– Wspaniały śpiewak. Ja go kocham i tyle.
– Rozumiem. Ale miłość to jedno, a uzasadnienia – drugie.
– Wspaniały śpiewak. Ja go kocham i tyle.
– Rozumiem. Ale miłość to jedno, a uzasadnienia – drugie.
– Nie przepadam za kotami.
– Ja lubię. Są bardzo ludzkie.
– Jak dla mnie za bardzo. Idealną proporcję człowieczeństwa i zwierzęcości ma w sobie jamnik. Dość się człowiek użera z innymi ludźmi, po co mu jeszcze kot.
– Żeby był.
– Ontologiczno-teleologiczne uzasadnienie kota!
– Nie, po prostu żeby był.
– Ale po co?!
– Żeby nie trzeba było po niego dzwonić.