– Słyszałeś, że Le Baroque zmieniło nazwę?
– Nie! Co one tam znowu wymyśliły?
– Teraz nazywają się Bearzone Le Baroque.
– Ciekawe czemu…
– Może po to, żeby klienci z arteriosklerozą skojarzyli, że to miejsce dla nich.
– Aha, żeby przypadkiem nie poszły to tego… Jak to się nazywało…?
– Wiem, to takie dla nastolatków… No…
– Przylansowanych w cekinach tańczących na stole twinków… Mam to na końcu języka…
– Ja też… Glamour Party Boy Love?
– Boys Boudoir!
– A, no toć właśnie mówię.
– On łyknie te bzdury? A co, jak mnie zapyta, o co w tym chodzi?
– Powiedz mu, że w tekście następuje metatekstualizacja, podmiot przenicowuje się w przedmiot, a na czoło wysuwa się paradygmat autoteliczny. A autor metaforycznie umarł, więc tekst jest własnością interpretatora, czyli na pytającym spoczywa ciężar obliczenia pierwiastka z minus jednego.
– I on to wtedy zrozumie?
– Nie zrozumie, ale słyszał wszystkie te frazesy odmienione tysiąc razy, więc poczuje się znajomo i to uśpi jego czujność.
– Kogut jako jeden z symboli narodowych Francji to chyba najszczersza rzecz, jaką Francuzi kiedykolwiek wymyślili.
– Dlaczego akurat najszczersza?
– Bo inne narody mają lwy, czasem skrzydlate, orły, czasem dwugłowe, byki, różne dumne zwierzęta, albo przynajmniej urocze, jak jaskółka, kiwi czy inny rajski ptak. A ci mają koguta. W sumie dość żałosne zwierzę, które głównie bezpotomnie gwałci kury, drepcze w łajnie i drze się głośniej, niż powinno, i nawet latać za bardzo nie umie.
– A widziałeś, że wśród narodowych zwierząt symbolicznych Wielkiej Brytanii jest… buldog?
– To po Churchillu.
mrówkodzik