(de)gradus ad parnassum

– Jest takie powiedzenie, że jak ktoś sam nie umie, to uczy innych. A jak nie umie uczyć, to uczy nauczycieli.

–  Jak ktoś nie umie śpiewać, to śpiewa barok, niestety.

– A jak jest za słaby na barok, to obejmuje katedrę śpiewu na akademii.

– A jak jest za słaby, żeby prowadzić katedrę śpiewu, to zostaje dziekanem. Albo rektorem.

zastoinowa niewydolność przez zasiedzenie, czyli sreduszko (1)

– Kiedy zaczynała arię, to już nie mogłem doczekać się końca. Nie znając libretta, można by pomyśleć, że śpiewała o robieniu prania i myciu okien, tak to było poruszające.

– Jeśli to było mycie okien, to skrzypiącą myjką, a jeśli pranie, to w kiepskim proszku i rozchwierutanej pralce.

– Tak, jej głos brzmiał tak, jakby śpiewała w sąsiednim pokoju, za zamkniętymi drzwiami. Wszystkie moje koleżanki z zespołu. Wyszły po pierwszym akcie.

– <# Ups, to miało być serduszko, ale wyszło… Adekwatnie.

śpiewaczki i ryby go nie majo!

– Dlaczego śpiewaczka nie poszła na wybory?

– Bo bała się oddać głos.

 

 

mine vaganti

– Cecilia Bartoli to nie tylko mistrzyni fotoszopa. To jest koloratura!

– I to dramatyczna.

– Masz na myśli klasyfikację barokową?

– Nie, chodzi nie o to,  że robi takie miny.

 

 

roboty w górze, czyli wyrób i poróbstwo

– A jakim ty śpiewałeś głosem?

– Co było potrzeba: brakowało basa – to basem, tenora – tenorem.

– Duża rozpiętość.

– Wiesz, z głosem jest tak, że dół się ma, a górę trzeba zwykle zrobić.

– To tak jak z shemale’ami!

 

lateksowe ucho

– Wiesz co, nieźle ci idzie, ale uważaj z vibratem.

– Spoko, w domu wyjmuję baterie.

 

 

 

diwa, co ledwo śpiwa

– Czy ty mi znowu puszczasz to cygańskie dziecko bez matury?

– Przepraszam, samo się włączyło. Czy ty właśnie uprawiłeś ksenofobię?

– Nie, „cygańskie” w sensie spłodzone piórem Jacka Cygana. Tak czy siak mewa.

– Czemu mewa? Bo kracze? Krzyczy?

– Bo „to nie ja była mewą”. Słyszysz, do jakiego stopnia ona nie ma dołów? To przed chwilą przecież powiedziała, a nie zaśpiewała.

– A jednocześnie w górach ma pohukiwania jak wielkie diwy operowe.

– Ale one mają też wielki głos. Na dodatek ledwo się jej zwierają struny w pianach, a nawet jak dopakuje głośnością, to ten piczi-głosik musi się przebijać przez zatkany nos. I wychodzi zamglony pisk jak u myszki chorej na zatoki.

– Ale jaka napinka jest! Górniak jest jak bardzo chudziutkie dresiątko, które się wozi, giba na boki, i myśli, że wygląda jak kafar, a wygląda jak wieszak kołyszący się na wietrze.

 

 

 

Chatty Cathy

 

David Trinidad

Chatty Cathy Villanelle

 

When you grow up, what will you do?
Please come to my tea party.
I’m Chatty Cathy. Who are you?

Let’s take a trip to the zoo.
Tee-hee, tee-hee, tee-hee. You’re silly!
When you grow up, what will you do?

One plus one equals two.
It’s fun to learn your ABC’s.
I’m Chatty Cathy, who are you?

Please come help me tie my shoe.
Can you come out and play with me?
When you grow up, what will you do?

The rooster says cock-a-doodle-doo.
Please read me a bedtime story.
I’m Chatty Cathy. Who are you?

Our flag is red, white and blue.
Let’s makebelieve you’re Mommy.
When you grow up, what will you do?
I’m Chatty Cathy. Who are you?

tryl na klarnecie

Słuchamy Daphne Straussa. Śpiewa Hilda Güden.

– Ach, co za głos. To sopran dramatyczny?

– Ha, najlepsze jest to, że liryczny! Takie są właśnie te niemieckie śpiewaczki: w punkt, bez żadnych podjazdów.

– Uwielbiam. Nie to co ta wczoraj, d r a m a t y c z n y  sopran.

– Jak miała taką górkę, to łee, łeee!

– Górka górką, ona w środkowych dołach tak wchodzi, jakby macała w poszukiwaniu straconego dźwięku. W któryś dźwięk przecież w końcu wejdzie. Albo i nie.

– A jak śpiewa „Biegnie słuchać w lasy knieje dziewczę niby kwiat”, to tam powinna być jakaś atmosfera, dziewczę i kwiat, a u niej jest po prostu: „biegnie”, „słuchać”, „lasy” „knieje”, „dziewczę”, „kwiat”.

 

– Ale powiedz, ładna ta Daphne, nie?

– Bardzo ładna! Ona właśnie ładna jest. Taka po prostu miła, do słuchania. Nie to co Salome.

– Albo Elektra. Albo Die Frau ohne Schatten, która jest jak dwie poprzednie, ale dwa razy dłuższa.

– Noo, z Salome jazda jest ostra jak zatemperowanym klarnetem w odbyt!