– Śmieszne to twoje „yyy”.
– Już to słyszałem. Podobno robię to w charakterystyczny sposób.
– xD!
– Tego wymówić nie umiem. Ale staram się odpowiednio układać usta.
Archives for posts with tag: uśmiech
– Nazywam się Karina i przyjechałam do państwa z „Dynastii”.
– A ja miałam dziś kolonoskopię i bardzo się cieszę, że już to ze mnie wyjęli.
– Nie jestem pewien, czy bardziej nienawidzę jej, czy siebie. Zapytam szefa.
– Jestem Rafał. Mam bardzo małe zdjęcie. Ale za to mam bardzo długą firmę! To znaczy dużą.
– Przed każdym posiłkiem zjadam papryczkę piri-piri, żeby piekło mnie gardło. Dzięki temu pamiętam, że jedzenie to zło i brzydota.
– Nie wiem, jak się gra na tym pianinie, ale chyba mam talent.
– Lubię szejki czekoladowe. Poznałam też bliżej kilku szejków.
– Czemu ta pani w głośniku ma taki uśmiechnięty głos? Czy ona nie wie, że mówi o menu w wagonie restauracyjnym i karach za brak biletu?
– Ona chyba nie rozumie. Pewnie nie umie czytać i uczy się tych dźwięków na pamięć, jak melodii bez treści.
– Ja już chyba rozumiem, czemu wszyscy jej uczniowie tak mażą prawym pedałem, jakby brodzili w błocie. Bo ona potrzebuje na maseczkę do konserwacji swojego stanowczego matczynego uśmiechu!
– Uśmiechnij się ładnie.
– Proszę.
– Ojej, wyglądasz tak jakoś… Co to za grymas?!
– Przecież to jest uśmiech świąteczny.
– To nie jest uśmiech świąteczny. To jest tężec.
– Dzień dobry! Wstajesz wreszcie?
– Hmmm…
– Nina Andrycz nie żyje.
– To czemu mi od razu nie mówisz, zerwałbym się z łóżka natychmiast. Nareszcie. Chociaż nie: kilkadziesiąt lat za późno. Nienawidzę jej.
– Ja też.
– Ale wcale nie za to, że była złą aktorką. Jak pomyślę, ile ta nomenklaturowa miernota agresywna wygryzła i zniszczyła dobrych aktorek…
– Na przykład Eichlerównę.
– A kto to był?
– No właśnie.
– Poza tym wiesz, jakie ona koszmarne wiersze pisała?
– Domyślam się.
– To była aktorka pełną gębą. Nawet poezja w jej wykonaniu to był dramat.
* * *
Nina Andrycz
Tancerka
Cały ciężar rozgrzanego ciała
na dwóch palcach oprzeć umiem.
Oto wbiegam, lecę nad tłumem
aż nierealnie biała
tajemnicza, bo niema
łabędzica z muzycznych jezior
Czajkowskiego
Szopena.
Prócz baletmistrza uczą mnie elfy
pedagodzy najmilsi, choć kapryśni.
Już oddałam im lustra z Wenecji
oddam jeszcze złote beryle
ale wiem –
elfy mogą mnie opuścić
mogą zniknąć.
Tak w jednodniowej glorii motyla
dwoję się między lotem a bólem.
Zamiast dzieci mam dobre sezony.
Boję się szału jak Niżyński
ciemnych schodów
górskich przełęczy.
Ale broni mnie uśmiech
ten piruet na twarzy
młodzieńczej
raz na zawsze.
[z tomu To Teatr, 1983]
– No dobra, to ja wychodzę.
– Znam ten uśmiech, winowaty, zakłopotany, mam taki sam, kiedy zamierzam coś niegrzecznego.
– Nieee…
– Tak.
– Tak.
– Masz bardzo miły uśmiech. Dopiero potem przychodzi strach.
mrówkodzik 