Be like a double pro, czyli prokrastynacja + prowizorka

– Zawsze pozostaje praca i spychanie rozterek na skraj umysłu.  

– Ta strategia potrafi się sprawdzać, czasem nawet całkiem długo. Stwarza jednak zagrożenie niespodziewanego dojścia do punktu granicznego pt.: „Pierdolnę, bo już nie wytrzymie”.

– Tak, może dojść do tak zwanego pierdolnięcia późnego (cacoëruptio tarda), ale może też wystąpić  spierdolina przetrwała (provisoria cacochronica).

– Ja doszłam do takiego stanu w sesji, że idąc za poradą Perfekcyjnej Pani Domu, próbowałam dodać olejek eteryczny do odkurzacza celem uzyskania zapachu lawendowej polany w domu. Słowem –  moja determinacja w prokrastynacji weszła na najwyższy poziom. Zdecydowanie czas skończyć studia.

 

nadzieja matką trupich

– Niesamowite, że recenzent potrzebuje aż tygodnia, by nie przeczytać pracy i dać cztery plus.

– Może trafiłeś na jakiegoś młodego, któremu jeszcze zależy… I czyta.

– On był już, kiedy moja mama studiowała. Ma pewnie już z 60 lat, jak nie więcej.

– Może idealista?

– Już prędzej prokrastynacja do poziomu „po co robić coś dzisiaj, skoro jutro może umrę”.

 

 

haczyk

– To co, bierzemy się do roboty?

– Obejrzyjmy jeszcze ostatni odcinek.

– Ale…

– Oj, no, bo będzie z głowy. Przynajmniej to będzie zrobione i będzie można odhaczyć.

da capo al fine

Torquato o Stefanie Burhardcie, który pieczołowicie katalogował był polonezy polskie:

Najpierw napisał tom II, a potem III. Tomu I nigdy nie ukończył.

[po chwili] Prawdę mówiąc to nigdy go nie zaczął.