– Chyba doszliśmy do esicy jego twórczości. Tam dalej jest już zagrożenie życia. Rzycia.
– Boszsz, esica twórczości. Czuję się jak podczas rozmowy o naszym nobliście in spe. Wczesnym. Bo późny to definitywnie prostnica.
– Później to już tylko bańka. Społeczna. Spekulacyjna. No i odbytnicza, hélas!
– Będąc rodzicem, też możesz czuć się spełniony. Dumny z tego, że wychowałeś dziecko.
– Rodzic dumny z tego, jak wychował dziecko, jest jak strażak dumny z tego, że ugasił wzniecony przez siebie pożar.
– Wielkie nazwisko, autorytet, wybitny autor, latami tak sądziłem. A tu błąd na błędzie, i całość się nie trzyma kupy.
– Cóż, i Homer skiśnie.
– Chyba mam zapalenie wsierdzia.
– Co ty tam znowu bajdurzysz?
– No, bo mam taką małą kropeczkę krwi pod paznokciem, a to może być objaw bakteryjnego zapalenia wsierdzia. Jak u Mahlera.
– Hm, skoro tak, to pisz jak najszybciej „IX symfonię”, z pominięciem ośmiu poprzednich.
– Aaa, ktoś tu chce zostać po mojej śmierci lejdi-wdową.
– No raczej! Nawet zmienię imię na Camilla.
– Wiesz, Lady Camilla to się kiepsko kojarzy w sferach arystokratycznych.
– Niby czemu? Lady Camilla Panufnik jest prawdziwą personą!
– Rzecz w tym, że z Camillą zdradzał swoją świętą żonę brytyjski następca tronu. A król Szwecji wywołał skandal romansem z podobną do seks-lalki piosenkarką zwaną La Camilla. To prawie jak Lady Camilla.
– No to co! Zostanę Camillą, a książęta będą mi dawać swoje klejnoty.
– W to nie wątpię. To może od razu zmień sobie imię na Pippa? Brzmi wymownie. Poza tym po łacinie to jest jakieś ropuszysko.
– I do fajki pasuje jak ulał!
– A co, ty nie słuchasz Edyty Górniak? To jesteś gejem czy nie?
– Geje nie słuchają Edyty Górniak. Oni ją tworzą.
– Choć mnie osobiście cieszy „skandaliczny” brak Twardocha w dwudziestce… Myślę, że jego worek treningowy miał się z pyszna tego popołudnia.
– Oj, to może się źle skończyć. Poczuje się niedoceniony, za mało męski, i będzie musiał odbić w jeszcze bardziej hardkorowym kierunku. Chociaż po wywiadzie z Chalidowem to już się chyba nie da. No, może z Popkiem zrobi. Napisze z nim książkę i nagra teledysk.
– La, la, la, la, la – la – laaaa!
– Ślicznie! Co to?
– A cały dzień dzisiaj układają mi się takie melodyjki. Mógłbym być kompozytorem klasycystycznym.
– Wtedy to każdy mógł być kompozytorem. Jak ktoś w osiemnastym wieku w ogóle umiał w Polsce czytać i pisać, to zwykle niestety nie mógł się powstrzymać przed jakąś formą twórczości, i my to teraz musimy czytać i tego słuchać.
Na kolację do Ani, podczas której mieliśmy obgadać szczegóły, szłam na miękkich nogach. Niecierpliwie. Gdy otworzyła drzwi oniemiałam. Te opowieści o domach pełnych książek, to przekłamania. Nigdy nie byłam w mieszkaniu, w którym naprawdę książki wypędziły wszystko z przestrzeni. Wyobraźcie sobie pokój z regałami na wszystkich ścianach, od podłogi po sufit. Półki wypełnione podwójnymi rzędami książek. Szafeczkę pod lustrem wypchaną grzbietami książek. Półkę dzielącą pokój od kuchni zastawioną książkami. Łóżko we wnęce otoczone książkami. Wyobraźcie sobie mieszkanie, w którym książki są wszędzie a jedyną uwolnioną od nich przestrzenią jest okno. Wielkie rozłożyste okno. Przy tym oknie duże, ciężkie biurko. A przy nim filigranowa kobieta.
[Anna Dutka, źródło]
– No i co po tej Idzie? Parę ładnych kadrów i dobrzy aktorzy, o ile akurat słychać, co mówią. I tyle.
– Ładne zdjęcia, to prawda.
– Ale to za mało jak na cały film. I ten morał, że przeczysta nowicjuszka, zakosztowawszy rozkoszy ziemskiego życia, wraca jednak do boga. Maszerując w habicie przez kartoflisko przy akompaniamencie Ich ruf zu dir, Herr Jesu Christ w tempie defiladowym.
– Najwyraźniej ta transkrypcja fortepianowa, chyba Busoniego, to jest aktualnie taki kawałek Bacha, który obowiązkowo musi być w filmie. A najciekawszy wątek, czyli sędzia, ucięty – ex machina. A przecież ona powinna się zaangażować w sprawę restytucji…
– Śmiech śmiechem, ale to jest denne, że ją tak uśmiercili bez wyjaśnień.
– Wygodne. Zamiast prowadzić i konsekwentnie budować postać, zrzuca się to na widza. Żeby on załatwił to za twórcę.
– To bardzo przemyślne. Bo jak się człowieka w coś wciągnie, jak się odbiorca zaangażuje, to wcześniej czy później zacznie mu się podobać. I to wcale nie dzieło, nie; tylko własna aktywność odbiorcy, jego twórcza działalność zamiast działalności twórczej autora.
– To jest brzydko zrobione, będziesz musiał to popoprawiać.
– Spoko, ważne, żeby coś było. Żeby rzeźbić, trzeba mieć…
– Gówno.
– Chciałem powiedzieć „bryłę marmuru” albo „blok drewna”, ale…
– No, to będzie gówno. Postaram się, żeby było nie za rzadkie, żeby się dało rzeźbić.
– A on jest dobrym poetą?
– Niezłym. Ale jego żona lepszym.
– Przecież ona nic nie pisze!
– No właśnie.
– W De natura sonoris II mistrz wykorzystał piłę. Użył jej też w Ubu Rexie.
– No to można powiedzieć, że odpiłowuje kupony. Lepiej by napisał coś na orkiestrę i naciąg twarzy. Puk, puk, puk, badabum, badabum. Taka naciągnięta twarz może dawać ciekawe efekty sonorystyczne.
Never be clever
for the sake of being clever,
for the sake of showing off.
For a canon in inversion is a dangerous diversion,
And a bit of augmentation is a serious temptation,
While a stretto diminution is an obvious allusion.
Udało mi się nawet znaleźć nuty tego kawałka, są tutaj.
Tworzenie: (bez tematu)
[złowróżbno-obraźliwy komunikat, który program pocztowy wyświetla mi w polu tytułu]
– To ci wyślę, powiesz, co sądzisz. W sumie między innymi dzięki tobie ją napisałem. Będę starał się ją wydać, ale muszę ją doszlifować. Na przykład czytam książkę po niemiecku, mimo nieznajomości niemczyzny.
– Jak bardzo nie znasz niemieckiego?
– W ogóle.
– No tak, o emocjach to można pisać i pisać, jak ten Proust.
–Bo wiesz, ja bym chciał to tak syntetycznie ująć, pokazać…
– Najbardziej syntetycznie to pokazują Google.
mrówkodzik 