– Kocham cię!
– Mów dalej, gorzej już nie będzie.
*
– Ty się tak na niego nie patrz. Ma takiego samego. I faceta.
*
– Z nieba mi spadłeś!
– Ale, jak widać, do piekła.
*
– Co się wyginasz?
– To był ukłon. Takie moje hommage.
– O masz, ci los.
Archives for posts with tag: wyznanie
– Ty widziałeś? Wydaje mu się chyba, że zmartwychwstał.
– No, przynajmniej wreszcie przyznał się, że umarł.
– Powiem ci coś okropnego.
– Nie wiem, czy się śmiać, bo tyle mi już okropieństw przecież naopowiadałeś, czy bać, bo skoro na tle tych wszystkich okropieństw uważasz to za okropne…
– To coś okropnego społecznie, więc ciebie to nie ruszy.
– Nie wierzysz?
– Chciałbym móc wierzyć w szczerość twoich wyznań.
– O, jedenastozgłoskowcem!
– Zawsze to słyszysz?
– Zwykle słyszę.
– Zwy-kle sły-szę… – cztero!
Jesteś moim aniełem
moim dobrym duszkiem
niebiańską szarlotką
wyziewem absolutu
[Adwenczer do mrówkodzika; twierdzi, że był trzeźwy]
– Ja od miesiąca miałem, hm, trzech facetów. Trzech! Przecież mnie będą chować według kościelnego formularza pogrzebowego dla dziewic i męczennic!
mrówkodzik 