– Czytam interesujący artykuł i zastanawiam się, jak pogodzić dwie rzeczy: postulat, że sztuka powinna bulwersować, z postulatem, że ma nie obrażać.
– Mi jest dość trudno już z samym „sztuka ma”. Taki początek zwykle budzi moje obawy.
– Moje również. Zwykle potwierdzone w całej rozciągłości już w drugim zdaniu.
– Kto nie jadł muffinek?
– Ja nie jadłem.
– To jedzcie te muffinki, nie spotkaliśmy się tu dla przyjemności.
– Jedna położna mówiła mi, że ból porodowy to jest taki ból pierwotny i to trzeba zaakceptować, to trzeba przeżyć, i to jest dobre.
– Czyli najlepiej sobie tym dzieckiem w tę i we w tę…?
– Popatrz na nią. Jak myślisz, „gdzie lubi”?
– Trzeba emerytce powiedzieć, gdzie ona powinna lubić: na widowni albo przed telewizorem.
Miałem w podstawówce koleżankę. Mieszkała w imponującym jak na moje pojęcie o luksusie domu o dość niesiermiężnej jak na początek lat dziewiędziesiątych architekturze i z licznymi udogodnieniami. Nasi rodzice się nie przyjaźnili, nam jednak różnica, toutes proportions gardées, klasowa (moi rodzice wykształceni, lecz nieopływający, jej rodzice kasiaści i bez wykształcenia) nie wadziła ani na jotę naszej klasowej przyjaźni. Jej ojciec był z zawodu zarabiaczem, a matka leżała i pachniała.
Kiedyś moja matka znalazła w czasopiśmie ilustrowanym „Sukces”wywiad z matką tej mojej koleżanki , która wystąpiła w nim w charakterze kobiety szczęśliwej dostarczającej recepty na szczęście. Zapytana o tajemnicę swojego sukcesu, matka mojej koleżanki powiedziała:
– Trzeba siebie lubić.
Co wybito czcionką powiększoną i pogrubioną.
mrówkodzik 