– Zauważyłem, że po rosyjsku „nieśmiałość” (робость) i „radość” (радость) różnią się bardzo nieznacznie. Tylko zaokrągleniem warg. Dwukrotnym. A właściwie jednym dłuższym, wspólnym.
Помнишь сердец стук,
И смелость глаз,
И робость рук?
И всё сбылось, и не сбылось,
Венком сомнений и надежд
Переплелось
– Drugi akt „Damy kameliowej” za nami, teraz przerwa i jeszcze jeden. Pierwszy był trochę nudny, ale drugi bardzo fajny. Mam nadzieję, że w trzecim akcie będą umierać w podskokach.
– Wiesz, że – IT’S OFFICIAL! – jesteśmy starymi dziadami? Od pół godziny gadamy o chorobach!
– Przynajmniej nie jesteśmy pradziadami, bo przedtem przez pół godziny gadaliśmy o perwersyjnym seksie, i to takim, który faktycznie uprawiamy…
– Przechwalała się, że założyła na siebie to, co dekadę temu, bo wciąż mieści się w ten sam ciuch.
– No, to gratuluję trzymania formy! I współczuję braku kasy na nowe ubranie.
– Starość nie radość.
– Śmierć nie wesele.
– Chyba że z tobą.
– I w takich sytuacjach ukrywam smutek, co mi czasami średnio wychodzi. Radość łatwiej ukryć niż smutek, bo radość daje siłę, a smutek ją odbiera.
– Tra la, la, la!
– Co ty taki wesoły jesteś?
– Ja bardzo lubię swoje urodziny.
– Wiesz co, ja też je lubię, jesteś wtedy dla mnie taki miły.
– Ha, bo ja jestem miły dla siebie!
W tym roku 25 sierpnia wypadł dla mnie 26-go. Poszliśmy późnym wieczorem na koncert Nelsona Freire, którego przybycie na występ niemal do ostatniej chwili nie było pewne z powodu poważnych kłopotów pianisty ze zdrowiem. Po Brahmsie, Prokofiewie i Chopinie zagrał na bis chorał z kantaty 147 w transkrypcji Myry Hess.
Wpisując „Freire bleibet” do wyszukiwarki, nie liczyłem za bardzo na to, że znajdę to wykonanie. Ale się udało.
– Ja myślałem, że padnę, jak ostatnio byliśmy na Rigoletcie. Rigoletto wynosi worek, rzekomo z trupem rywala, zawierający jednak jego umierającą córkę, czyli Kurzak, i cieszy się nad nim, nieświadomy, śpiewając: „Oh, gioia!„. Publiczność siedzi napięta i wzruszona tym tragicznym finałem, a my obaj dusimy się ze śmiechu.
– Męska rzecz, a cieszy.
[znajoma o swoim mężu, który co tydzień oddaje się drobnym naprawom samochodu]
– Nie pokażę ci chłopaka, który chce się ze mną spotkać.
– Pokaż.
– Nie.
– No pokaż.
– Ale ja nie wiem, czy ja się z nim spotkam.
– Pokaż.
*
– Ale on ma trzynaście lat!
– Osiemnaście…
– Ale wygląda na trzynaście lat!
– Mam kryzys wieku średniego! Mam kryzys! Wieku średniego!
*
– On pisze dobrą polszczyzną. Ma maturę. Albo będzie miał.
– Niech najpierw skończy gimnazjum.
– Spierdalaj.
– Nie zapomnij mu potem podciąć żył i wypić tej życiodajnej krwi.
– Co będziesz świętować?
– Pierwsze wystąpienie na Pudelku.
– To powód do radości?
– To powód do imprezy!
mrówkodzik 