– Popatrz, co za biedny dzieciak. Jakiś taki niegramotny, blady i jeszcze w słuchawkach wygłuszających na uszach.
– To jak najbardziej stereotypowe przedstawienie typowej nowojorskiej żydowskiej melepety.
– Brakuje mu jeszcze aparatu nazębnego, grubych bryli i 67 różnych alergii wmówionych mu przez rodziców albo takich, do których rodzice doprowadzili hipersterylnym chowem.
– Podsumowując:”Synkełe, kochamy cię tak bardzo, że zrobimy z ciebie inwalidę i pośmiewisko”?
– Siostra Faustyna, gdy chora przebywała w szpitalu, po cichu chrzciła leżących tam nieprzytomnych Żydów.
– Fajnie mają ci katolicy…
– Dlaczego?
– Żaden rabin nie mógłby na podobnej zasadzie odprawić jej bat micwy, bo to wymaga czynnego udziału wiernej, a chrzest nie…
– No to pozostawałoby mu obrzezanie…
– Przywrócili rynkowi na siłę historyczny wygląd. Odtworzyli stare żydowskie getto według dziewiętnastowiecznej ryciny, na której był jakiś zawszony koń plus krzywe drzewo, a na nim sęp. I chyba wisielec. A zatem wyrżnęli zieleń i wyłożyli całość kostką Bauma.
– To się nazywa rekonstrukcja tkanki miejskiej.
– Daj spokój z tą rekonstrukcją tkanki, bo zaraz znów będzie coś o napletkach…
– Weź takie zdanie: „Żydzi wybiegli z domu”. Niby nic takiego, a zaraz się dziwnie kojarzy.
– Tak jak „getto” – u nas kojarzy się historycznie i jednoznacznie z Holocaustem. A w takich Stanach to żywe pojęcie, kategoria socjologiczna.
– Kategoria socjologiczna? Więc to tak teraz nazywamy czarnych?
– A ty jesteś Żydem?
– Niestety nie.
– Czemu niestety?
– Bo i tak mam po tym wszystkim traumę, ale bez sedna.
– Na pewno Woody Allen powiedział coś mądrego o klarnecie.
– A, bo wiesz, on gra na klarnecie.
– Doprawdy? Przecież właśnie dlatego o nim wspomniałem!
– A myślałem, że dlatego, że jest Żydem.
Niedawno świat obiegła informacja, że Muzeum Historii Naturalnej z Nowego Meksyku z pomocą naukowców udało się spreparować dźwięki wydawane przez dinozaura z późnego okresu kreteńskiego.
[Beata Chomątowska, źródło]
*
Maca pomoże w zachowaniu Twojej naturalnej aktywności seksualnej i energii. Obudzi Twój popęd seksualny po ciężkim dniu, by zapewnić miły wieczór.
[reklama, źródło]
*
Uniesiona nadzieją życia w wolnej Polsce, bardzo wcześnie rozpoczęłam karierę w biznesie, łącząc ją z nauką i wychowaniem córek, jestem w szczęśliwym związku z partnerem, który docenia i szanuje moją osobę.
[Katarzyna Elżbieta Pawlak, źródło]
*
W finale XVII Konkursu Chopinowskiego znalazł się Polak. 20-letni Szymon Nehrling pochodzi z Krakowa, na fortepianie gra od 5. roku życia.
[„Fronda, źródło”]
*
I dopiero wszystkie te wymiary naraz, współtworzone przez setki osób, kształtują konkursowy czas – mierzony miarą metrów i fraz artystycznych interpretacji, którym wszyscy oddajemy się bez reszty.
Dziękując wszystkim za wielki trud i bezprecedensowe efekty, proszę, byśmy potraktowali je jako zachętę do dalszego wspólnego przeżywania muzyki, nie tylko w perspektywie następnego Konkursu Chopinowskiego.
[Artur Szklener, źródło]
*
Jest to pierwsza na polskim rynku woda smakowa marki dziecięcej. Dzięki brakowi słodzików i bardzo niskiej kaloryczności, stała się doskonałą odpowiedzią na potrzeby rynku.
[reklama, źródło]
*
Przypomniała mi się kampania z 2007 roku, otrzymałem wówczas kilka ważnych dla mnie i jak sądzę dla moich wyborców (wtedy i dziś) wsparć od znakomitości świata kultury. Niektóre z nich chcę przypomnieć. Szkoda, że nie ma już wśród nas Marii Fołtyn znakomitej śpiewaczki, reżyser operowej i niestrudzonej propagatorki twórczości Stanisława Moniuszki. Popierając moją kandydaturę, powiedziała wówczas o mnie: „Prawdziwy meloman, miłośnik i znawca książek, prawdziwy Polak, człowiek wspaniały. Takich posłów potrzeba Sejmowi Rzeczypospolitej. Takim jest właśnie Rafał Skąpski.” Tyle Maria Fołtyn o mnie, aż tyle. Mario, dziękuję Ci za te słowa, dziękuję Ci za przyjaźń.
[Rafał Skąpski, źródło]
*
Istnieją dwie wersje pochodzenia nazwy miasta, jednak najbardziej prawdopodobne jest pochodzenie od nazwy „skwierczącego” kwiczoła – łownego ptaka z rodziny drozdów.
[wikipedia, źródło]
*
Blog pepsieliot.com, nie jest jedną z tysięcy stron zawierających tylko wygodne dla siebie informacje. Przeciwnie, jest to miejsce, gdzie w oparciu o współczesną wiedzę i badania, oraz przemyślenia autorki rodzą się treści kontrowersyjne. Wręcz niekomfortowe dla tematu przewodniego witryny. Jednak, to nie hype strategia, to potrzeba.
Info tu wrzucane służy wyłącznie do celów edukacyjnych i informacyjnych, czasami tylko poglądowych, i niekoniecznie wyraża zdanie założycielki bloga, tym bardziej nigdy nie może zastąpić opinii pracownika służby zdrowia. Takie jest prawo i sie tego trzymajmy.
[źródło]
*
Na książkę Bronki Nowickiej składa się czterdzieści parę niewielkich próz, gęsto unerwionych, momentami wręcz przeczulonych, na tyle poetyckich, że do zmiany w wiersze pewnie wystarczyłaby zmiana zapisu – na poszarpany z prawej
[Maciej Woźniak, źródło]
– Co ciekawe, ani u nas, ani w Niemczech nie regulują modyfikacji nazwiska w zależności od płci żadne przepisy. Opiera się to wyłącznie na normach językowych.
– Ha! To jestem zdziwiony. Czyli Anna Komorowska ma prawo sobie zrobić dowód na Anna Komorowski? I Anna Grodzki też!
– Nie, bo jej język zabrania. Ale jeśli Polka wyjdzie za mąż za Polaka za granicą, to już może.
– Aha, czyli te normy językowe mają charakter formalny.
– No właśnie nie wiadomo, jak to z nimi jest, tzn. czy mają czy nie mają.
– Czyli „ratunek” dla Grodzkiej to wyjść za zagraniczną lesbijkę, która odziedziczyła po rodzicach lub poprzednim mężu męskobrzmiące nazwisko słowiańskie.
– W sumie tak… Ale Grodzka jest lesbijką?
– Tak! Była heteroseksualnym mężczyzną, a została homoseksualną kobietą!
– A to zboczucha.
– A widzisz! Niektórzy to sobie lubią utrudnić. Czyli w sumie zamieniła kulturowo najlepszy los na taki mocno średniejszy. To w sumie bohaterskie dość.
– Pewnie tak miała od początku. Tylko że tego jej lesbijstwa to nikt nie zauważył nawet.
– No właśnie, szczwana lisica.
– To tak jak prawosławny pedał. Kogo obchodzi, że prawosławny?
– No właśnie. Bo jak czarny, to już co innego. Albo Żyd. To wtedy nie wiadomo, co gorsze.
– Ja myślę, że jeśli czarny pedał, to mało kogo obchodzi, że pedał…
– Ale taki Legierski… Chociaż on półczarny. To i to pedalstwo tak jakoś bardziej znać.
– Dzięki twojej ostatniej działalności zainteresowałem się jidyszyzmami. Wiesz, że tego w polszczyźnie jest od cholery?
– Domyślam się, ale nie umiem żadnego wymienić.
– To w większości zapożyczenia leksykalne, typu „bajgiel”, „rejwach” albo „belfer”. Są też charakterystyczne składniowe, mylenie biernika z dopełniaczem w dopełnieniu i tak dalej. Jak w dowcipie o żydowskim pedofilu, który mówi: „Chłopczyku, chcesz kupić cukierek?” Ale i tak najlepsze są w angielskim. To nagłosowe powtórzenie schm- jest właśnie z jidysz!
– Na przykład?
– Na przykład moody – schmoody, albo marathon – schmarathon, Boston – Schmoston.
– Po polsku też tak można! Wrocław – Szmocław, Kraków – Szmaków…
– Warszawa – Szmarszawa? Hm…
– Ale! Katowice – Szmatowice!
– Ha! I Kielce – Szmelce!
– Nie pojmuję fenomenu Marleny Dietrich. Skąd taka kariera? Dlatego że Hitlerowi robiła?
– No chyba wręcz przeciwnie, ona działała przeciwko, w ruchu oporu. Żydów ratowała.
– Katowała?
– Tak! Swoimi piosenkami i filmami!
– Aha.
– Poza tym ona razem z tą drugą…
– Garbatą Gretą?
– Nie, tą drugą, z Francji…
– Gretą Piaf?
– One jeździły i dawały żołnierzom na froncie…
– Dupy?!
– Nie, koncerty!
– Swoją drogą z Edith Piaf toby byłą niezła perwersja.
– No tak, Dietrich to przynajmniej miała dużego fiuta.
– Pierwszy raz w życiu widziałem coś takiego: płot w poprzek rzeki postawili.
– Niech zgadnę, po której stronie ten płot.
– No oczywiście, że po żydowskiej.
– Bo w poprzek.
– Ciekawe, nigdy nie pytałem go, czy jego jamnik jest Żydem.
– To by było: nie dość, że jamnik, to jeszcze Żyd.
Jakaś pani pyta znajomego w Muzeum Powstania Warszawskiego:
– Dzień dobry. Czy słyszał pan o akcji „Żonkil”?
– Nie, ale słyszałem o akcji „Hiacynt”.
– Powinno się to promować, bo to świetne dzieło, warto, choćby i cynicznie, posługując się tematem Holocaustu… Ortodoksyjni Żydzi się chyba nie mają za co obrazić?
– No właśnie, tam nie ma Żydów na scenie, to się nie ma o co obrze… Obrażać.
mrówkodzik 