– Tacy młodsi kolesie zawsze odchodzą. Bo się w kimś zakochają, a młoda miłość jest bardzo zaborcza i pochłonięta sama sobą, to naturalne. Albo odchodzą, bo nie chcą się zakochać w jednym z nas lub nas obu. Dla nich to nie jest sytuacja win-win, tylko często loose, i to duży.
– No, jak duży, to znaczy, że się działo.
– Nie wiedziałem, co mam robić ze swoim facetem, więc kupiłem szachy. I graliśmy w szachy.
– I co, ogrywałeś go?
– Nie, on zawsze wygrywał. Tylko raz zdarzyło się, że byłem bliski wygrania partii, ale ruszyłem się niezdarnie i wywróciłem niechcący całą szachownicę.
– I co?
– I od tamtej pory nie graliśmy.
– Zabawne, że użyłeś wtedy określenia „spłaszczyciel”, a nie „płaszczyciel”. Jakoś częściej chyba takie słowa biorą się od czasowników niedokonanych. Chociaż z drugiej strony jest „założyciel”, a nie „zakładaciel”. Może to kwestia skuteczności, z jaką ktoś daną czynność wykonał.
– No, gdyby na przykład Polska miała zniszczyciele, a nie niszczyciele, tobyśmy wygrali wojnę.
– Wygrywamy!
– „My” czyli kto?
– My!
– Gracie w coś teraz? Nie zauważyłem.
– Nasza reprezentacja wygrywa!
– Nie moja.
– It’s not your cup of tea?
– It’s not my bucket of shit.
– Widziałeś? Doris pisze, że pijane, rozśpiewane kibolstwo hula po Nowym Świecie.
– Czyli słusznie mi się wydawało, że nagłówek „Polska: Niemcy -2:0” należy przeczytać „Polska:Niemcy minus dwa do zera”.
– Nie zabija się pająka.
– Ja nie zabijam.
– To zła wróżba.
– Bywają różne wróżby. Jak we francuskim powiedzeniu o spotykaniu pająka: matin – chagrin, midi – plaisir, soir – espoir: rano pająk wróży smutek, w południe – przyjemność, a wieczorem – nadzieję.
– Tak czy siak przegrywasz.
mrówkodzik 