– A ty wiesz, że moja babcia, to była trochę taka szamanka.
– Jak to?!
– No, na przykład jak kogoś ugryzła żmija, to ona go ratowała.
– Serio? Skąd to umiała? Wysysała jad? Przykładała zioła?
– Gdzie tam. Zaciskała pasek na nodze i wzywała pogotowie.
– Zauważyłeś, że deadlines od deadliness różni tylko jedna litera?
– To „s” to znak węża!
– Co to za zapach?
– Nazywa się to drzewko Coronilla valentina. Jest też coś takiego jak Coronella austriaca, ale to nie jest roślina…
– To jakaś choroba?
– Tak, czasem można to traktować w kategoriach choroby.
Wiersze Nowakowskiej cechuje raczej skandynawski chłód (wykluczający egzaltację) i minimalizm (wykluczający to, co zbędne).
[Bartosz Sadulski tutaj]
*
W tym wypadku rozmiar [węża] ma znaczenie. Z pewnością każdy czytelnik jakoś sobie wyobraża węża, który pojawia się w pierwszym biblijnym obrazie kuszenia (Rdz 3). Ze zwodniczą pomocą przychodzi nam nawet kościelna ikonografia. Widział to kto namalowaną na obrazie lub polichromii scenę rajskiego grzechu, na której gadzina nie była na tyle wyeksponowana, by móc nią przerażać dzieci? I właśnie w tym jest pułapka. Im gorliwiej przekładamy te obrazy (z okołobiblijnej sztuki i własnej wyobraźni) na nasze życie duchowe, tym bardziej jesteśmy narażeni na szczególnego rodzaju niebezpieczeństwo – znieczulenie. Nie doceniamy tego, co drobne, niewielkie: cóż to za pokusa, którą trudno zauważyć… […]Na święta Wielkiej Nocy życzę rozpoznania tej godziny, w której wąż wszelkich rozmiarów został pokonany.
[ks. Krzysztof Cebula tutaj]
*
Czy odzyska samodzielność, a świat, który nareszcie widzi, okaże się dla niej przyjazny? Reżyser nie daje odpowiedzi, w zamian oferuje radosny finał, sugerując, że o proste szczęście nie jest w życiu łatwo.
[Jacek Marczyński tutaj]
*
– A u pani skąd się ten gender wziął, ten feminizm?
– Mam starszego o pięć lat brata. To wystarczyło. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego w domu nasze obowiązki miały być inne. Jedynym stałym obowiązkiem mojego brata było wynoszenie śmieci. Ja miałam przygotowywać prostsze składniki obiadu. Obierałam ziemniaki, zanim mama wróciła. Potem zmywałam po całej rodzinie.
[Barbara Limanowska tutaj]
*
Labor-Platina sp. z o.o. na Węgrzech (EU) produkuje łodzie spalinowe platyny, szczypce stalowe z końcówkami platyny, szpatułki brodzików, tarcz, pętle, szpilki, kontaktów i inne produkty z platyny.
*
– To było może rok temu. Miałem taki moment podczas koncertu, otworzyłem swoje serce i powiedziałem: „Panie Boże, oddaje ci swoje dłonie, swoje ciało i teraz ty graj. Jestem całkowicie twój”. I patrzyłem na te swoje dłonie na klawiaturze, czekając na to, co się zdarzy, i przez dobrych pięć minut nie wydarzyło się nic. I wtedy pomyślałem: „Panie Boże, jesteś naprawdę wspaniałym Bogiem, ale na fortepianie to ty grasz chujowo, więc może na fortepianie to będę grał ja”.
[Leszek Możdżer tutaj]
– Ty jesteś porządny. I dlatego pozwalam ci jeść ser. Bo jak jesz ser, to tak ładnie jak mysz.
– Myszy nie lubią sera.
– A skąd pomysł, że myszy nie lubią sera?
– Bo sobie pomyślałem, że one wolą suchy chleb.
– A to niby na jakiej podstawie?
– One wolą dostać ziarenko, suchy chleb, a nie jakiś ser. Ser nie chrupie, a one muszą mieć chrupiące.
– Skąd taka pewność?
– Spójrz na myszy, po co by im były takie zęby długie tutaj, jakby one nie lubiły chrupać.
– No nie wiem.
– O, mysz je marchewkę surową. Jabłko.
– To dlaczego jak są pułapki na myszy, to się tam wkłada ser?
– Może im pachnie i z większej odległości je zwabia. Myślę, że to jest głupie.
– Co jest głupie?
– Ten ser.
– Ale dlaczego?
– Bo one wolą chrupkie rzeczy. Zapytaj Marcina i Piotrka, oni mają szczury i myszy, i na pewno nie dają im sera, tylko jakieś specjalne coś.
– No bo pewnie to jest tańsze i zdrowsze niż ser.
– One by nie jadły sera!
– Hm.
– Tak jak koty nie lubią mleka. Większość kotów woli wodę. Albo białko z jajka.
– Dawałeś kotu?
– Tak.
– Nie pomyślałbym.
– A kot znajomej był bardzo wybredny. Żywił się tylko surowym mięsem i jajkiem.
– W sumie taki kot jak najbardziej żywi się właśnie surowym mięsem i jajkiem, to naturalne.
– Naprawdę? Jajkiem?
– No, wyjada z gniazda. Chyba że to raczej wąż.
– Wąż. Kot pewnie też. To kotka była, tej znajomej, one są bardziej łowne niż kocury. Tak samo jak u ludzi.
– A kot lubi ser?
– Nie.
– Szkodzi mu?
– Żółty tak. Biały.
– Co biały?
– Biały lubi.
– A mysz?
– Nie, bo to n i e c h r u p i e !
Środek nocy, pełnia, nie mogę spać. Obok budzi się Rabbio, zaplątany w kołdrę, postękuje, próbuje rozgmatwać pościel i z niezadowoleniem wydaje świstliwy dźwięk:
– Źśśśś…!
– To nie ja zrobiłem! – uprzedzam ewentualny zarzut skotłowania pościeli.
– Wiem, sam siebie zrobiłem, bo… bo… – mówi nieprzytomnie.
– Boa…? – pytam prowokacyjnie.
– Tak! Groźny jest! – stwierdza z wyraźną satysfakcją, po czym błyskawicznie zapada z powrotem w sen.
W styczniu, gdy tak mało słońca,
W hoteliku w Ołomuńcu,
Na twój widok aż przystaję:
Mastroianni, słowo daję!
Lecz tamtego diabli wzięli,
Leży w ziemi – ja w pościeli,
Czuję w żyłach krew tętniącą,
W hoteliku w Ołomuńcu.
Moja dłoń jest kłusownikiem,
Serce coraz szybciej bije.
Ty nie jesteś wcale starszy,
A masz już spękane wargi.
Może smutku jest tak słone –
Chwytaj się mnie, nim utoniesz,
Jestem twoją brzytwą, w końcu.
W hoteliku w Ołomuńcu.
Zniewoliłeś mnie tak zgrabnie.
Pytasz mnie, kim jestem? Zgadnij.
To nie będzie wcale łatwe –
Będę taka, jakiej pragniesz:
Piękna, brzydka, wielka, mała,
Cichuteńka, rozwrzeszczana,
Że aż a w głowie się zakręci
W hoteliku w Ołomuńcu.
Ledwo dyszę. Byłeś ostry.
Teraz śpisz, bez żadnej troski.
Cicho biorę buty w rękę.
Ale jeszcze, nim odejdę,
Pocałunek. Jestem wierna –
Bo całuję swego męża.
Ale zmiana czasem cieszy –
W przyszły piątek będzie Cieszyn.
tłum. mrówkodzik
—————————————————–
A kojarzy mi się ta piosenka z Sur l’oreiller Juliette Noureddine.
– Widzisz, uczucia plus Salome, i od razu zaczyna się wiosna!
– Chyba ciemna podłość i jaskinia uczuć.
Gniewosz plamisty, miedzianka – gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych (Colubridae). Są to węże o drobnej budowie. Ogon stanowi około 12 do 25 procent wartości całej długości ciała. Na głowie oraz częściowo na karku widnieje plama w kształcie serca lub podkowy. Od żmii odróżnia go okrągła źrenica oka i łagodnie zaokrąglony pysk. Występuje w miejscach suchych i silnie nasłonecznionych, na terenach kamienistych, w zaroślach i trawach. Swą zdobycz gniewosz plamisty najpierw oplata i obezwładnia swym ciałem. Gody odbywa w kwietniu i maju. Gatunek pod ochroną. Gatunek wysokiego ryzyka.
[wikipedia, ze skrótami]
– Żet jak Żaneta. A co jeszcze jest na literkę żet?
– Nie wiem…
– Żydowski gad!
– No nie wiem. Mi by raczej na myśl przyszła… Żaba?
Rabbio przegląda Mały leksykon przesądów (o tej książce będzie jeszcze mowa). Trafia na hasło „jesion”. Przeczytałem wczoraj od A do K, więc coś tam na temat jesionu kojarzę. Mówię:
– To drzewo poświęcone chyba Posejdonowi, robili z niego wiosła.
– Tak. I piszą, że odpręża węże.
– Co odpręża?
– Węże.
– Pokaż. Tu jest napisane: „odpędza węże”!
– Odpręża czy odpędza, wszystko jedno; w każdym razie unieszkodliwia.
mrówkodzik 