– Po jakiemu oni rozmawiają?
– Po portugalsku chyba.
– Nie, chyba niemożliwe. Nic nie rozumiem. Może to arabski?
– Albo turecki.
– Bo na Rosjan nie wyglądają.
– Nie, wsłuchaj się. Mówią po włosku, po neapolitańsku.
– Obosz, biedny Wezuwiusz, słusznie się starał, ale sam, bidulek, nie dał rady.
Stłukłem kubek, mój ulubiony, kupiony z Mmm tuzin lat temu, zanim jeszcze zamieszkaliśmy razem, wyłowiony za psie pieniądze na przecenie, na wagę. Ciepłobrązowy, pojemny, smukły, proporcjonalny, z białym gładkim wnętrzem wywijającym się ku krawędzi. Włosi brzeg naczynia nazywają labbri – usta, tak samo jak brzeg rany.
W podobny sposób rozbiłem niedawno bardzo ładny dzbanuszek do mleka ze sklepu wszystko za pięć złotych. Jeden i drugi spadł na podłogę przy odstawianiu po umyciu na suszarkę. Przeceniona równowaga, środek ciężkości nie tam, gdzie trzeba, trochę mokro, ślisko. I leci.
Kubek spada, patrzę przez chwilę, jakbym zastanawiał się, czy nie powinienem zlekceważyć, przełknąć, wyjść, zostawić, ale – nie wzdychając chyba – przyklękam, żeby pozbierać skorupy. Są duże, mają bardzo ostre krawędzie. Minę muszę mieć niepewną; przykucnięty, ociągam się z sięgnięciem po kawałki. Nie jest mi smutno, nie jestem zły. Jestem co najwyżej zdziwiony.
– Coś pękło?
Patrzę na niego trochę nieprzytomnie, trzymając w rękach kawałki potłuczonego naczynia, i nagle dociera do mnie, że powinienem i, co ważniejsze, mogę odpowiedzieć:
– Nie, złożyło się.
– Wiedziałem, że w tym temacie wypomnisz mi to pytanie.
– Skoro się spodziewałeś, że ci „wypomnę”, to poniekąd dobrze – bo to znaczy, że zaczynasz czuć mój sposób myślenia i komunikowania się.
– Ok, ok, ok. Ceterum censeo masz ładne perfumy.
– Stwierdzono pewne wady strukturalne [w konstrukcji krakowskiego Hotelu „Forum”]…
– To znaczy jakie?
– Że się zawali.
mrówkodzik 