– Długo żywiłem przekonanie, że optymalnie jest być pięknym i głupim.
– Ja dokładnie tak samo! Ale to chyba nie do końca tak; bo jak się nie ma problemów za bardzo, to nie sposób się przygotować na klęskę, która przecież zawsze z tej czy innej strony nadejdzie.
– Lepiej być świadomym.
– Choć nadmiar świadomości to też klęska, tyle że rozłożona na wiele maleńkich rat…
– Ej, coś nie tak?
– A co?
– Czy ja wiem, wyglądasz jak jedno wielkie coś.
– Aha.
– Tylko nie generuj problemu tam, gdzie go nie ma, a jeśli jest, to mi powiedz.
– Nie wiem. Zaraz coś wymyślę.
– Ile jest tych Chińczyków?
– Będzie z miliard.
– Czyli gdzieś o szósty człowiek na ziemi to Chińczyk.
– Tak wychodzi.
– A Hindusów?
– No z drugi miliard.
– Czyli dwie na sześć osób to Chińczycy, względnie Hindusi.
– Tak.
– Od dzisiaj będę inaczej patrzył na mijanych przechodniów.
– Do dupy ten lakier, nie trzyma.
– To jest jej lakier, tak? Słabszy?
– O wiele słabszy niż mój. To znaczy lepszy, bo ja mam teraz gorszy.
– Ach, bo ja jestem diamentem i tylko trzeba mnie dojrzeć wśród szkiełek.
– Jako ten diament zabłyśniesz !
– Och, tak! Cullinan II!
– No, o, miałem to właśnie na myśli.
– Chociaż ja siebie raczej widziałem zawsze w rubinach lub szmaragdach…
– No czasami nie widzimy się we właściwym świetle.
–Moje samopoczucie określiłbym jako „dół z wglądem”.
– Piękna jednostka chorobowa!
– Inżynieryjna wręcz.
mrówkodzik 