– A co porabia W.?
– Siedzi w ogrodzie i obrywa porzeczki.
– O, to będziecie miały do jedzenia!
– Nie, porzeczki już oberwane jakiś czas temu. Teraz ona siedzi i obrywa listki z porzeczek.
– Listki z porzeczek? Ale po co?!
– A bo ja wiem. W zeszłym roku ją zapytałam, po co obrywa te listki, i usłyszałam, żebym się nie wpierdalała, to w tym roku już nie pytałam.
– To są ludzie, którzy wierzą przez duże „W”.
– A ci drudzy nie wierzą, ale niestety też przez duże „W”.
Mój przyjaciel uczy się tureckiego. W zamian za konwersacje pomaga Turkom w nauce polskiego. Jeden z nich okazał się niebywale sfrustrowany literą „w”, a szczególnie jej użyciem jako przyimka. Zapytał nawet nieśmiało, czy może omijać ten przyimek i nadal będzie zrozumiały. Otrzymał odpowiedź, że w sumie może, jeśli tak mu zależy.
mrówkodzik 