– Popatrz, co za biedny dzieciak. Jakiś taki niegramotny, blady i jeszcze w słuchawkach wygłuszających na uszach.
– To jak najbardziej stereotypowe przedstawienie typowej nowojorskiej żydowskiej melepety.
– Brakuje mu jeszcze aparatu nazębnego, grubych bryli i 67 różnych alergii wmówionych mu przez rodziców albo takich, do których rodzice doprowadzili hipersterylnym chowem.
– Podsumowując:”Synkełe, kochamy cię tak bardzo, że zrobimy z ciebie inwalidę i pośmiewisko”?
– No popatrz, one są dla nas takimi MILF-ami.
– To kim my jesteśmy? SILF-ami?
– Ta, chyba sylfidami.
– Syfilidami!
– A papież Franciszek jest skromny i prosty, i mieszka w Domu świętej Marty…
– Widziałeś, jak ten dom wygląda? Ma standard pięciogwiazdkowego hotelu.
– Ale zbudował go Nasz Papież Polak. Ten Prawdziwy Ojciec Święty.
– A, to zmienia postać rzeczy.
– A ty wiesz, że jak byłem mały, to długo uważałem, że Ojciec Święty jest synem Matki Boskiej?
– A nie mężem? Ojciec jest zazwyczaj mężem matki, a nie synem.
– Wiedziałem przecież, że jest księdzem i nie może mieć żony. Więc synem. Tym bardziej mi się to zgadzało, bo przecież Matka Boska, jak wiadomo, jest Polką i mieszka w Częstochowie. I nie wiadomo, co robiła w Ziemi Świętej. Na wyjeździe jakimś była.
– Rzeczywiście, jako dziecko miałeś bardzo wiele przemyśleń teologicznych.
– Tak, ale niestety nie złożyłem ich w żaden spójny system.
– Mi się najbardziej podobało, że uważałeś, że w wiecznym światełku w kościele mieszka dżin, którym jest Jezus lub Bóg, i że wisi tak wysoko, żeby nikt go nie pocierał.
Po spotkaniu z autorem książki naukowej wyłożono w kuluarze księgę, do której uczestnicy spotkania mogli wpisywać swoje gratulacje i laudacje.
Pierwszy wpisał się zamaszyście pan z bardzo szacownej instytucji:
W imieniu instytucji takiej a takiej pragnę…
Inny, niejako idąc za ciosem, napisał więc od siebie:
W imieniu instytucji takiej a takiej składam…
A ja:
In nomine Patris et Filii –
Spiritus Sanctus.
mrówkodzik 