– Ech. Zajebisty koleś.
– Który?
– No ten z długimi włosami i jasną brodą. Niestety chyba hetero, bo przyszedł z tamtymi trzema laskami…
– Czekaj, czekaj, twoim zdaniem konkretnie która z nich jest kobietą?!
*
– Co za wieczór. Chyba z tuzin drag queens! A teraz kolejne dwie.
– To nie są drag queens, przyjrzyj się.
– Fakt. Po prostu w takich lokalach każda umalowana, odstawiona kobieta na wysokich obcasach wygląda jak drag queen.
– Z tłumaczeniem piosenek jest jak z przebieraniem się za kobietę. Może to wypaść ciekawie, imponująco, wspaniale, ale zwykle i tak widać, że to kostium.
– Wiesz, że nie mam pojęcia, jak jest opatrunek po angielsku?
– Internet mówi, że dressing.
– Hm. Myślę, że zdanie I’ll put the dressing on your back mogłoby zostać opacznie zrozumiane…
– Mogłoby. Jest też dressing gown.
– O, to twój ulubiony rodzaj opatrunku!
– I crossdressing.
– To kolejne stadium tego upodobania.
Oglądamy film o Carlosie Kleiberze sprzed kilkudziesięciu lat. Dyrygent odbywa próbę z jakąś niemiecką orkiestrą.
– Tam grają sami faceci!
– Prawie, są też kobiety.
– Ale dobrze przebrane za facetów.
– Może w takich orkiestrach kobiety musiały być facetami?
– Niekoniecznie. Może wystarczyło, że przed angażem dziesięć lat terminowały w bibliotece?
– I to w Dziale Ksiąg Zakurzonych!
– A może to jednak sami faceci są? Kleiber mówi do nich ciągle meine Herren i meine Herren.
– A nie, to inna sprawa: on ma tu na myśli Herrenvolk.
– Nie pojmuję fenomenu Marleny Dietrich. Skąd taka kariera? Dlatego że Hitlerowi robiła?
– No chyba wręcz przeciwnie, ona działała przeciwko, w ruchu oporu. Żydów ratowała.
– Katowała?
– Tak! Swoimi piosenkami i filmami!
– Aha.
– Poza tym ona razem z tą drugą…
– Garbatą Gretą?
– Nie, tą drugą, z Francji…
– Gretą Piaf?
– One jeździły i dawały żołnierzom na froncie…
– Dupy?!
– Nie, koncerty!
– Swoją drogą z Edith Piaf toby byłą niezła perwersja.
– No tak, Dietrich to przynajmniej miała dużego fiuta.
– Ty, to jest laska?
– To jest facet.
– Bzdura, popatrz na tyłek, na brzuch, faceci tak nie tyją. To jest laska.
– To może jest w ciąży…?
– Wiesz, jak wygląda Anne Hathaway?
– Nie znam.
– Taka, ładna, mi się podoba. Wygląda jak Liza Minelli.
– Nie wiem, czy to taka dobra rekomendacja.
– No dobrze: wygląda jak Liza Minelli, gdyby nie była facetem.
– Możecie się pobawić w doktora.
– Chyba niekoniecznie…
– No tak, skoro on naprawdę jest akurat chory, a ty naprawdę jesteś lekarzem, to już nie jest takie zabawne.
W kościele w Świerku na brustwerku
Grywał wikary w sexy bolerku.
A gdy włączał wiatrownicę,
Dmuch podwiewał mu spódnicę,
Ujawniając sierść na kuperku.
*
Na manuale w Sacré-Coeur w Oranie
Grał akolita w kusym cardiganie.
Gdy palcami przebierał,
Ubiór go tak uwierał,
Że miał z tym iście boskie skaranie.
*
Raz w mieście Ełku na hauptwerku
Grał organista w pulowerku.
Chociaż kościół to farny,
To artysta był marny,
Bo miał palce na kształt świderków.
*
W kościele rektoralnym w Łomży
Grał organista w krótkiej komży.
Przez to od chłodu
Dostawał wzwodu,
I zawodowo go ten fakt pogrążył.
Mat przeprowadza casting na współlokatora. Przychodzi zupełnie zwyczajnie wyglądający koleś w wieku ogólnym i oferuje:
– Ja będę nawet więcej płacił, ale chciałbym sprzątać.
– Okej, spoko.
– Chciałbym sprzątać, gotować, wykonywać wszelkie prace domowe
– Mi to pasuje. Jak lubisz, to luz.
– Ale ja bym to robił… w rajstopach…
– Czy rodzice tego dzieciaka zdają sobie sprawę z tego, że ich opiekunka do dzieci jest facetem?
R.M. Rilke w pierwszych wersach „Lamentu nad Jonatanem” napisał:
Ach sind auch Könige nicht von Bestand
und dürfen hingehn wie gemeine Dinge.
Tłumaczy się to dosłownie samo, i to rytmicznie. W zasadzie przekład filologiczny jest już skończenie dobry:
Ach więc królowie także są nietrwali
i mogą odejść jak zwyczajne rzeczy.w
Mieczysław Jastrun, literat krakowski, przełożył to następująco:
Ach więc królowie także są nietrwali
i muszą sczeznąć zwyczajnie zgnojeni.
mrówkodzik 