarze są coraz doskonalsze… Ej, mam! Koty plus karma, plus Kocia Ciocia – już wiem, z czego będziesz żył!
– Co, myślisz, że założę restaurację azjatycką? Fakt, te koty będą przyrastać w postępie eksponencjalnym…
– Nieee… Chciałem tylko powiedzieć, że może zostaniesz wróżką. Ale restauracja też spoko.
– Fajny ten statek wycieczkowy. Przepłyniemy się? Tylko coś zjemy.
– Jasne. Tam chyba nawet jest restauracja.
– Serio, tak myślisz?
– No chyba! Przecież te rejsy trwają po 5–6 godzin. Niemcy są jak ryjówki, muszą jeść co dwie godziny, bo inaczej umrą. Gdyby nie mieli tam restauracji, to helikoptery musiałyby im zrzucać paczki z żywnością.
-To jest uczucie trochę jak po alkoholu…
– To znaczy pomaga?
– Chyba pomaga. I nawet lepszy, bo tańszy.
– No tańszy, ale nie do końca nadaje się jako zastępnik alkoholu. Bo przydaje się tylko w trakcie, przed – nie. To nie jest tak, że alkohol w łóżku jakoś specjalnie pomaga czy przeszkadza… On do łóżka doprowadza.
– Zostało mi 1h 23min życia. Więc poświęcę ten czas na przesłuchania nowej płyty Dido i swoje ulubione artykuły. Może jednak ktoś mnie uratuję.
Jakiś tydzień przed świętami. Matka pyta:
– Będziesz dzisiaj zostawał na noc?
– W sumie nie planowałem, ale myślę, że jeśli trzeba, to mogę zostać…
– A bo ja nie wiem, pościel ci zmieniłam, a tak to przed świętami znowu zmieniać, to bez sensu.
– I to jest miłość matki! Ja oferuję, że mogę zostać i pomóc, a ty…
– No tak, masz rację… Możesz w końcu spać dziś na kanapie.
Wychowawczyni w podstawówce mówiła coś o konieczności udzielenia przez nas pomocy dziewczynie z klasy, która miała dość poważne problemy. Wychowawczyni przemówiła, siląc się na oficjalny styl:
Celem pomożenia Małgosi…
a ja zrozumiałem:
Celem pomorzenia Małgosi…
Skamieniałem w szoku, póki – po dłuższej chwili – nie zrozumiałem, że chodzi o pomoc skierowaną do Małgosi, a nie o pomór dokonany na Małgosi.
mrówkodzik 