w piątek tylko ryba!

– „Kogos normalnego do pogadania a potem się okaże co bd dalej niczego nie wykluczam nie spelniam fetyszy” A ja spełniam fetysze… i dwa życzenia. Trzecie wykorzystałem sam.

– Spodziewam się, że wykorzystałeś je brutalnie i bez litości!

– Jeszcze nie. Dzwoniłem na infolinię „zlotarybka.zyczenia.com” i dowiedziałem się, że ma status: w realizacji.

– Ta strona nie chce wejść. W sumie czy powinno mnie to dziwić?

– Nie, nie powinno. Bo to strona rzucona na rybkę.

– A rybka – jak wiadomo – lubi pływać. Co znów przybliża nas ku tematyce randek i piąteczku. 

 

biografia głodu

– No i co zjadłeś?

– Nic nie zjadłem.

– No, przyznaj się, co zjadłeś.

– Mówię, że nic nie jadłem.

– Jak to nic nie jadłeś?! To zjedz coś!

 

 

paleopsychologia płazów kopalnych

– Te stwory z twojego zdjęcia mają miny jak z rycin Jana Krzysztofa Kluka.

– Nie zwróciłem na to uwagi, ale masz rację.

– Ale chyba źrenice to raczej innego kształtu powinny mieć? Bo teraz wyglądają jak futro z lisa wyjedzone do cna przez mole…

– No widać, że są tym faktem zdziwione.

zwiędła rura

– Łał, chyba nie zasłużyłem na taką grubą rurę!

– Grubą rurę? Mówienie na temat to dla mnie zwykła rura. Rurka. Z kremem wręcz!

gwiazdki przed oczyma [i na pagonach]

– Hehe, i wyobraź sobie, że w latach dziewięćdziesiątych na międzynarodowy zjazd przyjechały te kobiety z komsomołu, z Łotwy, z Rosji, nieświadome, że to spotkanie lesbijek!

– Musiały wzbudzić sensację wśród delegatek.

– Noo… One przecież na pewno miały ręce wielkie jak bochny chleba. A wiesz, co takie ręce potrafią zrobić…

– No, wiadomo.

– Na przykład…?

– Sputnika!

 

 

pół metra pod kadrem

– Ty popatrz, świeci gołą dupą, a w zainteresowaniach ma… „film dokumentalny”!

– Ciekawe, co dokumentujący…

udaw(w)an(n)ie

– A ty co, udajesz, że mnie nie poznajesz?

– To było tak niespodziewane spotkanie, że aż cię zignorowałem.

się/gnięcie

Stłukłem kubek, mój ulubiony, kupiony z Mmm tuzin lat temu, zanim jeszcze zamieszkaliśmy razem, wyłowiony za psie pieniądze na przecenie, na wagę. Ciepłobrązowy, pojemny, smukły, proporcjonalny, z białym gładkim wnętrzem wywijającym się ku krawędzi. Włosi brzeg naczynia nazywają labbri – usta, tak samo jak brzeg rany.

W podobny sposób rozbiłem niedawno bardzo ładny dzbanuszek do mleka ze sklepu wszystko za pięć złotych. Jeden i drugi spadł na podłogę przy odstawianiu po umyciu na suszarkę. Przeceniona równowaga, środek ciężkości nie tam, gdzie trzeba, trochę mokro, ślisko. I leci.

Kubek spada, patrzę przez chwilę, jakbym zastanawiał się, czy nie powinienem zlekceważyć, przełknąć, wyjść, zostawić, ale – nie wzdychając chyba – przyklękam, żeby pozbierać skorupy. Są duże, mają bardzo ostre krawędzie. Minę muszę mieć niepewną; przykucnięty, ociągam się z sięgnięciem po kawałki. Nie jest mi smutno, nie jestem zły. Jestem co najwyżej zdziwiony.

– Coś pękło?

Patrzę na niego trochę nieprzytomnie, trzymając w rękach kawałki potłuczonego naczynia, i nagle dociera do mnie, że powinienem i, co ważniejsze, mogę odpowiedzieć:

– Nie, złożyło się.

neverett

Rabbio: Rupert Everett mi się podoba.

Ja: Co? O fu.

Bartoż: To normalne, że mu się podoba.

Rabbio: No, podoba mi się.

Bartoż: Ale czekaj, nadal?!

że co?

Przekąski Zakąski. Późno, ale tłok. Ja smętny. W uszach Charpentier, nie integruję się. Stojąc na schodkach, obserwuję salę. Jakichś dwóch się mi przygląda z drugiego końca lokalu. Szczególnie jeden z nich, brązowooki, całkiem całkiem. Może i wydaje się znajomy. Po jakimś czasie podchodzę.

– Znamy się?

– Nie.

– Myślalem, że się znamy.

– Możemy poznać.

*

– Tak patrzę i myślę, że wiecie dlaczego tu jest tylu gejów, mimo że to nie jest lokal gejowski? Rozejrzyjcie się. Sami faceci. Prawie nie ma dziewczyn.

– No jasne, ja jestem gejem.

– Ja też. Ty pewnie nie jesteś.

– Jestem, jestem. No popatrz.

*

– Dawno tu nie byłem. Jak się rozstałem z facetem, to zacząłem bywać, potem przestałem.

– Z kim się rozstałeś?!

– Z kim się rozstałeś?!