– Czytam, że krawcy z Teatru Wielkiego w Łodzi szyją maseczki.
– O, to fajnie. W Teatrze Wielkim w Warszawie to mogliby się tym zajmować przez cały czas, bo przecież Treliński woli kupować kostiumy u Armaniego…
– Mogliby też szyć knebelki. Dla chudych wyśtoparconych prostytut Trelińskiego. Dzięki temu nie mogłyby jeść i byłyby odpowiednio szczapowate, jak mistrz dyrektor lubi, a przy okazji nie mogłyby śpiewać, z korzyścią dla nas wszystkich.
– Dlaczego śpiewaczka nie poszła na wybory?
– Bo bała się oddać głos.
– Wiesz, jaki jest sposób, żeby się dowiedzieć, ile śpiewaczka ma lat?
– No nie wiem… Jak nie podaje daty urodzenia, to trzeba by zerknąć w biogram, tam będzie pewnie data debiutu, który jest najczęściej pod koniec studiów, czyli w wieku dwudziestu paru lat, i sobie odliczyć…
– Nie; trzeba rozciąć i policzyć słoje.
– Czyli która śpiewaczka?
– No, zgaduj.
– Nie della Casa, ta szwajcarska arystokratka, która śpiewała w ukryciu przed rodziną pod pseudonimem?
– Nie, nie Lisa della Casa.
– Nie. Nie Cossotto, która była lesbijką i mieszkała ze swoją kochanicą na Korsyce?
– Nie, Fiorenza Cossotto nie.
– Skoro żadna z dwóch, to to musi być Simionato. Którą poznajemy po tym, że nie jest ani della Casą, ani Cossotto.
– Tak! Simionato.
– Co o niej wiemy?
– Że nie była della Casą ani Cossotto, że wcześnie zakończyła karierę i przeżyła sto lat bez tygodnia.
– Powinniśmy mieć program albo audycję pod tytułem „Żywoty diw operowych”, zrobiłby furorę.
– „Tak mało jeszcze znamy, a tak się bardzo chełpimy”. Co ty na to?
– Brzmi dziwnie. „Tak mało jeszcze znamy”? O co tu w ogóle chodzi?
– Właśnie. A wiesz, co jest w oryginale? „Tak niewiele dotąd wiemy, a tak wiele przypuszczamy”.
– Aha!
– Jest takie seksistowskie porównanie, że przekład jest jak kobieta – jeśli jest wierny, to nie jest piękny, a jeśli jest piękny, to nie jest wierny. To tłumaczenie robi krok naprzód w dziedzinie emancypacji – nie jest ani piękne, ani wierne.
– Jest za to głupie. Jak powiedziała Nuśka o koncercie jakiejś śpiewaczki: „Było nudno i nieczysto, ale za to brzydkim dźwiękiem”.
– Co tak bzyczy?
– To Birgit. Zgrywam tego Wagnera na komputer. Czasem tak bzyczy ta stacja dysków.
– Ring zgrywasz?
– Nie, a dlaczego?
– Bo ona tylko w Ringu śpiewa w tym boksie.
– W Tristanie też… Ha! W boksie! A więc jednak Nilsson b y ł a koniem!
Słuchamy Daphne Straussa. Śpiewa Hilda Güden.
– Ach, co za głos. To sopran dramatyczny?
– Ha, najlepsze jest to, że liryczny! Takie są właśnie te niemieckie śpiewaczki: w punkt, bez żadnych podjazdów.
– Uwielbiam. Nie to co ta wczoraj, d r a m a t y c z n y sopran.
– Jak miała taką górkę, to łee, łeee!
– Górka górką, ona w środkowych dołach tak wchodzi, jakby macała w poszukiwaniu straconego dźwięku. W któryś dźwięk przecież w końcu wejdzie. Albo i nie.
– A jak śpiewa „Biegnie słuchać w lasy knieje dziewczę niby kwiat”, to tam powinna być jakaś atmosfera, dziewczę i kwiat, a u niej jest po prostu: „biegnie”, „słuchać”, „lasy” „knieje”, „dziewczę”, „kwiat”.
– Ale powiedz, ładna ta Daphne, nie?
– Bardzo ładna! Ona właśnie ładna jest. Taka po prostu miła, do słuchania. Nie to co Salome.
– Albo Elektra. Albo Die Frau ohne Schatten, która jest jak dwie poprzednie, ale dwa razy dłuższa.
– Noo, z Salome jazda jest ostra jak zatemperowanym klarnetem w odbyt!
– Wiesz, że Mirella Freni i Pavarotti oboje są z Modeny?
– No co ty, pomyślałbym, że Freni jest z Neapolu, ma taką sosową urodę, jak z reklamu włoskiego fixu do spaghetti.
– Nie, z Modeny są, urodzili się w tym samym roku i mieszkali po sąsiedzku. Ich matki pracowali…
– …Pracowali? W Białymstoku?
– Pracowały w tej samej fabryce. Mieli też tę samą mamkę!
– Niesamowite! Co ona musiała mieć w tym swoim mleku?
– Ocet?
– Popatrz na nią. Jak myślisz, „gdzie lubi”?
– Trzeba emerytce powiedzieć, gdzie ona powinna lubić: na widowni albo przed telewizorem.
Sylwia Gruchała w zaawansowanej ciąży!
[pudelek.pl]
*
Po tym, kogo głoszą uzdrowiciele, można rozpoznać, czy działają z mocy Boga, czy innych sił. Bo jak mówi ks. Rafał Kowalski, szef wrocławskiego „Gościa Niedzielnego”, dla swoich celów szatan też może kogoś uzdrowić.
[ks. Rafał Kowalski]
*
Oddajcie Mu raka, oddajcie Mu strach, nieprzebaczenie, złość, przekleństwa, pozamałżeński seks, depresję, nadciśnienie, oddajcie Mu wszystko, to co złe.
[ks. J. B. Bashobora]
*
Tego dnia Maria Knapik-Sztramko była zdenerwowana. Już od kilku godzin wszystko wskazywało na to, że jej drugi koncert w Carnegie Hall w Nowym Jorku – najsłynniejszej sali koncertowej świata – będzie klapą. Jadąc metrem znalazła mały pieniążek, ale niestety odwrócony reszką do góry. To nie był dobry znak. Podniosła go, przekręciła orzełkiem do góry i włożyła w nuty. Gdy zjawiła się w Carnegie Hall i porosiła o klucz do garderoby, dostała, ale do oznaczonej literą C, nie A, jak poprzednim razem, gdy śpiewała Beethovena i odniosła sukces. To znowu nie był dobry znak. Kiedy wypakowywała torbę, okazało się, że woda mineralna, którą zawsze przy sobie nosi przewróciła się i zalała nuty. Ciężkie, sklejone zamoczone nie nadawały się do użytku. Kolejny zły znak.
[tutaj]
*
I wciąż uwielbia umierać na scenie. Mówi: „Można umrzeć, a potem wstać i zebrać znakomite oklaski”.
[Aleksandra Kurzak tutaj]
*
Radwańska na drodze do chwały. Przeskoczyła chiński mur
[tvn24]
*
…najlepiej jeździ się powoli […] wiem, jak kruchy jest człowiek […] dostanie się w machinę prokuratora […] nie wiem, jaką karę poniesie w kodeksie karnym przewidzianą, nie chciałbym, żeby poniósł jakąkolwiek karę…
[Włodzimierz Zientarski w tvn24 o wypadku podczas wyścigu w Poznaniu]
*
Pewnie do dziś byliby [Paktofonika] znani tylko wąskiej grupie fanów zespołu, gdyby nie młody scenarzysta Maciej Pisuk, który w 2008 roku wydał książkę „Paktofonika – Przewodnik Krytyki Politycznej”.
[Natalia Lesz]
– Wyglądała jak skrzyżowanie gustu rosyjskiej Wenus z amerykańską prostytutką. Ze wszystkiego niezadowolona, zniesmaczona. Komentuje kostium: „Kto to słyszał w takich szmatach śpiewać… Ja śpiewałam Halkę w stroju łowickim – pięknie wyglądałam!”
Rzadko zamieszczam dowcipy, ale ten mnie ubawił setnie.
Dwie śpiewaczki operowe zostały nabite na pal. Jedna siedzi spokojnie, przyjmuje to z godnością, a druga wierci się, kręci, jęczy i stęka. I ta spokojniejsza patrzy na nią, i mówi z przekąsem:
– A koleżanka co, znowu pewnie źle obsadzona?
– I co za figura!
– W jej przypadku mówiłbym raczej o kubaturze…
Oglądamy Trojan Berlioza ze wspaniałą i niezwykle obfitą w partiach górnych Anną Antonacci. Śpiewa Kasandrę w dramatycznym apelu zachęcającą kobiety z Troi, by prędzej się zabiły, niż dały się zbrukać najeźdźcy.
– Należy dokonać reinterpretacji tego spektaklu.
– W jakim kierunku?
– No takim.
– Cycków?
– Tak. Można uznać, że istnieją dowody, że znaczek fermaty to tak naprawdę nie jest żadne zawieszenie, tylko kształt cycka. I każda fermata oznacza, że śpiewaczka ma ujawnić biust. Będzie to szczególnie wskazane w najbardziej emocjonujących momentach dzieła.
————————————————————–
Pod spodem pomieszczam fragment z innego wystawienia, ale z tą samą panią.
– Macha do ciebie.
– Pozdrów ją ode mnie.
– Pyta, czy odmachujesz.
– Czy odmachuję? No nie, odma to dla niej niekoniecznie. Już prędzej chuje.
mrówkodzik 