– Polski zimiok.
– A do tego pijany.
– Polski zimiok zwykle jest pijany.
– Ale czemu?
– Bo rzadko się myje. A jak zimiok sfermyntuje, to się zamienia w wódkie.
Archives for posts with tag: smród
– Dzień dobry! Widziała pani, coś się chyba stało, ludzie z pogotowia gazowego biegają po klatce.
– Dzień dobry. Tak, mój syn po nich zadzwonił. Mówi, że się gaz chyba ulatnia.
– Przecież dopiero co sprawdzali parę tygodni temu szczelność…
– No, sprawdzali. Ale jest taki dziwny zapach, czuć, prawda?
– Zaraz, zaraz… Rzeczywiście czuć, ale… To po prostu zapach zastałego brudu i nieumycia.
– Że też ja nie pomyślałam! To na pewno sąsiad z góry schodził!
– Widziałeś, będą robić w przyszłym sezonie „Peleasa i Melizandę” w operce.
– O w życiu… To powinny być mgły nad głęboką, krystaliczną tonią, jak jezioro w jaskini. A w ich wykonaniu będzie to bagienko…
-… Nad którym unosi się podejrzany smrodek.
– Brzydzę się wody święconej z tego takiego przy wejściu do kościoła. Z kropielnicy.
– Ja też. Tam glony rosną.
– I ludzie pakują do środka swoją grzybicę paznokci, nieobcięte pazury, którymi sobie grzebią w zębach nieumytych i nie tylko.
– A tacy japońscy turyści? Przecież oni nie wiedzą, do czego to jest, i pewnie tam plują.
– Właśnie. Ja, odkąd tam pluję, to się brzydzę jeszcze bardziej.
Bilet na pociąg – 37 zł
Półbagietka czosnkowa – 2,15 zł
Jedzący ją konduktor, który siada w naszym przedziale – bezcenny
– Wiosna. Mówię ci, wiosna. Miałem dzisiaj szklane biuro i rzeszę prawicowych dziennikarzy krzyczących nad uchem. Sam nie wiem, dlaczego to piszę, ale tak jakoś mnie uniosło.
– Dopiero teraz wiosna, dzisiaj dopiero. Nie wiem czemu – ale taki zapach. Pogoda z zimy, pachnie kanalizacją. Od ludzi, nie ze studzienek, a jednak wiosna.
– Jaki śliczny dziedzińczyk!
– Renesansowy. Szkoda, że nie wolno wchodzić.
– Szkoda. Tak to mogliby tu mieć ławeczki. I sobie siedzieć, drzeć mordy i kopcić papierosy…
– Muszę poszukać nam tam jakichś rozrywek.
– Jakich?
– A tanich dziwek może?
– Nie tanich, tylko drogich, i nie znaleźć dla nas, tylko nam zbyt.
– Znakomicie! Jest taka dzielnica akurat przy dworcu, nazywa się Mercato. Tam jest syf, wszędzie kapliczki, śmierdzi opalanymi karczochami, no i tam kurwy palą ogniska przed budynkami na schodach…
– Jak to?
– Było tak, że idziemy sobie w ciągu dnia i nic nie wskazywało na to, że tam się wieczorem i w nocy zagnieżdżają kurwy. I mówię: „No zobacz, taka ładna fasada, a strasznie okopcona. Coś tu się musiało stać”.
– Fasada kościoła?
– Tak trochę wyglądało, ale nie jestem pewien, czy tam jest kościół. No i potem przechodziliśmy tamtędy wieczorem, a tam w tym miejscu, pod tą okopconą fasadą, kurwy rozłożone na leżakach palą ognisko ze śmieci. Dwie na tych leżaczkach, a kolejne dwie obtańcowywały je dookoła, a między nimi na środku, na schodach pod budynkiem, ognisko. I one widziały, że my się tam na nie patrzymy, i zaczęły coś do nas krzyczeć, ale nie wiem, czy tak przeganiająco, czy zachęcająco. Trudno było wyczuć.
– W odróżnieniu od smrodu.
– To był luty, jak na ich warunki pięć stopni w nocy to szczyt zimy, więc się dogrzewały.
– A atrakcyjne były?
– Raczej nie, trudno powiedzieć. Szliśmy po drugiej stronie ulicy i baliśmy się podejść, że nas obskoczą albo zawołają swoich alfonsów… Taka dzielnica. Nie, to złe określenie; takie miasto.
– Słyszałeś to?
– O rany boskie.
– Powiedziałbym, że Pluhar dała czadu, ale czad jest trucizną bezbolesną…
– A to są te, no…
– No?
– Niecierpki?
– Nie-e.
– To może nieśmierdki?
– Śmierdki!
– A, aksamitki!
Trafiamy do ogrodu z roślinami leczniczymi i nie tylko. Widzę dużą kępę aksamitek; to jedne z nielicznych kwiatów, które o tej porze roku jeszcze kwitną. Rabbio zauważa moje zainteresowanie. Podchodzi i mówi:
– O, śmierdziuchy!
– Tak. Nie wiedziałem, że aksamitka się tak ładnie nazywa po francusku.
– A jak?
– Œillet d’Inde*.
– Czyli też śmierdziuch?
—————————————————
* „Indyjskie oczko”.
– Co tak wąchasz? Śmierdzi coś?
– Z dupy śmierdzi, jak ktoś pierdzi.
– Znakomita recenzja tej jego nowej książki.
– E tam, on jest bardziej kunsztowny.
– Ale! Zobacz, jest 4+4, rymuje się, co byś jeszcze chciał?
– Żeby nie śmierdziało.
Około dwóch tygodni temu kupiłem zestaw przyzwoitych serów – camembert oraz brie de caractère, bezkompromisowo francuskich, nie po polsku złagodzonych. I, och, charakteru im odmówić nie można. Czuć je było już wówczas, gdy przezornie zamykałem je w szczelnym w swoim mniemaniu pudełku i wstawiałem do lodówki. Przydadzą się do jakiegoś wina czy coś, pomyślałem. Okazji na wino nie było, więc leżały tak, leżały, z terminem do końca grudnia. I śmierdziały coraz bardziej mimo umieszczenia w pojemniku, a ja czułem rosnący dyskomfort przy otwieraniu lodówki.
Trzeba zjeść, przekonywałem samego siebie, przecież zawsze przestają wonieć wraz z pierwszym kęsem. Ale jakoś się nie składało i nie zjadało. Kupiłem nawet wino, żeby miały czemu towarzyszyć; wino wypiłem, serów nie zjadłem. Ba, nabyłem specjalny nóż, co miało mnie sprowokować do konsumpcji wedle wszelkich reguł, a nawet z pewną pompą i dumą wynikającymi z podwójnie właściwego postępowania: nie dość, że wreszcie zjadłbym te sery, to jeszcze pokrojone lege artis. Nic to nie dało. Potem na dwa dni wybawił mnie wyjazd. Wróciwszy, posprzątałem zastępczo kuchnię (i rzutem na taśmę łazienkę, od umycia okien powstrzymując się cudem i z trudem), ale to nie ona była źródłem problemu, a zatem sprzątanie pomóc nie mogło.
Zacząłem się bać zaglądać do lodówki, zjadłem dwa razy na mieście, żeby nie musieć gotować, co wiązałoby się z wielokrotnym otwieraniem ustrojstwa na oścież. Po mleko do kawy sięgałem, lekko uchylając drzwiczki i natychmiast je zamykając. Napoje zimne, które lubię naprawdę schłodzone, trzymałem na zabudowanym balkonie i doprawiałem lodem z osobnego zamrażalnika. Pudełko urosło w mojej głowie do rozmiarów grobowca Agamemnona, a idea zdejmowania zeń wieczka i oceniania przydatności serów do spożycia majaczyła złowrogo na horyzoncie, jakby w grę wchodziła co najmniej ekshumacja masowych mogił.
Jaka historia, taki finał. Otworzyłem lodówkę, tyleż przewidująco co odruchowo wstrzymując oddech, wyjąłem pudełko, ściągnąłem nakrywkę, sprawdziłem, czy sery na pewno nie są już po terminie (co usprawiedliwiałoby ich natychmiastowe wyrzucenie do śmieci i bezzwłoczne wyniesienie worka), a stwierdziwszy ich nominalną przydatność, rozpakowałem. Wyglądały doskonale, smakują dokładnie tak, jak można było z łatwością przewidzieć – znakomicie. Zapach przestał mi przeszkadzać, gdy tylko przełknąłem pierwszy kawałek.
W tej opowieści nie byłoby niczego niezwykłego: niejeden staje się zakładnikiem sprzętu domowego czy czegokolwiek w sumie, co ożywia i obdarza mocą magiczną ze względu na swój brak odwagi, organizacji czy zdolności decyzyjnej. A robienie wszystkiego, byle tylko nie pozbyć się łatwego do rozwiązania problemu, jest tak powszechne, że w zasadzie ledwie rzuca się w oczy, zwłaszcza że bywa niekiedy całkiem twórcze, a przez to pożyteczne. Rzecz jednak w tym, że nie zjadłem tych serów do końca, bo to za dużo na jeden posiłek, a są zdecydowanie za dobre, żeby je wyrzucić…
Cóż mi zatem pozostaje? Zamknę je w szczelnym pudełku i wstawię do lodówki. Nóż mam, pozostaje tylko kupić wino.
mrówkodzik 